Z Anteiku:
NIEOBECNY
NIEOBECNA
Imię i nazwisko: Atari Nayashi
Wiek: 17 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 168 cm
Pochodzenie: Japonia (w połowie Francuzka)
Znaki szczególne: Kilka kolczyków w prawym uchu i okulary
Głos: Nana opening 1 - Rose
Rodzaj kagune: Rinkaku
Dom: Anteiku
Uosobienie: Atari jest spokojnym ghoulem. Nienawidzi przemocy. Jest konsekwentna i zawsze wykona swoją pracę. Towarzyska, ale obawia się, że kiedyś zrobi błąd i wyda się, że jest ghoulem. Pomimo tego ma silną wolę i ciężko ją złamać. Stara się żyć pełnią życia. Stara się pomagać jak tylko może. Strasznie cierpliwa dziewczyna. Pragnie by wojna między ghoulami a ludźmi się skończyła. Ma duszę artystki.
Umiejętności: Atari umie parzyć doskonałą kawę. Gra na gitarze elektrycznej. Ma talent do mieszania kolorów. Dzięki jej kagune, ma szybką regeneracje.
Przeszłość: Jej ojciec był Francuzem, a matka Japonką. Choć jej rodzice obawiali się puścić ją do szkoły, to chodziła tam od najmłodszych lat. Jej rodzice zostali zabici przez instruktorów, gdy miała piętnaście, ale nie zrobiła się z tego powodu zgorzkniała i pełna nienawiści. Uratowało ją to, że była w szkole. Dołączyła wtedy do Anteiku, gdzie często przychodziła z rodzicami. Od tamtego momentu pracuje tam i nadal się uczy, choć w innej szkole.
Orientacja seksualna: Biseksualna
Partner: brak
Inne: Atari marzy o tym, by grać w zespole rockowym. Kagune używa w ostateczności.
Gracz: Marmurowy Okoń
NIEOBECNY
Imię i nazwisko: Ken Kaneki
Wiek: 18 lat
Płeć: Mężczyzna
Wzrost: 169cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Jedyne co go wyróżnia, to opaska na lewym oku, pod którym kryje się niekontrolowane oko ghoula
Głos: Jest to łagodny i przyjazny głos, bez nutki agresji. Często można w nim wykryć każde emocje, jakie odczuwa
Rodzaj kagune: Rinkaku
Dom: Anteik
Uosobienie: Kaneki jest nieśmiałą i powściągliwą osobą. Jest bardzo łagodnym nastolatkiem, który wydaje się być optymistycznie nastawiony do życia. Pod wpływem matki i prawdziwej skromności, chętnie przyjmuje winę i karę od innych na siebie - nie potrafi krzywdzić ludzi. Jednak przez brak asertywności sprawia, że jest on prześladowany i wykorzystywany przez innych. Jednakże, za jego bezinteresowną i delikatną naturą ukrywa się strach przed samotnością. Nawet po śmierci matki, Kaneki rozbudowuje swoją osobowość tak, by była podobna do tej, którą ona reprezentowała. Gardzi ideą życia w izolacji, dlatego - by uniknąć stawiania czoła swoim lękom - stara się chronić osoby bliskie dla niego. Prawdopodobnie jest to jego największa słabość oraz akt samolubności. Poprzez próbę ochrony innych ludzi, Kaneki usiłuje ochronić samego siebie przed ponowną samotnością. Wolałby wziąć na swoje barki ochronę innej osoby, niż siebie, bez poszukiwania jakiejkolwiek pomocy. Może to być także powód, dla którego Kaneki odrzuca pojęcie "życia", ponieważ obserwowanie śmierci innych jest dla niego początkiem powrotu do tych samotnych dni, kiedy nikt nie był przy nim. Po tym jak został zamieniony w pół-ghula, kurczowo trzyma się swojej ludzkiej formy. Aby utrzymać się w świecie ludzi, zaczął pracować w Anteiku oraz nawiązał relację z tamtejszymi ghulami. Z powodu swoich wcześniejszych doświadczeń, zaczął dążyć do tego, by stać się silniejszym. Trenował wschodnie sztuki walki tak, aby móc ochronić siebie i bliskie mu osoby. Ze względu na fakt, że jest jedynie w połowie ghulem, jest zakłopotany i nie wie, do jakiego miejsca tak naprawdę należy. Jeżeli ktoś dla niego bliski ma kłopoty, Kaneki spróbuje tę osobę ochronić nawet, jeżeli w ostateczności to on najbardziej na tym ucierpi. To pokazuje jego lojalność wobec wszystkich ludzi. Nie tylko stara się im pomóc, ale także i zrozumieć
Umiejętności: Kaneki zaczyna jako osoba słaba, która wcześniej nie miała do czynienia z walką oraz posiada wątłe ciało, pozbawione mięśni i elastyczności. Jako człowiek miał słaby refleks i nie radził sobie z atletyką. Pomimo tych defektów, okazuje się być bardzo adaptacyjny i szybko się uczy. Dzięki swojej inteligencji, w krótkim czasie - dzięki czytaniu książek i treningom organizowanym przez Toukę i Yomo - opanował sztuki walki. Wszystko to uczyniło z niego wojownika na średnim poziomie. Pomimo unikania używania mocy ghula, podczas używania swojego kagune zachowuje wysoką samokontrolę. Jest w stanie przeobrazić macki w pazury lub miecz podobny do tego, którego używał Tsukiyama.
Przeszłość: Stracił swojego ojca, kiedy miał cztery latka. Ledwie był w stanie przypomnieć sobie jak wyglądał, a także był bardzo ciekaw tego, jaką osobą był. Wiedział, że jego ojciec był zapalonym czytelnikiem i posiadał mnóstwo książek. Czytając niektóre z nich czuł się tak, jakby z nim rozmawiał, co go uspokajało. Jego matka zmarła z przemęczenia, kiedy miał dziesięć lat. Praca, którą musiała się zajmować, była dla niej zbyt wielkim obciążeniem, do czego w dużej mierze przyczyniła się ciotka Kanekiego. Miała ona problemy z pieniędzmi i z czasem zaczęła o nie prosić swoją siostrę. Zwalając na jej barki jedynie dodatkowe obciążenie, w pewien sposób spowodowała jej ostateczną śmierć. Po utracie obojga rodziców, Kaneki został zaadoptowany przez ciotkę i stał się członkiem rodziny Asaoka. Jego ciotka miała syna - Yuuichiego - który nie radził sobie zbyt dobrze z nauką. Irytowało to ją. Widząc swojego syna i Kanekiego, porównywała siostrzeńca do jego matki, twierdząc, że są dokładnie tacy sami. Traktowanie własnej siostry z niższością sprawiło, że zaczęła tak samo zachowywać się wobec Kanekiego. Po pewnym czasie, rodzina ta stała się dla niego czymś niekomfortowym, ponieważ nikt się o niego nie troszczył. Ciężko szło mu zawieranie znajomości w szkole podstawowej. Przez ten czas, Hide zwrócił na niego uwagę, ponieważ miał problem ze swoimi znajomymi z klasy. Od tamtej pory są najlepszymi przyjaciółmi. Hide był jedyną osobą, która wspierała go w momencie niemalże całkowitego wykluczenia z życia rodziny Asaoka, co ocaliło go przed samotnością.
Takie było jego nudne życia zwykłego człowieka, a wszystko się zmieniło, gdy spodobała mu się pewna dziewczyna.
W Anteiku, gdzie spotkał się z Hide, pokazał mu dziewczynę. Miała na imie Rize, była piękna i tak jak on, kochała czytać. Kaneki umówił się z dziewczyną na randkę. W pewnym momencie spotkania, kiedy Rize wprowadziła Kanekiego do ciemnej i pozbawionej ludzi alejki, okazało się, że jest ona ghulem i to jego obrała sobie za cel. Kaneki wprawdzie został zraniony w brzuch przez jej kagune, jednak na moment przed pożarciem go stalowe pręty spadły z budynku obok i zabiły Rize. By ocalić jego życie, lekarze ze Szpitala Ogólnego Kanou z doktorem Kanou na czele zdecydowali się przeszczepić mu organy zmarłej. Od tamtej pory, Kaneki jest w połowie ghulem i w połowie człowiekiem. To było najgorsze, a wszystko pomógł mu zrozumieć właściciel Anteiku, czyli Yoshimura, kiedy to przypadkiem wpadł na jednego z ich pracowników.
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Po ostatnim "wypadku" ma dosyć związków
Inne:
- Hide jest jego jedynym bliskim przyjacielem
- Zwykle spędza większość czasu na czytaniu książek, głównie powieści, jego ulubionym autorem jest Takatsuki Sen
- Ma nawyk do dotykania swojej brody lewą dłonią, kiedy kłamie lub czuje się nieswobodnie
- Potrafi pisać do góry nogami
- Pachnie tak samo jak Rize
- Przez pracę w anteiku, Kaneki pokochał kawę. Do tego, aby ograniczyć jedzenie ludzi, używa specjalnym "kostek cukru" od pana Yoshimury
Gracz: Pandemonium.
Wiek: 18 lat
Płeć: Mężczyzna
Wzrost: 169cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Jedyne co go wyróżnia, to opaska na lewym oku, pod którym kryje się niekontrolowane oko ghoula
Głos: Jest to łagodny i przyjazny głos, bez nutki agresji. Często można w nim wykryć każde emocje, jakie odczuwa
Rodzaj kagune: Rinkaku
Dom: Anteik
Uosobienie: Kaneki jest nieśmiałą i powściągliwą osobą. Jest bardzo łagodnym nastolatkiem, który wydaje się być optymistycznie nastawiony do życia. Pod wpływem matki i prawdziwej skromności, chętnie przyjmuje winę i karę od innych na siebie - nie potrafi krzywdzić ludzi. Jednak przez brak asertywności sprawia, że jest on prześladowany i wykorzystywany przez innych. Jednakże, za jego bezinteresowną i delikatną naturą ukrywa się strach przed samotnością. Nawet po śmierci matki, Kaneki rozbudowuje swoją osobowość tak, by była podobna do tej, którą ona reprezentowała. Gardzi ideą życia w izolacji, dlatego - by uniknąć stawiania czoła swoim lękom - stara się chronić osoby bliskie dla niego. Prawdopodobnie jest to jego największa słabość oraz akt samolubności. Poprzez próbę ochrony innych ludzi, Kaneki usiłuje ochronić samego siebie przed ponowną samotnością. Wolałby wziąć na swoje barki ochronę innej osoby, niż siebie, bez poszukiwania jakiejkolwiek pomocy. Może to być także powód, dla którego Kaneki odrzuca pojęcie "życia", ponieważ obserwowanie śmierci innych jest dla niego początkiem powrotu do tych samotnych dni, kiedy nikt nie był przy nim. Po tym jak został zamieniony w pół-ghula, kurczowo trzyma się swojej ludzkiej formy. Aby utrzymać się w świecie ludzi, zaczął pracować w Anteiku oraz nawiązał relację z tamtejszymi ghulami. Z powodu swoich wcześniejszych doświadczeń, zaczął dążyć do tego, by stać się silniejszym. Trenował wschodnie sztuki walki tak, aby móc ochronić siebie i bliskie mu osoby. Ze względu na fakt, że jest jedynie w połowie ghulem, jest zakłopotany i nie wie, do jakiego miejsca tak naprawdę należy. Jeżeli ktoś dla niego bliski ma kłopoty, Kaneki spróbuje tę osobę ochronić nawet, jeżeli w ostateczności to on najbardziej na tym ucierpi. To pokazuje jego lojalność wobec wszystkich ludzi. Nie tylko stara się im pomóc, ale także i zrozumieć
Umiejętności: Kaneki zaczyna jako osoba słaba, która wcześniej nie miała do czynienia z walką oraz posiada wątłe ciało, pozbawione mięśni i elastyczności. Jako człowiek miał słaby refleks i nie radził sobie z atletyką. Pomimo tych defektów, okazuje się być bardzo adaptacyjny i szybko się uczy. Dzięki swojej inteligencji, w krótkim czasie - dzięki czytaniu książek i treningom organizowanym przez Toukę i Yomo - opanował sztuki walki. Wszystko to uczyniło z niego wojownika na średnim poziomie. Pomimo unikania używania mocy ghula, podczas używania swojego kagune zachowuje wysoką samokontrolę. Jest w stanie przeobrazić macki w pazury lub miecz podobny do tego, którego używał Tsukiyama.
Przeszłość: Stracił swojego ojca, kiedy miał cztery latka. Ledwie był w stanie przypomnieć sobie jak wyglądał, a także był bardzo ciekaw tego, jaką osobą był. Wiedział, że jego ojciec był zapalonym czytelnikiem i posiadał mnóstwo książek. Czytając niektóre z nich czuł się tak, jakby z nim rozmawiał, co go uspokajało. Jego matka zmarła z przemęczenia, kiedy miał dziesięć lat. Praca, którą musiała się zajmować, była dla niej zbyt wielkim obciążeniem, do czego w dużej mierze przyczyniła się ciotka Kanekiego. Miała ona problemy z pieniędzmi i z czasem zaczęła o nie prosić swoją siostrę. Zwalając na jej barki jedynie dodatkowe obciążenie, w pewien sposób spowodowała jej ostateczną śmierć. Po utracie obojga rodziców, Kaneki został zaadoptowany przez ciotkę i stał się członkiem rodziny Asaoka. Jego ciotka miała syna - Yuuichiego - który nie radził sobie zbyt dobrze z nauką. Irytowało to ją. Widząc swojego syna i Kanekiego, porównywała siostrzeńca do jego matki, twierdząc, że są dokładnie tacy sami. Traktowanie własnej siostry z niższością sprawiło, że zaczęła tak samo zachowywać się wobec Kanekiego. Po pewnym czasie, rodzina ta stała się dla niego czymś niekomfortowym, ponieważ nikt się o niego nie troszczył. Ciężko szło mu zawieranie znajomości w szkole podstawowej. Przez ten czas, Hide zwrócił na niego uwagę, ponieważ miał problem ze swoimi znajomymi z klasy. Od tamtej pory są najlepszymi przyjaciółmi. Hide był jedyną osobą, która wspierała go w momencie niemalże całkowitego wykluczenia z życia rodziny Asaoka, co ocaliło go przed samotnością.
Takie było jego nudne życia zwykłego człowieka, a wszystko się zmieniło, gdy spodobała mu się pewna dziewczyna.
W Anteiku, gdzie spotkał się z Hide, pokazał mu dziewczynę. Miała na imie Rize, była piękna i tak jak on, kochała czytać. Kaneki umówił się z dziewczyną na randkę. W pewnym momencie spotkania, kiedy Rize wprowadziła Kanekiego do ciemnej i pozbawionej ludzi alejki, okazało się, że jest ona ghulem i to jego obrała sobie za cel. Kaneki wprawdzie został zraniony w brzuch przez jej kagune, jednak na moment przed pożarciem go stalowe pręty spadły z budynku obok i zabiły Rize. By ocalić jego życie, lekarze ze Szpitala Ogólnego Kanou z doktorem Kanou na czele zdecydowali się przeszczepić mu organy zmarłej. Od tamtej pory, Kaneki jest w połowie ghulem i w połowie człowiekiem. To było najgorsze, a wszystko pomógł mu zrozumieć właściciel Anteiku, czyli Yoshimura, kiedy to przypadkiem wpadł na jednego z ich pracowników.
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Po ostatnim "wypadku" ma dosyć związków
Inne:
- Hide jest jego jedynym bliskim przyjacielem
- Zwykle spędza większość czasu na czytaniu książek, głównie powieści, jego ulubionym autorem jest Takatsuki Sen
- Ma nawyk do dotykania swojej brody lewą dłonią, kiedy kłamie lub czuje się nieswobodnie
- Potrafi pisać do góry nogami
- Pachnie tak samo jak Rize
- Przez pracę w anteiku, Kaneki pokochał kawę. Do tego, aby ograniczyć jedzenie ludzi, używa specjalnym "kostek cukru" od pana Yoshimury
Gracz: Pandemonium.
NIEOBECNA
Imię i nazwisko: Atari Nayashi
Wiek: 17 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 168 cm
Pochodzenie: Japonia (w połowie Francuzka)
Znaki szczególne: Kilka kolczyków w prawym uchu i okulary
Głos: Nana opening 1 - Rose
Rodzaj kagune: Rinkaku
Dom: Anteiku
Uosobienie: Atari jest spokojnym ghoulem. Nienawidzi przemocy. Jest konsekwentna i zawsze wykona swoją pracę. Towarzyska, ale obawia się, że kiedyś zrobi błąd i wyda się, że jest ghoulem. Pomimo tego ma silną wolę i ciężko ją złamać. Stara się żyć pełnią życia. Stara się pomagać jak tylko może. Strasznie cierpliwa dziewczyna. Pragnie by wojna między ghoulami a ludźmi się skończyła. Ma duszę artystki.
Umiejętności: Atari umie parzyć doskonałą kawę. Gra na gitarze elektrycznej. Ma talent do mieszania kolorów. Dzięki jej kagune, ma szybką regeneracje.
Przeszłość: Jej ojciec był Francuzem, a matka Japonką. Choć jej rodzice obawiali się puścić ją do szkoły, to chodziła tam od najmłodszych lat. Jej rodzice zostali zabici przez instruktorów, gdy miała piętnaście, ale nie zrobiła się z tego powodu zgorzkniała i pełna nienawiści. Uratowało ją to, że była w szkole. Dołączyła wtedy do Anteiku, gdzie często przychodziła z rodzicami. Od tamtego momentu pracuje tam i nadal się uczy, choć w innej szkole.
Orientacja seksualna: Biseksualna
Partner: brak
Inne: Atari marzy o tym, by grać w zespole rockowym. Kagune używa w ostateczności.
Gracz: Marmurowy Okoń
Imię i nazwisko: Asami Evel
Wiek: 18 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 168 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Jest ona średniego wzrostu, drobną dziewczyną. W sumie niczym się nie wyróżnia, lecz mimo wszytko jest w niej ''to coś''. Nie przejdziesz obok niej obojętnie, obrócisz się, nawet jeśli nie będziesz chciał. Jest piękną i ponętną dziewczyną, która posiada krągłości tam gdzie potrzeba, przyciągając zarazem wzrok mężczyzn. Kruczoczarne włosy, kontrastują z bladą cerą. Na policzkach często można dostrzec delikatne rumieńce, co dodaje jej uroku i delikatności. Włosy, zazwyczaj spina w wysoki, trochę niechlujny ''koński ogon''. Szare oczy, przypominają burzowe niebo, lecz są zarazem piękne. Można czasami w nich dostrzec małe, wesołe iskierki. Posiada anielski uśmiech, który roztopi nie jedno zlodowaciałe serce.
Posiada szczupłą i wysportowaną sylwetkę.
Głos: To co stare i złamane
Rodzaj kagune: Ukaku
Dom: Anteiku
Wiek: 18 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 168 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Jest ona średniego wzrostu, drobną dziewczyną. W sumie niczym się nie wyróżnia, lecz mimo wszytko jest w niej ''to coś''. Nie przejdziesz obok niej obojętnie, obrócisz się, nawet jeśli nie będziesz chciał. Jest piękną i ponętną dziewczyną, która posiada krągłości tam gdzie potrzeba, przyciągając zarazem wzrok mężczyzn. Kruczoczarne włosy, kontrastują z bladą cerą. Na policzkach często można dostrzec delikatne rumieńce, co dodaje jej uroku i delikatności. Włosy, zazwyczaj spina w wysoki, trochę niechlujny ''koński ogon''. Szare oczy, przypominają burzowe niebo, lecz są zarazem piękne. Można czasami w nich dostrzec małe, wesołe iskierki. Posiada anielski uśmiech, który roztopi nie jedno zlodowaciałe serce.
Posiada szczupłą i wysportowaną sylwetkę.
Głos: To co stare i złamane
Rodzaj kagune: Ukaku
Dom: Anteiku
Uosobienie: Jest osobą przyjaźnie usposobioną. Delikatna, nigdy nie chciała robić innym krzywdy. Mimo swojego pokojowego charakteru, często uważana za ofiarę losu, która nigdy sobie w życiu nie poradzi. Jednakże, mimo tego odznacza się wyjątkową inteligencją, która jest jej głównym atutem. Jest bardzo skromna, i można czasami powiedzieć, że trochę się krępuje przy większej ilości osób czy przy mężczyznach. Jest trochę nieśmiała przez co, nie lubi przebywać w większym gronie osób, lub być w centrum uwagi. Mimo to, że jest nieśmiała, odznacza się także odwagą. Mimo swojej nikłej postury, potrafi odezwać się lub postawić w słusznej sprawie. Nie pozwoli by krzywdzono słabszych, gdy ona może pomóc. Jest honorowa, za swoją cenę i wartość, nie pozwoli by ktokolwiek ją obrażał i wyzywał. Mimo swojej nie pozornej formy i niezaprzeczalnej charyźmię, wydaje się być osobą, która nie sprawia jakiegoś specjalnego zagrożenia. Jednak, mimo swojej uroczej formy, posiada dość dziwaczne poczucie humoru a jej zachowanie, czasami są nie obliczalne. Zezłoszczona stanowi siłę z którą należy się liczyć. Nie lubi pokazywać swoich uczuć, często je ukrywa. Mimo swojego subtelnego wyglądu, potrafi się odgryźć jak i komuś dopowiedzieć złośliwości. Wcale nie jest taka słaba na jaką się wydaję. Akceptuje wszystkich i wszytko. Zawsze znajdzie się u niej schronienie. Uważa, że wszyscy są równi, choć z całego serca nienawidzi CCG - organizacji inspektorów, którzy zabili jej ojca i matkę. Tylko tej organizacji nie akceptuje.
Umiejętności: Jak w przypadku typowych posiadaczy Ukaku, jej siła wywodzi się głównie ze sprawności oraz umiejętności strzelania pociskami. Zazwyczaj atakuje swoich przeciwników szybko i z zaskoczenia. Może wywołać poważne uszkodzenia dzięki skupianiu całej swojej mocy na jeden atak lub wystrzeliwanie salwy pocisków. Z daleka jest w stanie wystrzelić ich wystarczająco dużo, by przerosły jej wrogów. Podczas pojedynczych ataków, jej Kagune może opaść na dół i przypominać typ Koukaku. Mimo wszystkiego, nim dłużej trwa walka, tym bardziej słabnie.
Jednakże, gdy jest uważana za zwykłego człowieka, odznacza się szybkością i zwinnością. Mimo tego, ma słabą wytrzymałość przez co szybko opada z sił.
Przeszłość: Odkąd pamięta była w bliskim kontakcie z panem Yoshimurom, którego uważała za przebranego dziadka. Ojciec jej był jego bliskim przyjacielem, a matka pracowała tam, więc i często zabierała tam swoją córkę, która zawsze musiała coś nabroić. Żyła względnie spokojnie, bez względnych niebezpieczeństw. Jednak, nawet nie wie kiedy...jej ojciec nie wrócił do domu a jej matka, która dobrze wiedziała co się stało i kto to zrobił, postanowiła więc swoją nieświadomą, roześmianą córkę do Anteiku. Czekała...ale, jej matka nie wróciła. Więc została w kawiarni.
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: No nie, chyba sobie nie może na to pozwolić.
Inne:
*Kolekcjonuje noże
*Uwielbia komedię
*Jej ulubionym sportem jest koszykówka
*Ulubiony kolor to niebieski
*Ulubiony kwiat to lilia wodna
Gracz: Natka2222
Imię i nazwisko: Katrins Akuma
Wiek: 18 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 176 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Czerwone oczy. Katrins ma białe włosy. Jest też szczupła.
Głos: Sassy
Rodzaj kagune: Bikaku
Dom: Anteiku
Uosobienie: Katrins jest troszkę nieufna, przez co często nie potrafi nawiązywać nowych kontaktów lub na dłużej zaprzyjaźnić się z jednymi osobami. Dla znajomych, którym choć odrobinę ufa, bywa przyjacielska i pomocna. Choć nie pokazuje tego po sobie, w głębi duszy łaknie ciepła i bliskości z innymi. Ma jednak swoje humorki. Czasem wrabia niektórych uczniów, którzy nacisnęli jej na ,,odcisk" jakimiś psikusami. Jest tajemnicza, gdyż uczoną ją nie mówić wszystkiego wprost, sprytna i przebiegła jak lis, twardo stawia swoje nogi. Jednak czasem nerwy jej puszczają i potrafi porządnie dopiec. Owszem, zdarza jej się być chamską i wredną, ale da się z nią normalnie porozmawiać. Póki nie podniesiesz jej ciśnienia, nic ci nie zrobi. Nie jest towarzyska, raczej lubi być sama, chociaż ze wszystkich sił stara się odnaleźć swoje miejsce...
Umiejętności: Katrins uwielbia śpiewać czasem jej się zdarza śpiewać przy walce. Jest bardzo silną i mądrą dziewczyną dzięki temu może uskutecznić plan działania
Przeszłość: Katrins urodziła się w mało znanym mieście. Nie chce jednak wspominać o swoim pochodzeniu. Gdy była małą dziewczynką nie miała za dużo przyjaciół, którzy podaliby jej pomocną dłoń, gdy tego potrzebowała. Mimo usilnych starań, nie mogła się dostosować do świata. Tylko kilka wspomnień z dzieciństwa zakłóca jej spokój. Najdokładniej zapamiętała ojca, który wytrwale uczył swą córkę teleportacji.
- Pamiętaj! Świat się nie zawali jak nas nie będzie. Z czasem wszystko ci się uda. - mówił.
Katrins wzięła sobie radę ojca głęboko do serca. Nikomu nie mówiła o rodzinie. Niektórzy bliscy odeszli w niepamięć. Wie, iż jej ojciec Sessaren był Ghoulem. Mogła na nim polegać w każdej sytuacji, nie ważne o jakiej porze dnia i nocy. Matka zaś, zwana Karomagą, była człowiekiem. Byli oni na swój sposób wspaniali... Do czasu urodzin Katrins. Niewiele pozostało czasu, aby dziewczyna stała się kobietą. W głębi serca pragnęła dalej zgłębiać tajemnice i kulturę ghouli. Niestety rodzicom się to nie spodobało. Rodziciele postawili sobie bardzo ważny cel - wydać Katrins jak najszybciej za mąż. Matka szybko wybrała dla córki przyszłego męża. Miał nim być nieznany wojownik. Dziewczyna nigdy nie widziała go na oczy, ani nigdy o nim nie słyszała. Jej serce nie potrafiło zabić do obcej osoby. Katrins nie chciała go poślubić. Następnego dnia w dzień wcześnie rano uciekła z miasta. Biegła ile sił w nogach przed siebie. Przez wiele godzin błąkała się po ciemnym lesie. Była zmęczona i zmarznięta. Nie potrafiła przestać myśleć o rodzicach. Mogli być źli na nią, lecz ślub z obcym człowiekiem nie był jej szczytem marzeń. Na dodatek w tak młodym wieku! Wolała sama znaleźć miłość... Ale czy kiedyś znajdzie? Nagle usłyszała czyjś śpiew. Zaciekawiona wędrowała tam gdzie słyszała głos... Choć nie wiedziała, że wtargnęła na teren łowców.
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Czy ktoś ją pokocha?
Inne: ~Często rozmawia z ludźmi lecz jest cicha.
Gracz: KatrinsDemon
Wiek: 18 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 176 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Czerwone oczy. Katrins ma białe włosy. Jest też szczupła.
Głos: Sassy
Rodzaj kagune: Bikaku
Dom: Anteiku
Uosobienie: Katrins jest troszkę nieufna, przez co często nie potrafi nawiązywać nowych kontaktów lub na dłużej zaprzyjaźnić się z jednymi osobami. Dla znajomych, którym choć odrobinę ufa, bywa przyjacielska i pomocna. Choć nie pokazuje tego po sobie, w głębi duszy łaknie ciepła i bliskości z innymi. Ma jednak swoje humorki. Czasem wrabia niektórych uczniów, którzy nacisnęli jej na ,,odcisk" jakimiś psikusami. Jest tajemnicza, gdyż uczoną ją nie mówić wszystkiego wprost, sprytna i przebiegła jak lis, twardo stawia swoje nogi. Jednak czasem nerwy jej puszczają i potrafi porządnie dopiec. Owszem, zdarza jej się być chamską i wredną, ale da się z nią normalnie porozmawiać. Póki nie podniesiesz jej ciśnienia, nic ci nie zrobi. Nie jest towarzyska, raczej lubi być sama, chociaż ze wszystkich sił stara się odnaleźć swoje miejsce...
Umiejętności: Katrins uwielbia śpiewać czasem jej się zdarza śpiewać przy walce. Jest bardzo silną i mądrą dziewczyną dzięki temu może uskutecznić plan działania
Przeszłość: Katrins urodziła się w mało znanym mieście. Nie chce jednak wspominać o swoim pochodzeniu. Gdy była małą dziewczynką nie miała za dużo przyjaciół, którzy podaliby jej pomocną dłoń, gdy tego potrzebowała. Mimo usilnych starań, nie mogła się dostosować do świata. Tylko kilka wspomnień z dzieciństwa zakłóca jej spokój. Najdokładniej zapamiętała ojca, który wytrwale uczył swą córkę teleportacji.
- Pamiętaj! Świat się nie zawali jak nas nie będzie. Z czasem wszystko ci się uda. - mówił.
Katrins wzięła sobie radę ojca głęboko do serca. Nikomu nie mówiła o rodzinie. Niektórzy bliscy odeszli w niepamięć. Wie, iż jej ojciec Sessaren był Ghoulem. Mogła na nim polegać w każdej sytuacji, nie ważne o jakiej porze dnia i nocy. Matka zaś, zwana Karomagą, była człowiekiem. Byli oni na swój sposób wspaniali... Do czasu urodzin Katrins. Niewiele pozostało czasu, aby dziewczyna stała się kobietą. W głębi serca pragnęła dalej zgłębiać tajemnice i kulturę ghouli. Niestety rodzicom się to nie spodobało. Rodziciele postawili sobie bardzo ważny cel - wydać Katrins jak najszybciej za mąż. Matka szybko wybrała dla córki przyszłego męża. Miał nim być nieznany wojownik. Dziewczyna nigdy nie widziała go na oczy, ani nigdy o nim nie słyszała. Jej serce nie potrafiło zabić do obcej osoby. Katrins nie chciała go poślubić. Następnego dnia w dzień wcześnie rano uciekła z miasta. Biegła ile sił w nogach przed siebie. Przez wiele godzin błąkała się po ciemnym lesie. Była zmęczona i zmarznięta. Nie potrafiła przestać myśleć o rodzicach. Mogli być źli na nią, lecz ślub z obcym człowiekiem nie był jej szczytem marzeń. Na dodatek w tak młodym wieku! Wolała sama znaleźć miłość... Ale czy kiedyś znajdzie? Nagle usłyszała czyjś śpiew. Zaciekawiona wędrowała tam gdzie słyszała głos... Choć nie wiedziała, że wtargnęła na teren łowców.
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Czy ktoś ją pokocha?
Inne: ~Często rozmawia z ludźmi lecz jest cicha.
Gracz: KatrinsDemon
Imię i nazwisko: Uta Murase
Wiek: 20
Płeć: Mężczyzna
Wzrost: 1.90
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Posiada czarne włosy z czego jeden bok ma wygolony. Naturalnie ma czarne oczy oraz mnóstwo tatuaży na ciele.
Głos: Alvaro Soler
Rodzaj kagune: Ukaku
Dom: Anteiku
Uosobienie: Ogólnie używa miłych słów oraz jest uważany za bardzo miłego. Jednak wyraz jego twarzy prawie w cale się nie zmienia co, niektórych denerwuje. Jest bardzo oddany względem swoich bliskich. Mimo wszystko bardzo lubi poznawać nowych ludzi. Więc także szybko się przywiązuje.
Umiejętności: Uta jest doskonałym twórcą masek, które oferuje wielu ghulom. Podobnie jak inne ghule, jest on silniejszy, szybszy i bardziej giętki od człowieka. Jest w stanie się regenerować, a normalne ludzkie bronie nie są w stanie go skrzywdzić. W latach młodości, był w stanie pokonać kilka ghuli na raz.
Przeszłość: Miał raczej dobre dzieciństwo. Mimo, że miał siłę jeszcze większą niż powinien. Coraz rzadziej to pokazywał mimo, że ćwiczył swoje umiejętności. W swoim życiu miał jedną przyjaciółkę, która wyjechała w pewnym momencie. Nie był z tego zbyt zadowolony. Jednak obiecała mu, że wróci więc czekał cierpliwie. Jednak lekko sie załamał gdy usłyszał, że zjadł ją ghoul.
Orientacja seksualna: Bi
Partner: -
Inne:
*Uta lubi tworzenie masek, muzykę, ludzi i sztukę.
*Tatuaż na jego szyi perfekcyjnie opisuje relację pomiędzy ghulami a ludźmi.
*Nigdy nie widziano, by Uta używał podczas walki swojego Kagune W większości przypadków walczy wręcz.
Gracz: Mortemm
Uosobienie: Introwertyczne. Valentine zmaga się często z odczuciem pustki i tęsknoty za czymś, czego nie ma. Zazwyczaj nie wie co to, czy kiedykolwiek to miała, ale przez brak tego czuje się pusta, przez to ciągle myśli, czego brakuje jej w życiu, zamiast zastanowić się nad tym, co mogłaby zmienić. Żyje przeszłością lub przyszłością, w świecie bólu i straty, nie zdarza jej się zwrócić uwagi na tu i teraz. Przez przeżycia ostatnich miesięcy, wątpliwym jest, że w ogóle spojrzy na teraźniejszość. Przez te "przeżycia" stała się samoniszczącą się artystką pogrążoną w chorobliwym samowstręcie, stała się markotna i nadwrażliwa, a każdy brak zrozumienia odbiera jak atak na jej osobę. A kiedy zostaje zaatakowana, to broni się. No... Przynajmniej się stara. Kiedyś nie było dla niej problemem stworzenie tarczy słów, która odpychała przeciwnika, a czasem nawet przybijała go do ziemi. Teraz słowa dziurawią ją na wylot, bardzo łatwo ją zranić. Jej umiejętność doświadczania emocji na tak głębokim poziomie, jest plusem i minusem jednocześnie. Ale za tym wstrętem i tendencjami do samodestrukcji, kryje się bardzo miła, kreatywna dziewczyna z poczuciem humoru, która bez problemu nawiązuje ciepłe, i głębokie relacje z innymi, która potrafi wysłuchać, i zrozumieć. Dla przyjaciół zrobi wszystko (oczywiście w granicach rozsądku), jest pełna poświęcenia i kiedy jej potrzebują, nie zwraca uwagi na swój grafik, po prostu jest, jest dla nich. Mimo tego, co ją spotkało, dalej potrafi docenić wartość piękna.
Umiejętności: Val może wygląda mizernie, ale nie należy jej lekceważyć. Fakt, nie jest niebywale silna, czy wytrzymała, ale to wszystko nadrabia zwinnością i szybkością. Zawsze myśli nieszablonowo, przez co trudno przewidzieć jej ciosy i to sprawia, że jest tak trudnym przeciwnikiem. Potrafi też całkiem nieźle rysować.
Przeszłość: Urodziła się w Stanach, jej matka stamtąd pochodzi. Ojciec poznał ją w japońskiej restauracji, której był właścicielem. Maya - bo tak ma na imię - była tam stałym gościem, uwielbiała sushi, a że prowadziła olbrzymią korporację, mogła pozwolić sobie na obiadki w nietanich restauracjach. Tak się zaczęło, a jak się skończyło? Nie skończyło, dalej są ze sobą i w dodatku mają córkę, piękną córkę, która wygląda jak młodsza wersja matki. Różnią je rysy twarzy, które Val odziedziczyła po ojcu - delikatne, buzia lekko zaokrąglona, natomiast kości policzkowe matki są mocne, a zagłębienia w policzkach widoczne. No ale wracając... Valentine niczego nie brakowało, miała kota, psa, a nawet konia. Nawet trzy. Kochała konie. Spała na wodnym łóżku, piła z porcelanowych filiżanek, jadła srebrnymi sztućcami, chodziła na balet, trenowała sztuki walki, uczyła się trzech języków, zawsze chodziła ubrana w tiulowe spódniczki, jak księżniczka. Ale nie zachowywała się jak księżniczka. Ojciec pilnował, żeby nie wyrosła na zadufaną w sobie, wieczną smarkulę. I nie wyrosła.
W Japonii bywali często, dla małej Val te wycieczki były świetną okazją do sprawdzenia się, bo jednym z trzech języków jakich się uczyła, był oczywiście japoński. Te podróże nigdy jej się nie znudziły, zawsze fascynował ją ten kraj, jego kultura, zwyczaje. Z czasem, płynnie już posługiwała się językiem w mowie, jak i piśmie, babka nauczyła ją przyrządać tradycyjne potrawy, to z kolei pozwoliło jej na drobną pomoc w restauracji u boku ojca. Kiedy dorosła, stwierdziła, że chciałaby mieszkać w Japonii na stałe. Rodzice długo nad tym myśleli, dużo o tym rozmawiali, ale w końcu się zgodzili. Wykupili córce "nieduży" domek niedaleko centrum Tokyo, a po przeprowadzce do Val mieli raz w tygodniu przychodzić dziadkowie, na zmianę. Raz babcia, innym razem dziadek. Po kilku tygodniach poznała pewnego chłopaka, Hitoshiego, zakochali się w sobie... I wtedy wszystko się skończyło, całe jej piękne życie. Chłopak okazał się być ghulem. Na początku nie wiedziała, że nim jest, dowiedziała się dopiero po wypadku. Któregoś dnia szli spokojnie wzdłuż ulicy i wjechał w nich pijany mężczyzna. Nie miał zapiętych pasów, a jechał z taką prędkością, że wyleciał przednią szybą, i leciał tak kilkanaście metrów. Dla Hitoshiego, posiadającego wytrzymałość i zdolności regenerujące ghula, nie skończyło się to tak źle, jak dla Valentine. Jej narządy wewnętrzne uległy uszkodzeniom, potrzebny był natychmiastowy przeszczep. Hitoshii zgłosił się na dawcę. No... Może nie tyle co zgłosił a zagroził lekarzowi śmiercią. Po udanej operacji, Hitoshii zniknął.
Tak właśnie Valentine stała się hybrydą ghula i człowieka. Posiada jedynie lewy kakugan (tylko lewe oko zmienia kolor). Trudno było jej zaakceptować to czym jest. Pomoc znalazła w Anteiku.
Orientacja seksualna: biseksualna
Partner: brak
Gracz: julikkk
Wiek: 20
Płeć: Mężczyzna
Wzrost: 1.90
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Posiada czarne włosy z czego jeden bok ma wygolony. Naturalnie ma czarne oczy oraz mnóstwo tatuaży na ciele.
Głos: Alvaro Soler
Rodzaj kagune: Ukaku
Dom: Anteiku
Uosobienie: Ogólnie używa miłych słów oraz jest uważany za bardzo miłego. Jednak wyraz jego twarzy prawie w cale się nie zmienia co, niektórych denerwuje. Jest bardzo oddany względem swoich bliskich. Mimo wszystko bardzo lubi poznawać nowych ludzi. Więc także szybko się przywiązuje.
Umiejętności: Uta jest doskonałym twórcą masek, które oferuje wielu ghulom. Podobnie jak inne ghule, jest on silniejszy, szybszy i bardziej giętki od człowieka. Jest w stanie się regenerować, a normalne ludzkie bronie nie są w stanie go skrzywdzić. W latach młodości, był w stanie pokonać kilka ghuli na raz.
Przeszłość: Miał raczej dobre dzieciństwo. Mimo, że miał siłę jeszcze większą niż powinien. Coraz rzadziej to pokazywał mimo, że ćwiczył swoje umiejętności. W swoim życiu miał jedną przyjaciółkę, która wyjechała w pewnym momencie. Nie był z tego zbyt zadowolony. Jednak obiecała mu, że wróci więc czekał cierpliwie. Jednak lekko sie załamał gdy usłyszał, że zjadł ją ghoul.
Orientacja seksualna: Bi
Partner: -
Inne:
*Uta lubi tworzenie masek, muzykę, ludzi i sztukę.
*Tatuaż na jego szyi perfekcyjnie opisuje relację pomiędzy ghulami a ludźmi.
*Nigdy nie widziano, by Uta używał podczas walki swojego Kagune W większości przypadków walczy wręcz.
Gracz: Mortemm
Imię i nazwisko: Valentine (w skrócie po prostu Val) Hamada
Wiek: 19 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 170cm
Pochodzenie: UK
Znaki szczególne: Val to drobniutka dziewczyna, jest chuda i strasznie koścista, a jej skóra jest biała niczym mleko, przez co trudno jest jej ukryć zakłopotanie, bo gdy się czerwieni, widać to od razu. Długie, kruczoczarne włosy niemalże zawsze opadają kaskadą na jej ramiona, rzadko je upina. Ma duże fiołkowe oczy, a przysłania je grzywka i nieprawdopodobnie długie rzęsy. Przez jej dziecinną twarz, ludzie często biorą ją za młodszą niż jest w rzeczywistości.
Głos: Ayana Kasymova
Rodzaj kagune: Bikaku w postaci olbrzymiej, czerwono-fiołkowej macki.
Dom: Anteiku
Wiek: 19 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 170cm
Pochodzenie: UK
Znaki szczególne: Val to drobniutka dziewczyna, jest chuda i strasznie koścista, a jej skóra jest biała niczym mleko, przez co trudno jest jej ukryć zakłopotanie, bo gdy się czerwieni, widać to od razu. Długie, kruczoczarne włosy niemalże zawsze opadają kaskadą na jej ramiona, rzadko je upina. Ma duże fiołkowe oczy, a przysłania je grzywka i nieprawdopodobnie długie rzęsy. Przez jej dziecinną twarz, ludzie często biorą ją za młodszą niż jest w rzeczywistości.
Głos: Ayana Kasymova
Rodzaj kagune: Bikaku w postaci olbrzymiej, czerwono-fiołkowej macki.
Dom: Anteiku
Uosobienie: Introwertyczne. Valentine zmaga się często z odczuciem pustki i tęsknoty za czymś, czego nie ma. Zazwyczaj nie wie co to, czy kiedykolwiek to miała, ale przez brak tego czuje się pusta, przez to ciągle myśli, czego brakuje jej w życiu, zamiast zastanowić się nad tym, co mogłaby zmienić. Żyje przeszłością lub przyszłością, w świecie bólu i straty, nie zdarza jej się zwrócić uwagi na tu i teraz. Przez przeżycia ostatnich miesięcy, wątpliwym jest, że w ogóle spojrzy na teraźniejszość. Przez te "przeżycia" stała się samoniszczącą się artystką pogrążoną w chorobliwym samowstręcie, stała się markotna i nadwrażliwa, a każdy brak zrozumienia odbiera jak atak na jej osobę. A kiedy zostaje zaatakowana, to broni się. No... Przynajmniej się stara. Kiedyś nie było dla niej problemem stworzenie tarczy słów, która odpychała przeciwnika, a czasem nawet przybijała go do ziemi. Teraz słowa dziurawią ją na wylot, bardzo łatwo ją zranić. Jej umiejętność doświadczania emocji na tak głębokim poziomie, jest plusem i minusem jednocześnie. Ale za tym wstrętem i tendencjami do samodestrukcji, kryje się bardzo miła, kreatywna dziewczyna z poczuciem humoru, która bez problemu nawiązuje ciepłe, i głębokie relacje z innymi, która potrafi wysłuchać, i zrozumieć. Dla przyjaciół zrobi wszystko (oczywiście w granicach rozsądku), jest pełna poświęcenia i kiedy jej potrzebują, nie zwraca uwagi na swój grafik, po prostu jest, jest dla nich. Mimo tego, co ją spotkało, dalej potrafi docenić wartość piękna.
Umiejętności: Val może wygląda mizernie, ale nie należy jej lekceważyć. Fakt, nie jest niebywale silna, czy wytrzymała, ale to wszystko nadrabia zwinnością i szybkością. Zawsze myśli nieszablonowo, przez co trudno przewidzieć jej ciosy i to sprawia, że jest tak trudnym przeciwnikiem. Potrafi też całkiem nieźle rysować.
Przeszłość: Urodziła się w Stanach, jej matka stamtąd pochodzi. Ojciec poznał ją w japońskiej restauracji, której był właścicielem. Maya - bo tak ma na imię - była tam stałym gościem, uwielbiała sushi, a że prowadziła olbrzymią korporację, mogła pozwolić sobie na obiadki w nietanich restauracjach. Tak się zaczęło, a jak się skończyło? Nie skończyło, dalej są ze sobą i w dodatku mają córkę, piękną córkę, która wygląda jak młodsza wersja matki. Różnią je rysy twarzy, które Val odziedziczyła po ojcu - delikatne, buzia lekko zaokrąglona, natomiast kości policzkowe matki są mocne, a zagłębienia w policzkach widoczne. No ale wracając... Valentine niczego nie brakowało, miała kota, psa, a nawet konia. Nawet trzy. Kochała konie. Spała na wodnym łóżku, piła z porcelanowych filiżanek, jadła srebrnymi sztućcami, chodziła na balet, trenowała sztuki walki, uczyła się trzech języków, zawsze chodziła ubrana w tiulowe spódniczki, jak księżniczka. Ale nie zachowywała się jak księżniczka. Ojciec pilnował, żeby nie wyrosła na zadufaną w sobie, wieczną smarkulę. I nie wyrosła.
W Japonii bywali często, dla małej Val te wycieczki były świetną okazją do sprawdzenia się, bo jednym z trzech języków jakich się uczyła, był oczywiście japoński. Te podróże nigdy jej się nie znudziły, zawsze fascynował ją ten kraj, jego kultura, zwyczaje. Z czasem, płynnie już posługiwała się językiem w mowie, jak i piśmie, babka nauczyła ją przyrządać tradycyjne potrawy, to z kolei pozwoliło jej na drobną pomoc w restauracji u boku ojca. Kiedy dorosła, stwierdziła, że chciałaby mieszkać w Japonii na stałe. Rodzice długo nad tym myśleli, dużo o tym rozmawiali, ale w końcu się zgodzili. Wykupili córce "nieduży" domek niedaleko centrum Tokyo, a po przeprowadzce do Val mieli raz w tygodniu przychodzić dziadkowie, na zmianę. Raz babcia, innym razem dziadek. Po kilku tygodniach poznała pewnego chłopaka, Hitoshiego, zakochali się w sobie... I wtedy wszystko się skończyło, całe jej piękne życie. Chłopak okazał się być ghulem. Na początku nie wiedziała, że nim jest, dowiedziała się dopiero po wypadku. Któregoś dnia szli spokojnie wzdłuż ulicy i wjechał w nich pijany mężczyzna. Nie miał zapiętych pasów, a jechał z taką prędkością, że wyleciał przednią szybą, i leciał tak kilkanaście metrów. Dla Hitoshiego, posiadającego wytrzymałość i zdolności regenerujące ghula, nie skończyło się to tak źle, jak dla Valentine. Jej narządy wewnętrzne uległy uszkodzeniom, potrzebny był natychmiastowy przeszczep. Hitoshii zgłosił się na dawcę. No... Może nie tyle co zgłosił a zagroził lekarzowi śmiercią. Po udanej operacji, Hitoshii zniknął.
Tak właśnie Valentine stała się hybrydą ghula i człowieka. Posiada jedynie lewy kakugan (tylko lewe oko zmienia kolor). Trudno było jej zaakceptować to czym jest. Pomoc znalazła w Anteiku.
Orientacja seksualna: biseksualna
Partner: brak
Gracz: julikkk
Imię i nazwisko: Olivia Arai
Wiek: 17 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 160
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Ma czarne włosy z grzywką. Nosi kolczyki w uszach. Posiada tatuaż skrzydeł na plecach. Posiada też kilka blizn. Bardzo rzucające w oczy są jej glany. Tak nawet latem je nosi. Jej ubrania zazwyczaj są ciemnego koloru. Jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny to można uznać ją za dziewczynę z szczupłą sylwetką z średnim biustem.
Głos: Louane
Jednak potrafi naśladować wiele głosów.
Rodzaj kagune: Ukaku
Dom: anteiku
Uosobienie: Trudno opisać jaka jest Olivia. Niektórzy uważają ją za słodką i przyjazna dziewczynę, ale są tacy, którzy biorą ją za potwora. Już wyjaśniam. W stosunku do obcych czy nowo poznanych ludzi jest miła i jak kogoś polubi to taka zostaje, jednak jak ktoś nie przypadnie do gustu, to staje się wredna, chamska i obojętna w stosunku do tej osoby. Niestety warto wspomnieć, że jest mściwą istotą i bardzo wulgarną. Czasami nawet ujawnia swoją sadystyczną naturę, którą próbuje ukryć przed światłem dziennym. Kiedy dochodzi do walk staje się zimna oraz bezlitosna. Brutalnie zabija swoje ofiary. Jest bardzo szczera w stosunku do wszystkich. Mało kiedy mówi o swoich problemach otwarcie, zawsze je ukrywa. Choruje na depresję... Posiada jeszcze wiele cech, które ukrywa.
Umiejętności: Olivia jest Kakują. Większość z nich zdobywa te umiejętność poprzez kanibalizm, jednak przydarzają się takie przypadki, które są Kakują po urodzeniu. Tzw dziedziczą Kagune rodziców. Jednak na razie potrafi tylko bardzo dobrze kontrolować swoje „Skrzydła”, a nadal się uczy kontroli nad „Łuskami”.
Przeszłość: Nie lubi rozmawiać o tym, gdyż nie spotkało ją nic miłego w przeszłości. Można powiedzieć, że jej dzieciństwo do 6 roku życia było normalne. Jednak potem straciła wszystko oprócz brata, który zaginął jak rozpoczęła naukę w gimnazjum. Od tego etapu edukacji była gnębiona w szkole za swój wygląd (emo)... Dokładniej opowie w opowiadaniach...
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Jest taki ktoś, ale czy on ją zauważy?
Inne:
1) Kocha muzykę alternatywną. Śpiewa i gra na gitarze elekrycznej
2) Jeździ konno
3) Pije, ale nie pali
4) Kocha tańczyć
5) Ma maskę białego wilka
6) Kocha anime i mangę.
7) Posługuje się wieloma językami
8) Nigdy nie miała chłopaka
Gracz: UchihaSara
Znaki szczególne: Yasu posiada czarnokrucze włosy, które rosną zbyt szybko jak u faceta oraz niemalże zakrywają mu oczy. Szare, wpadające wręcz w czerń oczy |jedno z nich nie posiada źrenicy, co oznacza jego ślepotę na ów oko| posyłają zawsze obojętny, beznamiętny wzrok. Usta wygięte w delikatnym grymasie nienawiści, za to w lewym uchu tzw. sztanga, zaś w prawym tunel 10mm. Nosi na twarzy maskę japońskiego demona, co często wzbudza podejrzenia ludzi. Każdy dzień równa się te same ubrania, tak jakby w ogóle ich nie zmieniał. Czarna luźna bluza z kapturem, zawieszona ciemna bandana na prawą rękę, granatowe spodnie oraz ciężkie buty tego samego koloru, co bluza. Na szyi posiada bliznę, jakby po cięciu ostrza. Można zasugerować, że urżnięto mu łeb, choć to stuprocentowa nieprawda. Podczas ujawienia kagune, jego lewe ślepe oko robi się inne niż prawe, choć dalej nie jest w stanie nim obsługiwać. Czarna tęczówka, czerwone białko.
Głos: Radioactiv
Rodzaj kagune: Koukaku – Jego kagune przypomina kształtem kosę kosiarza.
Dom: Anteiku
Uosobienie: Z nim to bez kija nie podchodź. Już sam jego wygląd wskazuje na charakter tego diabła. Obojętny na Twoje krzywdy, przejdzie obok umierającego bez przeszkód. Nie pomoże nikomu bez godnej zapłaty. Nie należy jednak do osób zdradliwych, w sytuacjach dwustronnych zostanie pośredni lub pójdzie za tym, kto pierwszy zdobędzie się pod jego łaski. Ludzi traktuje równie jak ghuli. Czyli jako plugawe istoty, które najchętniej by zarżnął. Kobiety u niego traktowane są bardziej delikatniej niż mężczyźni. Ma do nich jakiś szacunek, ustąpi miejsca w autobusie, grzecznie się odezwie. Bierze się to z jego świadomości, że urodziła go kobieta.
W stosunku do nieznajomych niezwykle marudny, a zarazem cichy. Wypowie tylko kilka słówek na dzień dobry, przywita się, a potem obserwuje daną osobę przez cały czas. Chwilami wtrąci swoje grosze po to, by się zamknąć i lustrować wzrokiem. Tym sposobem bada czy osoba jest przyjazna czy niegodna uwagi. W zależności od dalszych ich relacji, jego zachowanie zmienia się na lepsze lub gorsze.
Jego przyjaciele mają niczym w niebie… Na swój sposób. Ci najbardziej zaufani znają jego prawdziwe dane, zainteresowania. Jednak nadal można wyczuć od niego jakiś dystans, którego nie można zniwelować. Jeżeli przyjaciel to oczywista jest pomoc z obniżoną stawką do zapłaty lub nawet za darmo. W końcu pomaganie przyjaciołom samo w sobie daje coś na wzór zapłaty, gdyż cieszysz się razem z nimi, c’nie? W ich przypadku jest większą peplą niż w innych przypadkach. Zdarza się, że nawet przytuli, pocieszy, ale nigdy w życiu nie spojrzy czułym wzrokiem, czy się uśmiechnie. To dla niego nie jest zbyt możliwe.
Wrogowie… W ich przypadku radzi się zabić samemu lub uciec z kraju, zmienić wygląd oraz dane osobowe. Druga opcja ma jednak zagrożenie w postaci, że Yasuo i tak znajdzie, a następnie sprawi jakże bolesną śmierć gorszą od tych, co puszczają w Red Room’ie. Wróg tego pana ma u niego przekichane do końca życia. Wiecznie rzucane kłody pod nogi, oszczerstwa, wyzwiska oraz gnębienie – to najlżejsze z tego, co może go spotkać. Zdarza się, że mijając się na ulicy, Yasuo rzuci się na wroga i zacznie okładać pięściami z całą siłą, jaką ma w tych swoich chłopięcych rączkach. Czasem dostanie się od niego kartkę zapraszającą na solówkę nad kanionem samobójców. Podczas walki na życie i śmierć nie ukazuje żadnej litości, wykańcza szybko, lecz boleśnie.
Jeżeli kiedykolwiek zakocha się w kobiecie czy mężczyźnie, jego zachowanie będzie o wiele bardziej inne niż w przypadku przyjaciół. Powie te magiczne słowa typu: „Kocham Cię całym sercem”, „Nie wiem, co bez Ciebie bym zrobił” czy nawet „Cieszę się, że Cię mam”. Ze względu na syndrom borderline wczuje się w związek całym sercem, nie zawaha się stanąć w obronie miłości kosztem swojego życia. Nie będzie zmuszać do pewnych zachowań, cierpliwie poczeka. Odrzucenie go czy zdrada powoduje natychmiastowe przejście z poziomu „kochanek” na „wróg do wyeliminowania natychmiastowo”. Jednak na dzień dzisiejszy nie chce angażować się w związek ze względu na brak poznania tej jedynej osoby.
Umiejętności: Mimo postury jak u jakiegoś uke w yaoicach Yasuo jest niezwykle siły, gdyż w jego żyłach płynie rosyjska krew. Jego umiejętności walki wręcz przekraczają możliwości normalnego człowieka. Zna się na sztukach walki, takich jak : karate czy taekwondo. Uczył się tego, gdy mieszkał z adopcyjnymi rodzicami. Często ukazuje swoją siłę poprzez siłowanie się na ręce. Poza tym zawsze zaparzy kawę wspaniałą w smaku. Rozpozna niemalże każdy rodzaj ziarna. Gdy był w podstawówce, chodził do kółka szachów, gdzie przebywał niemalże cały czas po szkole. Ostatnio powraca do tego, gdyż uspokaja go to bardzo. Sasha ma mocny łeb do picia jak jego ojciec, jednak nie pije za dużo przez traumę z młodości. Zwinnie, szybko unika innych ataków.
Przeszłość: Sroga zima jak to w Rosji, pora wieczorna, miesiąc styczeń. W samym środku burzy śnieżnej, w drewnianym, lecz wytrzymałym domku na uboczu rodzi czarnowłosa kobieta-ghul. Ze względu na pogodę musi radzić sobie sama, bez męża, który w tym momencie zamiast być z nią, chleje w barze i traci pieniądze na prostytutki. Po wielu godzinach męczarni na świat przychodzi na świat drobniutki chłopczyk. Dostaje na imię Sasha.
Nasz chłopiec wychowuje się niezbyt milutkich warunkach. Ojciec, wracając pijany do domu, znęca się nad jego matką, czasem także nad samym Sashą. Zawsze wtedy kończy ze siniakami. Nie ma komu się wyżalić, nie chodzi do szkoły, a uczy go jedynie matka. Poza tym chłopczyk ma co jeść, co ubierać.
W wieku 10 lat zostaje wysłany do szkoły, by przyzwyczaić się do ludzi. Nauczony udawać człowieka jest gotów podjąć to ciężkie wyzwanie, by jedynie znaleźć przyjaciela oraz urwać się z tej nieprzyjemnej atmosfery w domu spowodowanej przez swojego ojca. Jednak w szkole nie spotyka się z wyjątkową sympatią rówieśników. Zdziwieni brakiem doświadczenia Sashy w relacjach międzyludzkich czują do niego niechęć, niektórzy nawet chcą go gnębić i to robią. Zawiedziony tą reakcją innych, stara się to wszystko ignorować. Jednak wśród tych złych ludzi znajdują się osoby, które zostają jego przyjaciółmi oraz bawią się z nim jak każdy równy sobie. Dzięki nim postanawia uwierzyć, że tak naprawdę jest kimś ważnym oraz rozwijają się w nim te dobre cechy, które dzisiaj są u niego niemożliwe. Wracając, mimo tych dobrych relacji musi ukrywać swoją tożsamość, co przychodzi mu coraz z większym trudem.
W drugim semestrze pierwszej klasy gimnazjum do szkoły, w której uczęszcza chłopiec, przychodzą inspektorzy. Przywiała ich plotka o morderstwach w pobliżu szkoły, zatem trzeba wypytać pracujących tam nauczycieli o to, czy coś widzieli. Wtedy po raz pierwszy ich widzi, w domu zatem pyta, jaka jest praca tych ludzi. Matka uświadamia go, jak Ci ludzie są niebezpieczni i musi trzymać się od nich z daleka. Sasha zastanawia się wtedy, po co mu ta wiedza, skoro nigdy więcej nie spotka inspektorów.
Trzy lata później, w domu rodzinnym chłopaka, wybucha kolejna awantura, lecz zmienia ona jego żywot. Ojciec całkowicie nachlany przychodzi do salonu, oskarża swoją żonę o zdradę, której nie popełniła. Mimo prób wytłumaczenia kobiety, że tak nie było, dochodzi do rękoczynów. Matka dostaje w twarz, a potem zostaje pokopana. Nie używa jednak swojego kagune, bowiem przyzwyczaiła się do tego, a zarazem jest zbyt delikatna psychicznie, by zaatakować męża, szczególnie przy dziecku. Sasha staje w obronie matki, sam jednak obrywa od tego potwora. Andriej, bo tak miał na imię jego ojciec, gwałci swoją żonę na oczach syna, a potem zabija ją swym kagune. Wstrząśnięty oraz rozzłoszczony tym widokiem chłopak po raz pierwszy używa swojego „ostrza kosy” i brutalnie morduje nic nieświadomego ojca. Przy tym towarzyszy mu typowy uśmiech sadysty. Po tym wydarzeniu chowa swą matkę, a sam pakuje do plecaka to co najważniejsze i opuszcza swoje dotychczasowe schronienie.
Tydzień później, przechadzając się chodnikiem w samym środku, mija grupkę ludzi i słyszy o nowej sprawie niewyjaśnionego morderstwa. Zatrzymuje się, by posłuchać. Podobno pewien mężczyzna został zabity przez nieznanego ghula, a w wyniku poszukiwań w ziemi znaleziono zwłoki kobiety, najprawdopodobniej jego żony. Z badań wyszło, że oboje byli ghulami. Opowiadający nieznajomy zauważa, jak podejrzany typek stoi niedaleko nich i patrzy się na nich z czerwonym błyskiem w oczach. Gdy zaczyna krzyczeć na Sashę, rozlega się tupot ciężkich butów, a następnie krzyk osób, których już nikt więcej nie usłyszy. Nazajutrz w tym samym miejscu trwa śledztwo. Ktoś zabił kilka osób z taką samą brutalnością, co poprzednią ofiarę. Większość z nich nie była nawet zbyt nadgryziona. Inspektorzy doszli do wniosku, że jest to ten sam ghul, który zabił tamtą parę.
Imię i nazwisko: Misono Kasamatsu, ale nazywany jest przez znajomych Walerym. Taki pseudonim został mu przyznany, kiedy trafił do domu Anteiku.
Wiek: Misono, choć wygląda na gimnazjalistę, w rzeczywistości dawno już skończył liceum i ma lat 20.
Płeć: Charakter pozwoliłby mu tytułować się dziewczyną, ale jednak los pozwolił mu być mężczyzną.
Wzrost: Walery to istna tyczka. Ma aż 185 cm wzrostu, a jest chudy, ja patyk.
Pochodzenie: On sam pochodzi z Japonii, ale jego ojciec był Szwajcarem.
Znaki szczególne: Misono jest bardzo wysoki, lecz niezwykle szczupły. Przez to właśnie sprawia wrażenie słabego – fizycznie, jak i psychicznie – co zresztą, nie ukrywajmy, jest prawdą. Fala puszystych włosów w kolorze palisandru otula jego bladą twarzyczkę, na której praktycznie zawsze maluje się zmęczenie, smutek i ogromne cierpienie. Oczy chłopaka, mimo że mają wspaniale żywy odcień zieleni, tracą swój blask przez wory, które Misono ma pod oczami każdego dnia. Można rzecz, że jest chodzącym zombie... tyle że przeraża swoją " chmurą " smutków, którą ciągnie wiecznie za sobą. I na dodatek ten strój uczniaka... już w ogóle dopełnia widok nastolatka z depresją.
Głos: Irony PW
Rodzaj kagune: Koukaku... co prawda kompletnie nie umie się nim w miarę dobrze posługiwać, ale nadal się uczy. W jego przypadku w przyszłości będzie bardzo przydatne, by dać radę się chociaż obronić samemu.
Dom: Został przygarnięty do Anteiku przez pana Yoshimurę, którego już znał od małego dziecka.
Uosobienie: Misono od malucha był bardzo cherlawy i wrażliwy na wszelakie bodźce. Rodzice musieli się nieźle namęczyć, żeby go nie urazić albo nie przestraszyć. Mimo tego, był niezwykle pociesznym dzieckiem i sprawiał swoim rodzicielom wiele radości. Nigdy nie psuł niczego ani nie był nieznośny, dlatego też rzadko kiedy opiekunowie musieli wychodzić z siebie, by uchronić synka przez niebezpieczeństwem. Na dodatek był niezwykle uroczy, mało płakał, a później również przesłodko gaworzył. Jego siostra nie była wiele inna. Możnaby rzecz, że byli jak dwie krople wody. Z wiekiem jednak okazało, że jest jeszcze bardziej wrażliwy, niż przypuszczano. Mało mówił, mimo że miał wiele ciekawych rzeczy do powiedzenia, nie chciał zbytnio wychodzić z domu ani też poznawać nowe osoby. Tak naprawdę, bał się pierwszy wyciągnąć do kogoś rękę. Gdyby ktoś pomyślał, że można do niego podejść, zagadać... wtedy spotkałby się z miłą niespodzianką. Nikt jednak o tym nie pomyślał, przez co chłopak raz na zawsze popadł w stertę lęków społecznych, które nieźle mu daję się we znaki. Dla niego wyjście do sklepu jest tak ogromnie stresujące, że musi zażywać listę leków na uspokojenie, żeby gdzieś wyjść, gdzie jest zwykle więcej niż 10 osób. No, ale i tak wszyscy będą mu wmawiać, że życie jest piękne, a on głupi będzie tylko kiwał głową. Tak, ciemnowłosemu jest nawet trudno się komuś sprzeciwić, a jeśli już musi, to ma przygotowany cały podręcznik wymówek. Często jednak jest zwyczajnie wykorzystywany, bo co, jak co, ale pomocy odmówić nikomu nie umie, a nawet jakby chciał, to sumienie nie dałoby mu spokoju. Kiedy jednak coś nie chce mu wyjść, odpuszcza i zaczyna beczeć albo prawie mdleje. Podobnie wtedy, jak na jego barki zrzuca się zbyt wiele, a on pierwszy raz spotyka się z jakąś sytuację i nie umie sobie z nią poradzić. Jeśli komuś się zachce i wytłumaczy Waleremu, co i jak, to może być pewny, że chłopak da z siebie nie 100 a 200 %, co powinno się spotkać z raczej dobrym słowem. Złe słowo skierowane wobec ciemnowłosego działa na niego, jak kula u nogi. Ściska mu serce, wiąże mu język na supeł i pozwala na jedynie delikatny uśmiech mówiący " Dotarło do mnie. Nie mów nic więcej ". Warto jednak uważać, bo jeśli ktoś powie o choćby słowo za dużo, może ani on ani nikt inny nie zobaczyć już Misono, a przynajmniej żywego. Jest jak taka mała tykająca cicha bomba, która wybuchnie dopiero wtedy, kiedy po jego delikatnym ciele przejedzie pociąg lub kiedy płuca wypełnią się wodą. Mimo że tak wiele już usłyszał i tak wiele się wycierpiał, to nadal jego wrażliwość wisi na włosku i w każdej chwili cienka linia może się przerwać.
Jednak, kiedy się przyjrzy Kasamatsu, można zauważyć, że ten chłopak ma jeszcze nadzieję w głębi serca, która odbija się w jego oczach... nadzieję na to, że jeszcze kiedyś będzie lepiej i jak na obecną chwilę wszystko idzie ku temu, lecz chłopak już się nauczył, że należy dmuchać na zimne. Ci jednak, którzy jeszcze wierzą w chłopaka, nie zawiedli się. Misono jest uroczą osobą, która potrafi poświęcić się czemuś, by tylko nie zawieźć najbliższych mu osób. Boi się przywiązywać do ludzi, ale z pewnością przydałby mu się bardzo bliski " psycholog ", który mógłby pomóc mu choć po części wrócić do normalnego życia.
Umiejętności: Misono nie posiada jakiś szczególnych umiejętności. Umie o siebie zadbać, jeśli chodzi o podstawy. Dobrze gotuje, zna się na jedzeniu, a także na obsłudze podstawowych maszyn takich jak pralka, mikrofalówka czy piekarnik. Jednak ta umiejętność nie jest mu już niezbędna, bo już nie może jeść tego, co jadł w dzieciństwie. Wiedza kulinarna przydaje mu się czasami w kawiarni pana Yoshimury. W lokalu tym podjął się pracy, jako artysta kucharz i cukiernik. Ze zwykłego ciasta może zrobić dzieło sztuki, które nawet szkoda zjadać. Przyciąga na tym masę dzieci i turystów. Nieźle również daje sobie radę, jeśli chodzi o tworzenie wizerunków z naleśników. Już wcześniej próbował takich sztuczek dla swojej siostry, ale podszkolił się, a praca ta opłaciła się. Profesjonalnie ozdabia talerze sosami, kawałkami owoców oraz ziołami tak, że wygląda to wręcz bajecznie.
To zwykle kobiety uczą się robić make-up, ale Misono również jest do tego zmuszony. Nie żeby coś, ale pracując w kawiarni, gdzie przychodzą małe dzieci, nie najlepiej wygląda z worami pod oczami, szarą wręcz skórą i zaczerwienionymi oczami. Jednym słowem – naturalnie wygląda, jak zwykły ćpun. Musi więc każdego ranka robić sobie makijaż, by nie przerazić ludzi na ulicy.
Przeszłość: Ciężka, smutna i trudna do opowiadania. Misono od dziecka był prześladowany przez swoich kolegów, którzy go bili i okradali, zaś koleżanki wyśmiewały go i podjudzały oprawców. A on to wszystko grzecznie znosił. Nigdy się nie skarżył... tylko płakał po kątach. Z czasem jednak przestał już płakać, bo prześladowania stały się dla niego rutyną. Siłą do życia była jego młodsza siostrzyczka, Keiko, na której pomoc zawsze mógł liczyć po męczącym dniu w szkole. Przyszła, przytuliła się do niego i rzekła mu do ucha " Nie przejmuj się. Chodź. Pobawimy się razem w ogrodzie " i nagle... cały świat stawał się bardziej barwny i weselszy. Szkoła stała się dla niego miejscem tylko i wyłącznie do zdobywania stopni i wyróżnień, zaś dom... niezawodnym schronieniem. I tak nawet Keiko z czasem stała się prześladowana przez koleżanki i pozostał jej najbliższy tylko brat i rodzice, którzy również mieli masę problemów. Nazywani byli " rodziną dzikusów ". Mieli tylko siebie i... tylko na siebie mogli liczyć.
Życie jednak znacznie zbladło, kiedy rodzice Misono oraz jego siostry zginęli w niewyjaśnionych okolicznościach. Ciał nigdy nie znaleziono, a sprawa była tak zagmatwana, że po dziś dzień jest niewyjaśniona. Gdzieniegdzie jednak chodzą niczym duchy, szepty ludzi " Ich to pewnie Ghule pożarły, dlatego ciał nie znaleziono "... i to niestety, było bardzo prawdopodobne. Dwójka wylądowała w domu dziecka, w którym mieli największe piekło, jakiego nigdy by się nie spodziewali. Keiko podrosła, a za wzór miała jedynie brata, do którego upodabniała się na wszelakie sposoby. Krótkie włosy, męskie ubrania, gustowanie w dziewczętach... jedynie z przymusu chodziła ubrana, jak dziewczyna. Mimo to, rodzeństwo miało ogromne problemy. Silne piętna odbite śmiercią rodziców, nie zaleczone rany z dzieciństwa i jeszcze wtedy ten koszmar... któreś musiało w końcu pęknąć. Keiko powiesiła się w wieku 13 lat w salonie gier i zabaw. Misono zobaczył ją, kiedy już połowa domu dziecka wiedziała. Wtedy wszystkim oczy się otwarły... kiedy już Keiko nie żyła, a z Misono uciekło życie. Nie dał rady... nie zniosło tego jego serce i wtedy przeżył pierwszy w swoim życiu zawał serca. W szpitalu pozostał do pełnoletności, ale głównie na oddziale psychiatrycznym, z którego wyciągnął go nie kto inny, jak dobry przyjaciel rodziny, pan Yoshimura, którego chłopak ostatni raz widział na pogrzebie swoich rodziców. Nigdy się nie zastanawiał, czemu ten mężczyzna tak często bywał w ich domu i bardzo dobrze znał rodziców, których i tak często nie było w mieście. Później jednak wszystko się wyjaśniło, tylko nieco za szybko, jak na najbliższe na tamtą chwilę przeżycia chłopaka. Dzień przed 18-tymi urodzinami dowiedział się, że jest Ghul'em, a dotychczasowe objawy nie były widoczne, bo chłopak nie był pełnoletni. Rodzice również byli Ghul'ami, którzy zostali zabici i pożarci przez członków jednego z domu – Aogiri. Jego siostra nie była wyjątkiem, ale zabiła się w młodym wieku, dlatego nikt nigdy się już nie dowiedział, że również byłaby potworem takim jak jej brat i rodzice, którzy już od lat nie żyli. Złość, żal i potok przykrych słów nie zniechęciła mężczyzny do przygarnięcia chłopca pod swoje skrzydła, bo w końcu... jego rodzice należeli do jego organizacji i również pomagali innym, którzy nie mogli się w żaden sposób odnaleźć w nowej roli. Za wszelką cenę chciał pomóc Misono, o którego smutku życia wiedział doskonale obserwując jego otoczenie i reakcje na pewne tematy.
Orientacja seksualna: Nie do końca wiadomo, ale raczej homoseksualny. On jest ten uległy, ten słaby, ten, który bezwzględnie musi być na dole, bo gdyby jakimś cudem znalazł się na górze, to nie wiedziałby, co ma ze sobą począć i jak się zachować. Cały Misono...
Partner: Z jego uosobieniem i masą lęków społecznych to naprawdę bardzo trudne kogoś sobie znaleźć. Poza tym... kto by chciał taką ciepłą kluchę... a raczej ciepły krokiet?
Inne:
- Kiedy używa Kagune jego głos staje się bardziej... męski? Po prostu brzmi trochę bardziej poważnie, a nie jak chłopczyk z mutacją.
- Cierpi na astrofobię ( lęk przed burzą, głównie grzmotami i błyskawicami ), akrofobię ( lęk wysokości ), antrofobię ( lęk przed ludźmi ), trypanofobię ( lęk przed zastrzykami ) oraz socjofobię ( lęk przed społeczeństwem ).
- Lubi anime i mangę, czyli jednym słowem – mangozjeb.
- Od śmierci siostry bardzo często ma niewyobrażalnie przeraźliwe koszmary, które pogłębiają jego bezsenność oraz strach przed snem.
- Ma lekkie uczulenie na pyłki. W okresie wiosny zdarza mu się często kichać, ku zachwycie otoczenia... szczególnie płci pięknej, które jest w stanie zemdleć widząc słodycz kichnięć Misono. To dziecko umie nawet uroczo kichać i wysiąkiwać nosek. - Bardzo lubi delikatną literaturę fantasy.
- W kawiarni pana Yoshimury zajmuje się artystyczną częścią posiłków. Układa je w bajkowe wzory, przez co przyciąga do lokalu rodziców z dziećmi, które mogą liczyć na kotki z piernika, gąsieniczki z owoców, misie z lodów czy chociażby tęczowe torty w krateczkę. Robi również naleśniki z wizerunkami różnych postaci z bajek czy anime, co też niesamowicie przyciąga... szczególnie turystów.
- Ma wysoko rozwiniętą depresję, która ciągle się pogłębia. Teraz głównym jej powodem jest fakt, że ciemnowłosy jest Ghul'em i nikt ani nic tego nie zmieni.
- Jego ulubionymi kwiatami są słoneczniki, które zawsze utożsamia z Keiko.
- Pali, ale próbuje rzucić.
- Kolekcjonuje pluszaki.
Gracz: Lunativ
Wiek: 17 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 160
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Ma czarne włosy z grzywką. Nosi kolczyki w uszach. Posiada tatuaż skrzydeł na plecach. Posiada też kilka blizn. Bardzo rzucające w oczy są jej glany. Tak nawet latem je nosi. Jej ubrania zazwyczaj są ciemnego koloru. Jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny to można uznać ją za dziewczynę z szczupłą sylwetką z średnim biustem.
Głos: Louane
Jednak potrafi naśladować wiele głosów.
Rodzaj kagune: Ukaku
Dom: anteiku
Uosobienie: Trudno opisać jaka jest Olivia. Niektórzy uważają ją za słodką i przyjazna dziewczynę, ale są tacy, którzy biorą ją za potwora. Już wyjaśniam. W stosunku do obcych czy nowo poznanych ludzi jest miła i jak kogoś polubi to taka zostaje, jednak jak ktoś nie przypadnie do gustu, to staje się wredna, chamska i obojętna w stosunku do tej osoby. Niestety warto wspomnieć, że jest mściwą istotą i bardzo wulgarną. Czasami nawet ujawnia swoją sadystyczną naturę, którą próbuje ukryć przed światłem dziennym. Kiedy dochodzi do walk staje się zimna oraz bezlitosna. Brutalnie zabija swoje ofiary. Jest bardzo szczera w stosunku do wszystkich. Mało kiedy mówi o swoich problemach otwarcie, zawsze je ukrywa. Choruje na depresję... Posiada jeszcze wiele cech, które ukrywa.
Umiejętności: Olivia jest Kakują. Większość z nich zdobywa te umiejętność poprzez kanibalizm, jednak przydarzają się takie przypadki, które są Kakują po urodzeniu. Tzw dziedziczą Kagune rodziców. Jednak na razie potrafi tylko bardzo dobrze kontrolować swoje „Skrzydła”, a nadal się uczy kontroli nad „Łuskami”.
Przeszłość: Nie lubi rozmawiać o tym, gdyż nie spotkało ją nic miłego w przeszłości. Można powiedzieć, że jej dzieciństwo do 6 roku życia było normalne. Jednak potem straciła wszystko oprócz brata, który zaginął jak rozpoczęła naukę w gimnazjum. Od tego etapu edukacji była gnębiona w szkole za swój wygląd (emo)... Dokładniej opowie w opowiadaniach...
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Jest taki ktoś, ale czy on ją zauważy?
Inne:
1) Kocha muzykę alternatywną. Śpiewa i gra na gitarze elekrycznej
2) Jeździ konno
3) Pije, ale nie pali
4) Kocha tańczyć
5) Ma maskę białego wilka
6) Kocha anime i mangę.
7) Posługuje się wieloma językami
8) Nigdy nie miała chłopaka
Gracz: UchihaSara
Imię i nazwisko: Yasuo Miyahara – takie imię przyjął po zamknięciu pewnego rozdziału w swoim życiu. Prawdziwe jego imię brzmi Sasha Eduar Malkov
Wiek: 20
Płeć: Mężczyzna
Wzrost: 187 cm
Pochodzenie: Rosja, choć mamusia z Japonii pochodzi
Wiek: 20
Płeć: Mężczyzna
Wzrost: 187 cm
Pochodzenie: Rosja, choć mamusia z Japonii pochodzi
Znaki szczególne: Yasu posiada czarnokrucze włosy, które rosną zbyt szybko jak u faceta oraz niemalże zakrywają mu oczy. Szare, wpadające wręcz w czerń oczy |jedno z nich nie posiada źrenicy, co oznacza jego ślepotę na ów oko| posyłają zawsze obojętny, beznamiętny wzrok. Usta wygięte w delikatnym grymasie nienawiści, za to w lewym uchu tzw. sztanga, zaś w prawym tunel 10mm. Nosi na twarzy maskę japońskiego demona, co często wzbudza podejrzenia ludzi. Każdy dzień równa się te same ubrania, tak jakby w ogóle ich nie zmieniał. Czarna luźna bluza z kapturem, zawieszona ciemna bandana na prawą rękę, granatowe spodnie oraz ciężkie buty tego samego koloru, co bluza. Na szyi posiada bliznę, jakby po cięciu ostrza. Można zasugerować, że urżnięto mu łeb, choć to stuprocentowa nieprawda. Podczas ujawienia kagune, jego lewe ślepe oko robi się inne niż prawe, choć dalej nie jest w stanie nim obsługiwać. Czarna tęczówka, czerwone białko.
Głos: Radioactiv
Rodzaj kagune: Koukaku – Jego kagune przypomina kształtem kosę kosiarza.
Dom: Anteiku
Uosobienie: Z nim to bez kija nie podchodź. Już sam jego wygląd wskazuje na charakter tego diabła. Obojętny na Twoje krzywdy, przejdzie obok umierającego bez przeszkód. Nie pomoże nikomu bez godnej zapłaty. Nie należy jednak do osób zdradliwych, w sytuacjach dwustronnych zostanie pośredni lub pójdzie za tym, kto pierwszy zdobędzie się pod jego łaski. Ludzi traktuje równie jak ghuli. Czyli jako plugawe istoty, które najchętniej by zarżnął. Kobiety u niego traktowane są bardziej delikatniej niż mężczyźni. Ma do nich jakiś szacunek, ustąpi miejsca w autobusie, grzecznie się odezwie. Bierze się to z jego świadomości, że urodziła go kobieta.
W stosunku do nieznajomych niezwykle marudny, a zarazem cichy. Wypowie tylko kilka słówek na dzień dobry, przywita się, a potem obserwuje daną osobę przez cały czas. Chwilami wtrąci swoje grosze po to, by się zamknąć i lustrować wzrokiem. Tym sposobem bada czy osoba jest przyjazna czy niegodna uwagi. W zależności od dalszych ich relacji, jego zachowanie zmienia się na lepsze lub gorsze.
Jego przyjaciele mają niczym w niebie… Na swój sposób. Ci najbardziej zaufani znają jego prawdziwe dane, zainteresowania. Jednak nadal można wyczuć od niego jakiś dystans, którego nie można zniwelować. Jeżeli przyjaciel to oczywista jest pomoc z obniżoną stawką do zapłaty lub nawet za darmo. W końcu pomaganie przyjaciołom samo w sobie daje coś na wzór zapłaty, gdyż cieszysz się razem z nimi, c’nie? W ich przypadku jest większą peplą niż w innych przypadkach. Zdarza się, że nawet przytuli, pocieszy, ale nigdy w życiu nie spojrzy czułym wzrokiem, czy się uśmiechnie. To dla niego nie jest zbyt możliwe.
Wrogowie… W ich przypadku radzi się zabić samemu lub uciec z kraju, zmienić wygląd oraz dane osobowe. Druga opcja ma jednak zagrożenie w postaci, że Yasuo i tak znajdzie, a następnie sprawi jakże bolesną śmierć gorszą od tych, co puszczają w Red Room’ie. Wróg tego pana ma u niego przekichane do końca życia. Wiecznie rzucane kłody pod nogi, oszczerstwa, wyzwiska oraz gnębienie – to najlżejsze z tego, co może go spotkać. Zdarza się, że mijając się na ulicy, Yasuo rzuci się na wroga i zacznie okładać pięściami z całą siłą, jaką ma w tych swoich chłopięcych rączkach. Czasem dostanie się od niego kartkę zapraszającą na solówkę nad kanionem samobójców. Podczas walki na życie i śmierć nie ukazuje żadnej litości, wykańcza szybko, lecz boleśnie.
Jeżeli kiedykolwiek zakocha się w kobiecie czy mężczyźnie, jego zachowanie będzie o wiele bardziej inne niż w przypadku przyjaciół. Powie te magiczne słowa typu: „Kocham Cię całym sercem”, „Nie wiem, co bez Ciebie bym zrobił” czy nawet „Cieszę się, że Cię mam”. Ze względu na syndrom borderline wczuje się w związek całym sercem, nie zawaha się stanąć w obronie miłości kosztem swojego życia. Nie będzie zmuszać do pewnych zachowań, cierpliwie poczeka. Odrzucenie go czy zdrada powoduje natychmiastowe przejście z poziomu „kochanek” na „wróg do wyeliminowania natychmiastowo”. Jednak na dzień dzisiejszy nie chce angażować się w związek ze względu na brak poznania tej jedynej osoby.
Umiejętności: Mimo postury jak u jakiegoś uke w yaoicach Yasuo jest niezwykle siły, gdyż w jego żyłach płynie rosyjska krew. Jego umiejętności walki wręcz przekraczają możliwości normalnego człowieka. Zna się na sztukach walki, takich jak : karate czy taekwondo. Uczył się tego, gdy mieszkał z adopcyjnymi rodzicami. Często ukazuje swoją siłę poprzez siłowanie się na ręce. Poza tym zawsze zaparzy kawę wspaniałą w smaku. Rozpozna niemalże każdy rodzaj ziarna. Gdy był w podstawówce, chodził do kółka szachów, gdzie przebywał niemalże cały czas po szkole. Ostatnio powraca do tego, gdyż uspokaja go to bardzo. Sasha ma mocny łeb do picia jak jego ojciec, jednak nie pije za dużo przez traumę z młodości. Zwinnie, szybko unika innych ataków.
Przeszłość: Sroga zima jak to w Rosji, pora wieczorna, miesiąc styczeń. W samym środku burzy śnieżnej, w drewnianym, lecz wytrzymałym domku na uboczu rodzi czarnowłosa kobieta-ghul. Ze względu na pogodę musi radzić sobie sama, bez męża, który w tym momencie zamiast być z nią, chleje w barze i traci pieniądze na prostytutki. Po wielu godzinach męczarni na świat przychodzi na świat drobniutki chłopczyk. Dostaje na imię Sasha.
Nasz chłopiec wychowuje się niezbyt milutkich warunkach. Ojciec, wracając pijany do domu, znęca się nad jego matką, czasem także nad samym Sashą. Zawsze wtedy kończy ze siniakami. Nie ma komu się wyżalić, nie chodzi do szkoły, a uczy go jedynie matka. Poza tym chłopczyk ma co jeść, co ubierać.
W wieku 10 lat zostaje wysłany do szkoły, by przyzwyczaić się do ludzi. Nauczony udawać człowieka jest gotów podjąć to ciężkie wyzwanie, by jedynie znaleźć przyjaciela oraz urwać się z tej nieprzyjemnej atmosfery w domu spowodowanej przez swojego ojca. Jednak w szkole nie spotyka się z wyjątkową sympatią rówieśników. Zdziwieni brakiem doświadczenia Sashy w relacjach międzyludzkich czują do niego niechęć, niektórzy nawet chcą go gnębić i to robią. Zawiedziony tą reakcją innych, stara się to wszystko ignorować. Jednak wśród tych złych ludzi znajdują się osoby, które zostają jego przyjaciółmi oraz bawią się z nim jak każdy równy sobie. Dzięki nim postanawia uwierzyć, że tak naprawdę jest kimś ważnym oraz rozwijają się w nim te dobre cechy, które dzisiaj są u niego niemożliwe. Wracając, mimo tych dobrych relacji musi ukrywać swoją tożsamość, co przychodzi mu coraz z większym trudem.
W drugim semestrze pierwszej klasy gimnazjum do szkoły, w której uczęszcza chłopiec, przychodzą inspektorzy. Przywiała ich plotka o morderstwach w pobliżu szkoły, zatem trzeba wypytać pracujących tam nauczycieli o to, czy coś widzieli. Wtedy po raz pierwszy ich widzi, w domu zatem pyta, jaka jest praca tych ludzi. Matka uświadamia go, jak Ci ludzie są niebezpieczni i musi trzymać się od nich z daleka. Sasha zastanawia się wtedy, po co mu ta wiedza, skoro nigdy więcej nie spotka inspektorów.
Trzy lata później, w domu rodzinnym chłopaka, wybucha kolejna awantura, lecz zmienia ona jego żywot. Ojciec całkowicie nachlany przychodzi do salonu, oskarża swoją żonę o zdradę, której nie popełniła. Mimo prób wytłumaczenia kobiety, że tak nie było, dochodzi do rękoczynów. Matka dostaje w twarz, a potem zostaje pokopana. Nie używa jednak swojego kagune, bowiem przyzwyczaiła się do tego, a zarazem jest zbyt delikatna psychicznie, by zaatakować męża, szczególnie przy dziecku. Sasha staje w obronie matki, sam jednak obrywa od tego potwora. Andriej, bo tak miał na imię jego ojciec, gwałci swoją żonę na oczach syna, a potem zabija ją swym kagune. Wstrząśnięty oraz rozzłoszczony tym widokiem chłopak po raz pierwszy używa swojego „ostrza kosy” i brutalnie morduje nic nieświadomego ojca. Przy tym towarzyszy mu typowy uśmiech sadysty. Po tym wydarzeniu chowa swą matkę, a sam pakuje do plecaka to co najważniejsze i opuszcza swoje dotychczasowe schronienie.
Tydzień później, przechadzając się chodnikiem w samym środku, mija grupkę ludzi i słyszy o nowej sprawie niewyjaśnionego morderstwa. Zatrzymuje się, by posłuchać. Podobno pewien mężczyzna został zabity przez nieznanego ghula, a w wyniku poszukiwań w ziemi znaleziono zwłoki kobiety, najprawdopodobniej jego żony. Z badań wyszło, że oboje byli ghulami. Opowiadający nieznajomy zauważa, jak podejrzany typek stoi niedaleko nich i patrzy się na nich z czerwonym błyskiem w oczach. Gdy zaczyna krzyczeć na Sashę, rozlega się tupot ciężkich butów, a następnie krzyk osób, których już nikt więcej nie usłyszy. Nazajutrz w tym samym miejscu trwa śledztwo. Ktoś zabił kilka osób z taką samą brutalnością, co poprzednią ofiarę. Większość z nich nie była nawet zbyt nadgryziona. Inspektorzy doszli do wniosku, że jest to ten sam ghul, który zabił tamtą parę.
Imię i nazwisko: Misono Kasamatsu, ale nazywany jest przez znajomych Walerym. Taki pseudonim został mu przyznany, kiedy trafił do domu Anteiku.
Wiek: Misono, choć wygląda na gimnazjalistę, w rzeczywistości dawno już skończył liceum i ma lat 20.
Płeć: Charakter pozwoliłby mu tytułować się dziewczyną, ale jednak los pozwolił mu być mężczyzną.
Wzrost: Walery to istna tyczka. Ma aż 185 cm wzrostu, a jest chudy, ja patyk.
Pochodzenie: On sam pochodzi z Japonii, ale jego ojciec był Szwajcarem.
Znaki szczególne: Misono jest bardzo wysoki, lecz niezwykle szczupły. Przez to właśnie sprawia wrażenie słabego – fizycznie, jak i psychicznie – co zresztą, nie ukrywajmy, jest prawdą. Fala puszystych włosów w kolorze palisandru otula jego bladą twarzyczkę, na której praktycznie zawsze maluje się zmęczenie, smutek i ogromne cierpienie. Oczy chłopaka, mimo że mają wspaniale żywy odcień zieleni, tracą swój blask przez wory, które Misono ma pod oczami każdego dnia. Można rzecz, że jest chodzącym zombie... tyle że przeraża swoją " chmurą " smutków, którą ciągnie wiecznie za sobą. I na dodatek ten strój uczniaka... już w ogóle dopełnia widok nastolatka z depresją.
Głos: Irony PW
Rodzaj kagune: Koukaku... co prawda kompletnie nie umie się nim w miarę dobrze posługiwać, ale nadal się uczy. W jego przypadku w przyszłości będzie bardzo przydatne, by dać radę się chociaż obronić samemu.
Dom: Został przygarnięty do Anteiku przez pana Yoshimurę, którego już znał od małego dziecka.
Uosobienie: Misono od malucha był bardzo cherlawy i wrażliwy na wszelakie bodźce. Rodzice musieli się nieźle namęczyć, żeby go nie urazić albo nie przestraszyć. Mimo tego, był niezwykle pociesznym dzieckiem i sprawiał swoim rodzicielom wiele radości. Nigdy nie psuł niczego ani nie był nieznośny, dlatego też rzadko kiedy opiekunowie musieli wychodzić z siebie, by uchronić synka przez niebezpieczeństwem. Na dodatek był niezwykle uroczy, mało płakał, a później również przesłodko gaworzył. Jego siostra nie była wiele inna. Możnaby rzecz, że byli jak dwie krople wody. Z wiekiem jednak okazało, że jest jeszcze bardziej wrażliwy, niż przypuszczano. Mało mówił, mimo że miał wiele ciekawych rzeczy do powiedzenia, nie chciał zbytnio wychodzić z domu ani też poznawać nowe osoby. Tak naprawdę, bał się pierwszy wyciągnąć do kogoś rękę. Gdyby ktoś pomyślał, że można do niego podejść, zagadać... wtedy spotkałby się z miłą niespodzianką. Nikt jednak o tym nie pomyślał, przez co chłopak raz na zawsze popadł w stertę lęków społecznych, które nieźle mu daję się we znaki. Dla niego wyjście do sklepu jest tak ogromnie stresujące, że musi zażywać listę leków na uspokojenie, żeby gdzieś wyjść, gdzie jest zwykle więcej niż 10 osób. No, ale i tak wszyscy będą mu wmawiać, że życie jest piękne, a on głupi będzie tylko kiwał głową. Tak, ciemnowłosemu jest nawet trudno się komuś sprzeciwić, a jeśli już musi, to ma przygotowany cały podręcznik wymówek. Często jednak jest zwyczajnie wykorzystywany, bo co, jak co, ale pomocy odmówić nikomu nie umie, a nawet jakby chciał, to sumienie nie dałoby mu spokoju. Kiedy jednak coś nie chce mu wyjść, odpuszcza i zaczyna beczeć albo prawie mdleje. Podobnie wtedy, jak na jego barki zrzuca się zbyt wiele, a on pierwszy raz spotyka się z jakąś sytuację i nie umie sobie z nią poradzić. Jeśli komuś się zachce i wytłumaczy Waleremu, co i jak, to może być pewny, że chłopak da z siebie nie 100 a 200 %, co powinno się spotkać z raczej dobrym słowem. Złe słowo skierowane wobec ciemnowłosego działa na niego, jak kula u nogi. Ściska mu serce, wiąże mu język na supeł i pozwala na jedynie delikatny uśmiech mówiący " Dotarło do mnie. Nie mów nic więcej ". Warto jednak uważać, bo jeśli ktoś powie o choćby słowo za dużo, może ani on ani nikt inny nie zobaczyć już Misono, a przynajmniej żywego. Jest jak taka mała tykająca cicha bomba, która wybuchnie dopiero wtedy, kiedy po jego delikatnym ciele przejedzie pociąg lub kiedy płuca wypełnią się wodą. Mimo że tak wiele już usłyszał i tak wiele się wycierpiał, to nadal jego wrażliwość wisi na włosku i w każdej chwili cienka linia może się przerwać.
Jednak, kiedy się przyjrzy Kasamatsu, można zauważyć, że ten chłopak ma jeszcze nadzieję w głębi serca, która odbija się w jego oczach... nadzieję na to, że jeszcze kiedyś będzie lepiej i jak na obecną chwilę wszystko idzie ku temu, lecz chłopak już się nauczył, że należy dmuchać na zimne. Ci jednak, którzy jeszcze wierzą w chłopaka, nie zawiedli się. Misono jest uroczą osobą, która potrafi poświęcić się czemuś, by tylko nie zawieźć najbliższych mu osób. Boi się przywiązywać do ludzi, ale z pewnością przydałby mu się bardzo bliski " psycholog ", który mógłby pomóc mu choć po części wrócić do normalnego życia.
Umiejętności: Misono nie posiada jakiś szczególnych umiejętności. Umie o siebie zadbać, jeśli chodzi o podstawy. Dobrze gotuje, zna się na jedzeniu, a także na obsłudze podstawowych maszyn takich jak pralka, mikrofalówka czy piekarnik. Jednak ta umiejętność nie jest mu już niezbędna, bo już nie może jeść tego, co jadł w dzieciństwie. Wiedza kulinarna przydaje mu się czasami w kawiarni pana Yoshimury. W lokalu tym podjął się pracy, jako artysta kucharz i cukiernik. Ze zwykłego ciasta może zrobić dzieło sztuki, które nawet szkoda zjadać. Przyciąga na tym masę dzieci i turystów. Nieźle również daje sobie radę, jeśli chodzi o tworzenie wizerunków z naleśników. Już wcześniej próbował takich sztuczek dla swojej siostry, ale podszkolił się, a praca ta opłaciła się. Profesjonalnie ozdabia talerze sosami, kawałkami owoców oraz ziołami tak, że wygląda to wręcz bajecznie.
To zwykle kobiety uczą się robić make-up, ale Misono również jest do tego zmuszony. Nie żeby coś, ale pracując w kawiarni, gdzie przychodzą małe dzieci, nie najlepiej wygląda z worami pod oczami, szarą wręcz skórą i zaczerwienionymi oczami. Jednym słowem – naturalnie wygląda, jak zwykły ćpun. Musi więc każdego ranka robić sobie makijaż, by nie przerazić ludzi na ulicy.
Przeszłość: Ciężka, smutna i trudna do opowiadania. Misono od dziecka był prześladowany przez swoich kolegów, którzy go bili i okradali, zaś koleżanki wyśmiewały go i podjudzały oprawców. A on to wszystko grzecznie znosił. Nigdy się nie skarżył... tylko płakał po kątach. Z czasem jednak przestał już płakać, bo prześladowania stały się dla niego rutyną. Siłą do życia była jego młodsza siostrzyczka, Keiko, na której pomoc zawsze mógł liczyć po męczącym dniu w szkole. Przyszła, przytuliła się do niego i rzekła mu do ucha " Nie przejmuj się. Chodź. Pobawimy się razem w ogrodzie " i nagle... cały świat stawał się bardziej barwny i weselszy. Szkoła stała się dla niego miejscem tylko i wyłącznie do zdobywania stopni i wyróżnień, zaś dom... niezawodnym schronieniem. I tak nawet Keiko z czasem stała się prześladowana przez koleżanki i pozostał jej najbliższy tylko brat i rodzice, którzy również mieli masę problemów. Nazywani byli " rodziną dzikusów ". Mieli tylko siebie i... tylko na siebie mogli liczyć.
Życie jednak znacznie zbladło, kiedy rodzice Misono oraz jego siostry zginęli w niewyjaśnionych okolicznościach. Ciał nigdy nie znaleziono, a sprawa była tak zagmatwana, że po dziś dzień jest niewyjaśniona. Gdzieniegdzie jednak chodzą niczym duchy, szepty ludzi " Ich to pewnie Ghule pożarły, dlatego ciał nie znaleziono "... i to niestety, było bardzo prawdopodobne. Dwójka wylądowała w domu dziecka, w którym mieli największe piekło, jakiego nigdy by się nie spodziewali. Keiko podrosła, a za wzór miała jedynie brata, do którego upodabniała się na wszelakie sposoby. Krótkie włosy, męskie ubrania, gustowanie w dziewczętach... jedynie z przymusu chodziła ubrana, jak dziewczyna. Mimo to, rodzeństwo miało ogromne problemy. Silne piętna odbite śmiercią rodziców, nie zaleczone rany z dzieciństwa i jeszcze wtedy ten koszmar... któreś musiało w końcu pęknąć. Keiko powiesiła się w wieku 13 lat w salonie gier i zabaw. Misono zobaczył ją, kiedy już połowa domu dziecka wiedziała. Wtedy wszystkim oczy się otwarły... kiedy już Keiko nie żyła, a z Misono uciekło życie. Nie dał rady... nie zniosło tego jego serce i wtedy przeżył pierwszy w swoim życiu zawał serca. W szpitalu pozostał do pełnoletności, ale głównie na oddziale psychiatrycznym, z którego wyciągnął go nie kto inny, jak dobry przyjaciel rodziny, pan Yoshimura, którego chłopak ostatni raz widział na pogrzebie swoich rodziców. Nigdy się nie zastanawiał, czemu ten mężczyzna tak często bywał w ich domu i bardzo dobrze znał rodziców, których i tak często nie było w mieście. Później jednak wszystko się wyjaśniło, tylko nieco za szybko, jak na najbliższe na tamtą chwilę przeżycia chłopaka. Dzień przed 18-tymi urodzinami dowiedział się, że jest Ghul'em, a dotychczasowe objawy nie były widoczne, bo chłopak nie był pełnoletni. Rodzice również byli Ghul'ami, którzy zostali zabici i pożarci przez członków jednego z domu – Aogiri. Jego siostra nie była wyjątkiem, ale zabiła się w młodym wieku, dlatego nikt nigdy się już nie dowiedział, że również byłaby potworem takim jak jej brat i rodzice, którzy już od lat nie żyli. Złość, żal i potok przykrych słów nie zniechęciła mężczyzny do przygarnięcia chłopca pod swoje skrzydła, bo w końcu... jego rodzice należeli do jego organizacji i również pomagali innym, którzy nie mogli się w żaden sposób odnaleźć w nowej roli. Za wszelką cenę chciał pomóc Misono, o którego smutku życia wiedział doskonale obserwując jego otoczenie i reakcje na pewne tematy.
Orientacja seksualna: Nie do końca wiadomo, ale raczej homoseksualny. On jest ten uległy, ten słaby, ten, który bezwzględnie musi być na dole, bo gdyby jakimś cudem znalazł się na górze, to nie wiedziałby, co ma ze sobą począć i jak się zachować. Cały Misono...
Partner: Z jego uosobieniem i masą lęków społecznych to naprawdę bardzo trudne kogoś sobie znaleźć. Poza tym... kto by chciał taką ciepłą kluchę... a raczej ciepły krokiet?
Inne:
- Kiedy używa Kagune jego głos staje się bardziej... męski? Po prostu brzmi trochę bardziej poważnie, a nie jak chłopczyk z mutacją.
- Cierpi na astrofobię ( lęk przed burzą, głównie grzmotami i błyskawicami ), akrofobię ( lęk wysokości ), antrofobię ( lęk przed ludźmi ), trypanofobię ( lęk przed zastrzykami ) oraz socjofobię ( lęk przed społeczeństwem ).
- Lubi anime i mangę, czyli jednym słowem – mangozjeb.
- Od śmierci siostry bardzo często ma niewyobrażalnie przeraźliwe koszmary, które pogłębiają jego bezsenność oraz strach przed snem.
- Ma lekkie uczulenie na pyłki. W okresie wiosny zdarza mu się często kichać, ku zachwycie otoczenia... szczególnie płci pięknej, które jest w stanie zemdleć widząc słodycz kichnięć Misono. To dziecko umie nawet uroczo kichać i wysiąkiwać nosek. - Bardzo lubi delikatną literaturę fantasy.
- W kawiarni pana Yoshimury zajmuje się artystyczną częścią posiłków. Układa je w bajkowe wzory, przez co przyciąga do lokalu rodziców z dziećmi, które mogą liczyć na kotki z piernika, gąsieniczki z owoców, misie z lodów czy chociażby tęczowe torty w krateczkę. Robi również naleśniki z wizerunkami różnych postaci z bajek czy anime, co też niesamowicie przyciąga... szczególnie turystów.
- Ma wysoko rozwiniętą depresję, która ciągle się pogłębia. Teraz głównym jej powodem jest fakt, że ciemnowłosy jest Ghul'em i nikt ani nic tego nie zmieni.
- Jego ulubionymi kwiatami są słoneczniki, które zawsze utożsamia z Keiko.
- Pali, ale próbuje rzucić.
- Kolekcjonuje pluszaki.
Gracz: Lunativ
Z Aogiri:
Imię i nazwisko: Ayako Aihara
Wiek: 18
Płeć: kobieta
Wzrost: 186 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: -
Głos: CL of 2ne 1
Rodzaj kagune: Ukaku
Dom: Aogiri
Uosobienie: Ayako nienawidzi ludzi, bo uznała, że ludzie są okrutni. Jest bardzo, ale to bardzo inteligentna. Jest również odważna i cierpliwa. Jeste uprzejma co do Ghouli, których traktuje jak braci.
Umiejętności: Ayako umie wspinać się na drzewa i na budynki Tokyo, a także świetnie walczyć mieczem. Nie umie pływać i posługiwać się bronią palną. Umie przybierać formę niewidzialnej, więc nikt jej nie dostrzega.
Przeszłość: Kiedy była jeszcze normalną dziewczyną rodzice bili ją i w końcu postanowili, że wyślą ją do zakładu psychiatrycznego. Tam w psychiatryku założyli jej maskę, owinęli też ręce bandażami i założyli kaftan bezpieczeństwa. Okazało się, że kaftan był słabo założony i drzwi były lekko uchylone, więc dziewczyna miała szansę na ucieczkę. Dotarła do swojego niby ''domu'' z szuflady wyjęła największy nóż kuchenny i poszła na górę do pokoju rodziców. Zabiła ich z zimną krwią. Teraz policja zaczyna jej szukać.
Orientacja seksualna: hetero
Partner: Jest zakochana w Juuzou
Gracz: anka7136
Z Anty - Aogiri:Wiek: 18
Płeć: kobieta
Wzrost: 186 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: -
Głos: CL of 2ne 1
Rodzaj kagune: Ukaku
Dom: Aogiri
Uosobienie: Ayako nienawidzi ludzi, bo uznała, że ludzie są okrutni. Jest bardzo, ale to bardzo inteligentna. Jest również odważna i cierpliwa. Jeste uprzejma co do Ghouli, których traktuje jak braci.
Umiejętności: Ayako umie wspinać się na drzewa i na budynki Tokyo, a także świetnie walczyć mieczem. Nie umie pływać i posługiwać się bronią palną. Umie przybierać formę niewidzialnej, więc nikt jej nie dostrzega.
Przeszłość: Kiedy była jeszcze normalną dziewczyną rodzice bili ją i w końcu postanowili, że wyślą ją do zakładu psychiatrycznego. Tam w psychiatryku założyli jej maskę, owinęli też ręce bandażami i założyli kaftan bezpieczeństwa. Okazało się, że kaftan był słabo założony i drzwi były lekko uchylone, więc dziewczyna miała szansę na ucieczkę. Dotarła do swojego niby ''domu'' z szuflady wyjęła największy nóż kuchenny i poszła na górę do pokoju rodziców. Zabiła ich z zimną krwią. Teraz policja zaczyna jej szukać.
Orientacja seksualna: hetero
Partner: Jest zakochana w Juuzou
Gracz: anka7136
Imię i nazwisko: Ayato Yonebayashi
Wiek: 22 lata
Płeć: Mężczyzna
Wzrost: 185cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Ayato jest wyróżniającym się osobnikiem, ponieważ choruje na albinizm całkowity. Jego skóra i włosy są białe (rzęsy i brwi również), a tęczówki są czerwone nawet, gdy nie aktywują się jego kakugany. Ma zniewalający uśmiech, a zęby białe jak perełki. Jak na japończyka jest dość wysoki, jest też nie najgorzej zbudowany. Zazwyczaj ubiera się na czarno-biało, koszula to u niego podstawa, a bez czarnych dżinsów się nie obejdzie. Ze srebrnym zegarkiem rozstaje się tylko pod prysznicem, na prawej ręce lubi nosić czarną aksamitkę, co z tego, że to dla dziewczyn.
Rodzaj kagune: Rinkaku w postaci sześciu olbrzymich, kolczastych, purpurowych macek.
Dom: Aogiri
Uosobienie: Ayato jest na ogół spokojnym osobnikiem, bardzo trudno jest wyprowadzić go z równowagi, nie lubi wdawać się w niepotrzebne bójki. Jest lojalny wobec ludzi, dla których pracuje. Jeśli musi coś zrobić, robi to szybko, ale konsekwentnie podchodzi do powierzonych mu zadań, też dość szybko się uczy. Bardzo lubi dziewczyny, lubi się z nimi pieprzyć, a potem je zjadać. Zabija z zimną krwią, bez najmniejszego wahania, z kamienną twarzą (no zazwyczaj), jest bezlitosnym zabójcą bez szacunku dla ludzkiego życia. Nigdy nie ma wątpliwości co do własnych umiejętności, jest bardzo pewny siebie. Bywa szczery do bólu, jak coś mu nie pasuje, to o mówi o tym wprost, czasem klnąc jak szewc. Jego szczerość koliduje z niechęcią do bójek, czasem po prostu powie o słowo a dużo.
Nigdy nie był zakochany, sam zresztą gardzi tym uczuciem. Bywa sarkastyczny i cyniczny, jak ma gorszy dzień, to przez jego arogancję i lekceważące podejście do niemal wszystkiego, ma się ochotę go zatłuc. A w te lepsze dni, to on powala. Urokiem osobistym.
Umiejętności: Świetnie gra w siatkówkę, uwielbia pływać, jest też oburęczny (ale pisze prawą ręką). W walce mało kto mu dorównuje, jest bardzo silny i szybki.
Przeszłość: Wychowywał się w miarę normalnej rodzinie jako jedynak, chodził do w miarę normalnej szkoły, zadawał się z w miarę normalnymi ludźmi. Miał dość... Normalne życie. Do pewnego momentu można by nawet rzec, że nudne. Nie licząc oczywiście niekontrolowanych napadów złości, podczas których był w stanie zabić do 4 ludzi jeden, po drugim. Jakiś czas po osiągnięciu pełnoletności, jego ojciec narobił sobie kłopotów i został zabity przez Aogiri, którzy mimo, iż starają się ograniczać wybijanie swojej rasy, musieli zrobić swoje, a poniósł tę karę, za pomaganie w tworzeniu hybryd ludzi i ghuli (wtedy Aogiri uważało to za niedopuszczalne, teraz patrzą na to z innej strony). Chirurg Akihiro Kanou przekonał ojca Ayato, że ta sprawa jest warta zachodu (Ayato dalej nie ma pojęcia, w którym miejscu). Ale potrzebny mu był narząd ghula (dokładnie kakuhou, czyli coś, co posiadają tylko przedstawiciele tej rasy) do przeszczepu, który pan Yonebayashi zobowiązał się oddawać raz na trzy miesiące. Operacja była bolesna, a rekonwalescencja jeszcze gorsza, gdyż regenaracja narządu, całego narządu, trwała nawet do kilku dni. Zdąrzył oddać kakuhou tylko raz, bo Aogiri ma swoje wtyki wszędzie. Do rzeczy: Ayato rozmawiając z matką (surową i kochającą męża nade wszystko) stwierdził, że ojciec zasłużył, gdyż nie należy mieszać plugawej rasy ludzi z ghulami. Dostał za to w pysk i został wydziedziczony. Niedługo po tym, dołączył do Aogiri, niełatwo było się do nich dostać, ich członków niebywale trudno znaleźć. Pracuje dla nich po dzień dzisiejszy. Zdarzyło się, że bawił się w kanibala, ale już mu przeszło, choć efekty zostały - kagune ewoluowało w kakuję.
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Nope.
Inne: Jak na ironię, ma kota albinosa, który nazywa się Otaya, czyli Ayato od tyłu. Tak, ma specyficzne poczucie humoru. Nie lubi muzyki, a szczególnie wysokich i czystych dźwięków. Jego głos zdecydowanie gryzie się z całą resztą. Fascynują go jednookie ghule, w wolnym czasie może biegać za nimi po całym Tokyo. Do tej pory znalazł tylko jednego, ale tak jakoś wyszło, że już nie żyje.
Gracz: julikkk
Wiek: 22 lata
Płeć: Mężczyzna
Wzrost: 185cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Ayato jest wyróżniającym się osobnikiem, ponieważ choruje na albinizm całkowity. Jego skóra i włosy są białe (rzęsy i brwi również), a tęczówki są czerwone nawet, gdy nie aktywują się jego kakugany. Ma zniewalający uśmiech, a zęby białe jak perełki. Jak na japończyka jest dość wysoki, jest też nie najgorzej zbudowany. Zazwyczaj ubiera się na czarno-biało, koszula to u niego podstawa, a bez czarnych dżinsów się nie obejdzie. Ze srebrnym zegarkiem rozstaje się tylko pod prysznicem, na prawej ręce lubi nosić czarną aksamitkę, co z tego, że to dla dziewczyn.
Rodzaj kagune: Rinkaku w postaci sześciu olbrzymich, kolczastych, purpurowych macek.
Dom: Aogiri
Uosobienie: Ayato jest na ogół spokojnym osobnikiem, bardzo trudno jest wyprowadzić go z równowagi, nie lubi wdawać się w niepotrzebne bójki. Jest lojalny wobec ludzi, dla których pracuje. Jeśli musi coś zrobić, robi to szybko, ale konsekwentnie podchodzi do powierzonych mu zadań, też dość szybko się uczy. Bardzo lubi dziewczyny, lubi się z nimi pieprzyć, a potem je zjadać. Zabija z zimną krwią, bez najmniejszego wahania, z kamienną twarzą (no zazwyczaj), jest bezlitosnym zabójcą bez szacunku dla ludzkiego życia. Nigdy nie ma wątpliwości co do własnych umiejętności, jest bardzo pewny siebie. Bywa szczery do bólu, jak coś mu nie pasuje, to o mówi o tym wprost, czasem klnąc jak szewc. Jego szczerość koliduje z niechęcią do bójek, czasem po prostu powie o słowo a dużo.
Nigdy nie był zakochany, sam zresztą gardzi tym uczuciem. Bywa sarkastyczny i cyniczny, jak ma gorszy dzień, to przez jego arogancję i lekceważące podejście do niemal wszystkiego, ma się ochotę go zatłuc. A w te lepsze dni, to on powala. Urokiem osobistym.
Umiejętności: Świetnie gra w siatkówkę, uwielbia pływać, jest też oburęczny (ale pisze prawą ręką). W walce mało kto mu dorównuje, jest bardzo silny i szybki.
Przeszłość: Wychowywał się w miarę normalnej rodzinie jako jedynak, chodził do w miarę normalnej szkoły, zadawał się z w miarę normalnymi ludźmi. Miał dość... Normalne życie. Do pewnego momentu można by nawet rzec, że nudne. Nie licząc oczywiście niekontrolowanych napadów złości, podczas których był w stanie zabić do 4 ludzi jeden, po drugim. Jakiś czas po osiągnięciu pełnoletności, jego ojciec narobił sobie kłopotów i został zabity przez Aogiri, którzy mimo, iż starają się ograniczać wybijanie swojej rasy, musieli zrobić swoje, a poniósł tę karę, za pomaganie w tworzeniu hybryd ludzi i ghuli (wtedy Aogiri uważało to za niedopuszczalne, teraz patrzą na to z innej strony). Chirurg Akihiro Kanou przekonał ojca Ayato, że ta sprawa jest warta zachodu (Ayato dalej nie ma pojęcia, w którym miejscu). Ale potrzebny mu był narząd ghula (dokładnie kakuhou, czyli coś, co posiadają tylko przedstawiciele tej rasy) do przeszczepu, który pan Yonebayashi zobowiązał się oddawać raz na trzy miesiące. Operacja była bolesna, a rekonwalescencja jeszcze gorsza, gdyż regenaracja narządu, całego narządu, trwała nawet do kilku dni. Zdąrzył oddać kakuhou tylko raz, bo Aogiri ma swoje wtyki wszędzie. Do rzeczy: Ayato rozmawiając z matką (surową i kochającą męża nade wszystko) stwierdził, że ojciec zasłużył, gdyż nie należy mieszać plugawej rasy ludzi z ghulami. Dostał za to w pysk i został wydziedziczony. Niedługo po tym, dołączył do Aogiri, niełatwo było się do nich dostać, ich członków niebywale trudno znaleźć. Pracuje dla nich po dzień dzisiejszy. Zdarzyło się, że bawił się w kanibala, ale już mu przeszło, choć efekty zostały - kagune ewoluowało w kakuję.
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Nope.
Inne: Jak na ironię, ma kota albinosa, który nazywa się Otaya, czyli Ayato od tyłu. Tak, ma specyficzne poczucie humoru. Nie lubi muzyki, a szczególnie wysokich i czystych dźwięków. Jego głos zdecydowanie gryzie się z całą resztą. Fascynują go jednookie ghule, w wolnym czasie może biegać za nimi po całym Tokyo. Do tej pory znalazł tylko jednego, ale tak jakoś wyszło, że już nie żyje.
Gracz: julikkk
Imię i nazwisko: Takahiro Moryiama
Wiek: 18
Płeć: Mężczyzna
Wzrost: 180 cm
Wzrost: 180 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne:
~ma złote tęczówki
~ma trzy czarne węże, które czasami mu towarzyszą
~często nosi czarną obrożę
~ma bliznę po wewnętrznej stronie lewej dłoni
~ma złote tęczówki
~ma trzy czarne węże, które czasami mu towarzyszą
~często nosi czarną obrożę
~ma bliznę po wewnętrznej stronie lewej dłoni
Rodzaj kagune: Bikaku
Dom: Anty- Aogiri
Uosobienie: Chłopak ma dwie twarze.
Pierwsza to twarz Ghoula. Jest wojownicza, zawsze mówi szczerze to co myśli. Nie boi się
wyrażać swojego zdania jak i krytykować tego co mu się nie podoba.
Często używa ironii, odzywa się chamsko. Nie lubi natrętnych żartów i
kpin. Oczywiście to nie znaczy, że zachowuje się jak sierota. Umie
zapluć jadem, porządnie dać w mordę gdy trzeba. Nie łatwo zdobyć jego
zaufanie. Woli liczyć tylko na siebie, już nieraz zawiódł się na innych.
Druga natomiast jest twarzą człowieka. Bardzo opiekuńcza i troskliwa. Wrażliwy, ale
twardy, kiedy trzeba. Dojrzały i dość odpowiedzialny. W każdej sytuacji
potrafi rozbawić. Jest pomocny i zawsze można na niego liczyć. Gdy coś
dręczy osobę mu bliską, to zawsze wysłucha, pocieszy, a jak potrafi, to
coś doradzi. Jest odważny, choć niestety ma mało wiary w siebie i ma
niską samoocenę. Przez to dość często na siebie narzeka. Miły i szarmancki. Zawsze wie, jak kogo należy traktować.
Umiejętności: Bardzo
zwinny, silny i szybki. Potrafi zaskakująco dobrze oswajać zwierzęta i
cieszy się ich sympatią. Bardzo lubi muzykę, nawet czasem sobie
pośpiewa.
Wydaje się być wyjątkowym empatą, co nie oznacza wcale, że i tak możesz dostać od niego po mordzie. Nie jest bojowo nastawiony do ludi, zabija tylko wtedy gdy trzeba, więc na ogół żyje z nimi w zgodzie i całkiem nieźle mu to wychodzi.
Wydaje się być wyjątkowym empatą, co nie oznacza wcale, że i tak możesz dostać od niego po mordzie. Nie jest bojowo nastawiony do ludi, zabija tylko wtedy gdy trzeba, więc na ogół żyje z nimi w zgodzie i całkiem nieźle mu to wychodzi.
Przeszłość: Nie
lubi za dużo o sobie opowiadać. Wiadomo, że jego rodzice nie żyją. Miał
brata- też nie żyje. Jego przeszłość nie była kolorowa, kiedyś należał
do Aogiri, ale udało mu się wyrwać.
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Brak.
Inne:
~lubi ludzi, często przebywa w ich towarzystwie
~z niewiadomych przyczyn woli unikać innych Ghouli, sprawia wrażenie, jakby się ich bał
Gracz: «Chanyeol»
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Brak.
Inne:
~lubi ludzi, często przebywa w ich towarzystwie
~z niewiadomych przyczyn woli unikać innych Ghouli, sprawia wrażenie, jakby się ich bał
Gracz: «Chanyeol»
Imię i nazwisko: Ita Mikotara
Wiek: 19 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost:176 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Oczy Ity są koloru ciemnej czerwieni, włosy natomiast są czarne i wygolone na lewym boku. Jej cera jest blada, a na jej skórze widać nie mało tatuaży. Ma kilka kolczyków w uszach. Jej ciało jest wysportowane i lekko umięśnione. Natura podarowała jej kształty tam gdzie trzeba aby podobać się choć odrobinę płci przeciwnej. Zazwyczaj ubiera koszulkę na ramiączkach, rozpinaną bluzę z kapturem, dżinsy i jakieś trampki.
Głos: Melanie
Rodzaj kagune: Bikaku
Dom: Anty-Aogiri
Uosobienie: Ita choć wygląda na buntowniczkę to tak naprawdę jest spokojną i przyjazną dziewczyną. Ludzie którzy zbliżyli sie do niej choć trochę, mówią innym że ma rozdwojenie jaźni. Wszystko dlatego że raz jest miła, cicha i delikatna a raz po prostu chodzącym wulkanem który zaraz wybuchnie. Mimo to że zazwyczaj wszyscy się od niej odwracają to nie poddaje się, jest silną dziewczyną i wciąż szuka przyjaciół. Kto wie może kiedyś spotka też miłość swojego życia?
Umiejętności: Ita jest prawdopodobnie jedną z najlepszych osób które tworzą maski dla ghouli. Potrafi dobrze szkicować, szyć i grać na skrzypcach. Jest szybka i bardzo dobrze walczy. Kiedyś należała do Aogiri ale udało jej się odejść. Zabija kiedy trzeba, najczęściej tylko dla jedzenia.
Przeszłość: Mikotara urodziła się na obrzeżach Tokyo. Jej rodzice również byli ghoulami i
uczyli jej wszystkiego co powinna wiedzieć czyli jak sie walczy, zdobywa pożywienie i tak dalej. Choć była ghoulem chodziła do normalnej szkoły, jednak jej nie lubiła. Po paru miesiącach wyprowadziła się z rodzicami do centrum Tokyo. To wszytko dlatego że jej rodzice należeli do Aogiri. Jednak gdy po paru latach chcieli odejść zostali przez nich zabici, a Ita zdołała uciec i dołączyła do Anty-Aogiri. Ita jednak nie lubi mówić o swojej przeszłości gdyż nie chce narobić sobie wrogów przez to ze należała do Aogiri.
Orientacja seksualna: Bi
Partner: Może kiedyś przyjdzie czas na miłość.
Inne:
Tworzy maski dla ghouli, a zdecydowanie ma w tym talent. Nie wyobraża sobie dnia bez kawy czy papierosów. Jej ulubionym kwiatem jest orchidea. Wprost kocha koty, kiedyś miała białą kotkę. Jej ulubionym kolorem jest czerń i czerwień.
Gracz: NorikoHirose
Wiek: 19 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost:176 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Oczy Ity są koloru ciemnej czerwieni, włosy natomiast są czarne i wygolone na lewym boku. Jej cera jest blada, a na jej skórze widać nie mało tatuaży. Ma kilka kolczyków w uszach. Jej ciało jest wysportowane i lekko umięśnione. Natura podarowała jej kształty tam gdzie trzeba aby podobać się choć odrobinę płci przeciwnej. Zazwyczaj ubiera koszulkę na ramiączkach, rozpinaną bluzę z kapturem, dżinsy i jakieś trampki.
Głos: Melanie
Rodzaj kagune: Bikaku
Dom: Anty-Aogiri
Uosobienie: Ita choć wygląda na buntowniczkę to tak naprawdę jest spokojną i przyjazną dziewczyną. Ludzie którzy zbliżyli sie do niej choć trochę, mówią innym że ma rozdwojenie jaźni. Wszystko dlatego że raz jest miła, cicha i delikatna a raz po prostu chodzącym wulkanem który zaraz wybuchnie. Mimo to że zazwyczaj wszyscy się od niej odwracają to nie poddaje się, jest silną dziewczyną i wciąż szuka przyjaciół. Kto wie może kiedyś spotka też miłość swojego życia?
Umiejętności: Ita jest prawdopodobnie jedną z najlepszych osób które tworzą maski dla ghouli. Potrafi dobrze szkicować, szyć i grać na skrzypcach. Jest szybka i bardzo dobrze walczy. Kiedyś należała do Aogiri ale udało jej się odejść. Zabija kiedy trzeba, najczęściej tylko dla jedzenia.
Przeszłość: Mikotara urodziła się na obrzeżach Tokyo. Jej rodzice również byli ghoulami i
uczyli jej wszystkiego co powinna wiedzieć czyli jak sie walczy, zdobywa pożywienie i tak dalej. Choć była ghoulem chodziła do normalnej szkoły, jednak jej nie lubiła. Po paru miesiącach wyprowadziła się z rodzicami do centrum Tokyo. To wszytko dlatego że jej rodzice należeli do Aogiri. Jednak gdy po paru latach chcieli odejść zostali przez nich zabici, a Ita zdołała uciec i dołączyła do Anty-Aogiri. Ita jednak nie lubi mówić o swojej przeszłości gdyż nie chce narobić sobie wrogów przez to ze należała do Aogiri.
Orientacja seksualna: Bi
Partner: Może kiedyś przyjdzie czas na miłość.
Inne:
Tworzy maski dla ghouli, a zdecydowanie ma w tym talent. Nie wyobraża sobie dnia bez kawy czy papierosów. Jej ulubionym kwiatem jest orchidea. Wprost kocha koty, kiedyś miała białą kotkę. Jej ulubionym kolorem jest czerń i czerwień.
Gracz: NorikoHirose
Imię i nazwisko: Yami Kurosaki
Wiek: 18 lat
Płeć: Kobieta ♀
Wzrost: 165 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Czarne, przerażające oczy i czerwona nitka, oplatająca właściwie całe ciało Yami.
Głos: Megurine Luka
Rodzaj kagune: Ukaku
Dom: Anty-Aogiri
Uosobienie: Może wydawać się nieco obłąkana. Cicha, pozornie zamknięta w sobie, praktycznie nie odzywa się do nikogo. Często nosi słuchawki i zamyka się we własnym świecie. Nie przepada za towarzystwem zarówno ludzi, jak i ghuli. Samotniczka z bolesną przeszłością, z której stara się wyciągnąć wnioski. Cierpi, ale nie ukazuje temu całemu światu. Obojętna praktycznie na wszystko. Nie oznacza to, że niczym się nie interesuje. Potrafi być bezwzględna i zabijać z zimną krwią, jednakże tą stronę ukazuje rzadko; właściwie tylko wtedy, gdy może przynieść jej to korzyści. Bystra, starająca się myśleć praktycznie i postępować jak najlepiej dla siebie.
Umiejętności: Uwielbia szyć. Jak nikt inny jest w tym dobra. Można powiedzieć, że lubi gotować. Niestety dla ghuli nie jest to zbyt przydatne. Na tym kończą się ludzkie umiejętności. Yami, jak każdy z jej przedstawicieli, posiadający kagune rodzaju Ukaku, jest niezwykle szybka. Dysponuje równie szybkimi atakami, jak i może skutecznie się broni. Wielkim minusem jest słaba wytrzymałość.
Przeszłość: Gdyby nie jest ojciec, mogłaby powiedzieć, że miała skromne życie. Nie wspominała by dobrze swojego dzieciństwa, gdyby nie matka. Przez ojca była bita i regularnie gwałcona. Jej rodzice - ghule - należeli do Aogiri. Za młodu widziała wiele aktów przemocy, brutalności, morderstw. Sama zabijała, do czasu, gdy postanowiła z tym skończyć i wreszcie uciec z domu, po tym jak osiągnęła pełnoletność.
Orientacja seksualna: Homoseksualna, nienawidzi mężczyzn.
Partner: Aktualnie nie ma nikogo konkretnego na oku.
Inne:
* Często nosi czarną, falbankową sukienkę.
* Uwielbia słuchać muzyki.
* Na lewym uchu ma trzy kolczyki, symbolizujące trzy najważniejsze dla niej osoby.
* Yami zabiła mnóstwo osób.
* Świetna łowczyni.
Gracz: _Yukimka_
Znaki szczególne: Czymś, co na pewno wyróżnia Hikari jest jej przeciwgazowa maska, którą zakłada za każdym razem, kiedy wychodzi się pożywić. Poza tym, jej wygląd jest raczej przeciętny - ma krótkie, brązowe włosy, oczy w kolorze bursztynu i jasną cerę. Jest dość niskiej oraz drobnej postury, ale bynajmniej nie należy jej z tego powodu lekceważyć.
Uosobienie: Hikari jest cichą i skrytą osobą. Rzadko otwiera się na innych, a co za tym idzie mało komu tak naprawdę ufa. Nawet, gdy już znajdzie się w jakimś towarzystwie, woli trzymać się na uboczu. Przeważnie najchętniej zaszyłaby się w jakimś kącie i do nikogo nie odzywała. Ale to tylko pozory. Jeśli znajdzie się ktoś naprawdę chętny ją poznać, to dopuści go do siebie. Musi jednak widzieć szczere starania takowego osobnika, aby mogła pozbyć się własnych oporów. Hikari jest także dość płochliwa. Stresuje się za każdym razem, gdy spotyka jakiegoś obcego ghoula. Wiąże się to z jej poprzednią przynależnością.
Umiejętności: Potrafi całkiem ładnie rysować. Ma także poczucie rytmu, co świadomie lub nie wykorzystuje także w walkach. Porusza się wtedy z niesamowitą gracją. Jest zwinna i szybka, ale nie polega w tych sprawach wyłącznie na swoim Ukaku.
Przeszłość: Przed kilkoma laty Hikari została wyrzucona ze swojego rodzinnego domu. Do tej pory nie rozumie, co takiego zrobiła swoim rodzicom, że nienawidzili jej do tego stopnia, by się jej pozbyć. Wylądowawszy nagle na ulicy, bez dachu nad głową, bez jakiejkolwiek pomocy, nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Wtedy dołączenie do Aogiri wydawało jej się dobrym pomysłem. Ale szybko pożłowała tej decyzji. Tkwiła w tej grupie bardziej z przymusu niż z własnej woli. Czekała na odpowiedni moment, by móc się od niej uwolnić. Zrobiła to, gdy tylko miała pewność, że jest dostatecznie silna, aby samodzielnie sobie poradzić i dołączyła do innych "uciekinierów" zwanych Anty-Aogiri.
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Brak
Inne:
~ Jej imię po japońsku oznacza "blask".
~ Lubi zwierzęta. Często woli przebywać w ich towarzystwie, niż z innymi ghoulami bądź ludźmi.
~ Skrywa artystyczną duszę - uwielbia rysować i tańczyć.
~ Lubi poruszać się z dużą prędkością (oczywiście, nie tylko na swoich nogach), ale jak na złość ma chorobę lokomocyjną.
Gracz: Exorcistka
Imię i nazwisko: Hikari Endo
Wiek: 17 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 163 cm
Pochodzenie: Japonia
Wiek: 17 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 163 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Czymś, co na pewno wyróżnia Hikari jest jej przeciwgazowa maska, którą zakłada za każdym razem, kiedy wychodzi się pożywić. Poza tym, jej wygląd jest raczej przeciętny - ma krótkie, brązowe włosy, oczy w kolorze bursztynu i jasną cerę. Jest dość niskiej oraz drobnej postury, ale bynajmniej nie należy jej z tego powodu lekceważyć.
Uosobienie: Hikari jest cichą i skrytą osobą. Rzadko otwiera się na innych, a co za tym idzie mało komu tak naprawdę ufa. Nawet, gdy już znajdzie się w jakimś towarzystwie, woli trzymać się na uboczu. Przeważnie najchętniej zaszyłaby się w jakimś kącie i do nikogo nie odzywała. Ale to tylko pozory. Jeśli znajdzie się ktoś naprawdę chętny ją poznać, to dopuści go do siebie. Musi jednak widzieć szczere starania takowego osobnika, aby mogła pozbyć się własnych oporów. Hikari jest także dość płochliwa. Stresuje się za każdym razem, gdy spotyka jakiegoś obcego ghoula. Wiąże się to z jej poprzednią przynależnością.
Umiejętności: Potrafi całkiem ładnie rysować. Ma także poczucie rytmu, co świadomie lub nie wykorzystuje także w walkach. Porusza się wtedy z niesamowitą gracją. Jest zwinna i szybka, ale nie polega w tych sprawach wyłącznie na swoim Ukaku.
Przeszłość: Przed kilkoma laty Hikari została wyrzucona ze swojego rodzinnego domu. Do tej pory nie rozumie, co takiego zrobiła swoim rodzicom, że nienawidzili jej do tego stopnia, by się jej pozbyć. Wylądowawszy nagle na ulicy, bez dachu nad głową, bez jakiejkolwiek pomocy, nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Wtedy dołączenie do Aogiri wydawało jej się dobrym pomysłem. Ale szybko pożłowała tej decyzji. Tkwiła w tej grupie bardziej z przymusu niż z własnej woli. Czekała na odpowiedni moment, by móc się od niej uwolnić. Zrobiła to, gdy tylko miała pewność, że jest dostatecznie silna, aby samodzielnie sobie poradzić i dołączyła do innych "uciekinierów" zwanych Anty-Aogiri.
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Brak
Inne:
~ Jej imię po japońsku oznacza "blask".
~ Lubi zwierzęta. Często woli przebywać w ich towarzystwie, niż z innymi ghoulami bądź ludźmi.
~ Skrywa artystyczną duszę - uwielbia rysować i tańczyć.
~ Lubi poruszać się z dużą prędkością (oczywiście, nie tylko na swoich nogach), ale jak na złość ma chorobę lokomocyjną.
Gracz: Exorcistka
Z Restauracji Ghuli:
*
Ghule żyjące na własną rękę:
NIEOBECNA
Imię i nazwisko: Touka Kirishima
Wiek: 17 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 156 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Ma błękitne oczy, które podczas formy ghula są krwisto czerwone. Jej włosy są granatowe z grzywką opadającą na czoło, z tyłu zaś są lekko przydługawe.
Głos: Touka
NIEOBECNA
Imię i nazwisko: Touka Kirishima
Wiek: 17 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 156 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Ma błękitne oczy, które podczas formy ghula są krwisto czerwone. Jej włosy są granatowe z grzywką opadającą na czoło, z tyłu zaś są lekko przydługawe.
Głos: Touka
Rodzaj kagune: Ukaku
Dom: Żyje na własną rękę.
Uosobienie: Jako ludzka forma jest miła i cicha. Jest raczej spokojna. Lubi bardzo pomagać. Chętnie oddałaby życie za kogoś, kto by tego potrzebował. Natomiast jako ghul... Jest wredna i agresywna. Rzuca się na każdego człowieka, którego zobaczy, a jeśli naprawdę doskwiera jej głód, rzuca się na inne ghule. Zatem nigdy nie można jej ufać. Pod tą milutką osóbką skrywa się... dosłownie demon. Nie ma co jej więcej opisywać. Resztę poznasz sam.
Umiejętności: Jest bardzo dobra w skakaniu wzwyż. Biega bardzo szybko, a jako ghul niesamowicie szybko.
Przeszłość: Nie lubi do niej wracać. Ale kto wie, może wyskrobiesz z niej coś...?
Orientacja seksualna: Heteroseksualna
Partner: Podoba jej się Michael Brett, ale i tak wie, że on... może wydać światu prawdę o niej, więc nie liczy na nic.
Inne:
~Szaleje za arbuzami
~W wieku 7 lat zeskoczyła z gałęzi drzewa z 4 metrów.
Gracz: wilczyca22
Dom: Żyje na własną rękę.
Uosobienie: Jako ludzka forma jest miła i cicha. Jest raczej spokojna. Lubi bardzo pomagać. Chętnie oddałaby życie za kogoś, kto by tego potrzebował. Natomiast jako ghul... Jest wredna i agresywna. Rzuca się na każdego człowieka, którego zobaczy, a jeśli naprawdę doskwiera jej głód, rzuca się na inne ghule. Zatem nigdy nie można jej ufać. Pod tą milutką osóbką skrywa się... dosłownie demon. Nie ma co jej więcej opisywać. Resztę poznasz sam.
Umiejętności: Jest bardzo dobra w skakaniu wzwyż. Biega bardzo szybko, a jako ghul niesamowicie szybko.
Przeszłość: Nie lubi do niej wracać. Ale kto wie, może wyskrobiesz z niej coś...?
Orientacja seksualna: Heteroseksualna
Partner: Podoba jej się Michael Brett, ale i tak wie, że on... może wydać światu prawdę o niej, więc nie liczy na nic.
Inne:
~Szaleje za arbuzami
~W wieku 7 lat zeskoczyła z gałęzi drzewa z 4 metrów.
Gracz: wilczyca22
NIEOBECNA
Imię i nazwisko: Akane Takako
Wiek: 17 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 170,5 cm
Pochodzenie: jako iż jej rodzice byli z różnego pochodzenia to jest w połowie Japonką i w połowie Włoszką.
Znaki szczególne: Akane mierzy 170, 5 centymetra, może troszkę mniej. Jej oczy jak i kolor włosów wyróżnia się co dużo osób potrafi zauważyć, gdyż włosy i oczy mają taki sam kolor, chodzi tu o pomarańcz z czerwienią.Włosy nie są jakiejś szczególnej długości, gdyż sięgają poniżej ramion. Smukła, lecz wysportowana i wygimnastykowana budowa ciała. Na szyi pod włosami ma tatuaż, a raczej bliznę z którą sie urodziła. jest ona w kształcie serca, oplotłego łańcuchami.
Głos: Little do you know
Rodzaj kagune: Ukaku
Dom: Nie ma swojego domu, ale od czasu do czasu pojawia się w Anteiku, aby doradzić się Pana Yoshimury.
Uosobienie: Akane może wydawać sie z początku na bezuczuciową i chłodną dziewczynę. Jednak dla co niektórych wygląda ona na przestraszoną i uroczą dziewczynkę, która potrzebuje kogoś pomocy. Jest ona jednak uśmiechniętą i pozytywnie nastawioną dziewczyną. Mało kiedy myśli o swojej przyszłości czy przeszłości. Nie potrafi się obrazić na kogoś, a jak się obrazi to nie na długo. ''Każdy z nasi nosi dużo masek, które ujawniają się w danej sytuacji.'' To powtarza sobie od czasu do czasu Akane, ale potrafi to komuś powiedzieć, chociaż, iż mało się to kiedy zdarza. Swoje zmartwienia zawsze ukrywa, bo uważa, że powinna dać sobie sama z tym radę. Mało kiedy można ją zobaczyć, a raczej prawie wcale, jak płacze. Gdy coś się jej nie podoba podchodzi do tej osoby i wali prosto z mostu. Pomimo, że jest taka odważna i lubi się zaprzyjaźniać z innymi woli, być od czasu do czasu sama. Akane jest miłą i koleżeńską dziewczyną. Kocha przyrodę i zwierzęta, bardzo cenni sobie poświęcenia innych. Od pierwszego spotkania się z osobą wie, czy się z nią zaprzyjaźni, czy też nie. Pomimo, iż zawsze jest uśmiechnięta, tak jak każdy ma złe dni. Gdy je ma chociaż jest to prawie wcale nie spotykane, zostaje w swoim ulubionym miejscu i z niego nie wychodzić, gdyż nie lubi, gdy komuś dzieje się krzywda. Stara się jak tylko może, aby prowadzić jak najbardziej ludzkie życie.
Umiejętności: Pomimo swojej mocy kagune, jest wygimnastykowaną i wysportowaną dziewczyną.
Przeszłość: Rodzice Akane kochali ją pomimo tego kim była. Inni o tym nie wiedzieli, ale jej rodzice i tak by ją ochronili. Uczyła się w domu, na wzgląd, że mogłay coś jeszcze komuś zrobić. Ich spokój zakłócił pewien ród, który dowiedział się o małej Akane. Akane tak jak zawsze przed snem poszła do rodziców, jednak tej nocy było inaczej. Wchodząc do pokoju rodziców, zobaczyła jak jej ojciec i matka zostają mordowani. Akane poczuła gniew, przez co uwolniła swóją moc. Pomimo, iż była taka mała, była silna. Zabiła wszystkich, plamiąc tym samym sobię ręce od krwi. Jej matka ostatnimi słowami powiedziała "Akane jesteś kochaną dziewczynką, więc nie płacz i żyj tak jak chcesz" Słowa jej matki, jak i jej uśmiech dziewczyna zapamięta doskonale. Osobą, którą pomogła jej w tatmtym czasie, był jej starszy brat, który gdy tylko dowiedziała się co się ma stać, wrócił do domu, pomimo tego, iż było za późno. Wchodząc do pokoju, jej brat ujżał zapłakaną małą Akane i do okoła zabite ciała. Wziął ją na ręce i wyszedł, aby ją uspokić. Na następny dzień, Akane jak i jej brat Masaru pochowali rodziców i wyruszyli w podróż. Ich drogi się rozeszły, gdy jej brat musiał wyjechać, a ona wolała zostać blisko rodzinnego miasta, domu.
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Raczej nikt by jej nie zechciał...
Inne: zawsze do włosów wpina sobie kwiata | uwielbia zapach przeróżnych ziół | kocha kwiaty jak i zwierzęta | uwielbia malować i śpiewać | dużo trenuje | umie rozmawiać biegle w ośmiu językach i wciąż się uczy innych | gra na gitarze, pianinie, fortepianie, perkusji, skrzypcach, a jej ulubionym instrumentem jest flet | interesuje się astronomią | nie ma rzeczy, których by nie chciała spróbować | chodzi na treningi karate, judo i gimnastyki
Gracz: Howrse- fopa12
Imię i nazwisko: Kurumi Hyakuya
Wiek: 17 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 164 cm
Pochodzenie: Angielka z genów, Japonka z wyboru
Znaki szczególne: „Dziewczyna ze zniewalającą urodą” tak opisują ją prawie wszyscy. Sprawia wrażenie eleganckiej dziewczyny z dobrymi manierami. Ma czarne włosy, upięte w dwa kucyki nieróżnej długości (lewy jest krótszy od prawego). Jej prawe oko jest czerwone, a lewe złote. Zwykle lewe oko jest zakryte przez długie włosy grzywki. Do tego ma dziecięcą twarzyczkę, przez co może szybko i łatwo kogoś zmanipulować. Jest szczupłą, lecz dobrze zbudowaną, młodą panną. Zwinna, szybka, silna a do tego wytrzymała, przez co jest także nieokiełznana, nigdy nie pokazuje swoich granic. Karnacja również niczego sobie. Jest blada. Bardzo blada. Dlatego też nigdy się nie opala, ponieważ po zbyt długim kontakcie ze słońcem, jej skóra robi się czerwona, czego bardzo nie lubi. Dopełnieniem postury 'słabej i kruchej' dochodzą jej gęste, sięgające aż po pas, szaro-czarne włosy. Najczęściej przywdziana w 'zimne kolory'. Poza tym prawie nigdy nie rozstaje się ze swoja ukochaną, szarą rozpinaną, bluzą z kapturem. Zobaczenie jej w sukience bądź w spódniczce to nie żaden wyczyn. Lubi nosić na sobie ciuchy podobne do mundurka szkolnego. Wtedy przywdziewa też swoje czarne podkolanówki. Do całości zestawu 'słodkiej dziewczynki' dopasowują się niskie glany. Przechodząc do jej zmiany w Ghoula, jest jednym z jednookich przedstawicieli, a to wszystko za sprawą jej przeszłości.
Głos: Sing
Rodzaj kagune: Rinkaku
Dom: Żyje na własną rękę
Uosobienie: Me ma do siebie dystans, właściwie, nic ją nie obchodzi. Bardzo nieprzystępna. Wypowiada się w uprzejmy i spokojny sposób. Jednakże pod tą maską kryje się, psychopatyczna kobieta, która się szaleńczo śmieje i nie ma żadnego poszanowania dla ludzkiego życia. Nigdy nie polega na szczęściu, zaś kieruje się własnymi wyborami. Lubi rywalizację. Trudno stwierdzić jej intencje, to osoba nie do odczytania, nie wiadomo co dzieje się w jej głowie. Staje się bardziej bezwzględna i brutalna, by móc ochronić swych sprzymierzeńców, bądź po prostu towarzyszy broni. Tak samo zachowuje się w stosunku do zwierząt. Chytra i przebiegła, dlatego trzeba z nią uważać. Zazwyczaj trzyma się na uboczu, siedząc cicho jak mysz pod miotłą, ale potrafi się odezwać, a nawet i sprzeciwić. Potrafi dostosować się do każdej sytuacji, niezależnie co by się akurat wyrabiało. Uwielbia zapoznawać się z nowymi ludźmi, lecz nie potrafiłaby im od razu zaufać. Posiada niezłomną siłę walki i odwagę, dzięki którym nieraz wychodziła z ciężkich opresji. Często zaborcza i zażarta najczęściej, kiedy chodzi o jakieś kłótnie. Próbuje się nie denerwować, gdyż kiedy do tego dojdzie, jest nie do powstrzymania. Nie lubi prosić się innych o pomoc, lecz pomaga innym i bierze ich połowę brzemienia na siebie. Kiedy ktoś pozna ją bliżej, dostrzeże jej częściowe, ciepłe usposobienie. Gdy ma zły dzień, jest sarkastyczna i wkurzona, lecz próbuje to zatuszować "sztucznym uśmiechem", który właściwie trzyma zawsze. W stosunku do obcych jest powściągliwa, wręcz wydaje się, jakby nie miała uczuć. Cały czas jej twarz wydaje się spokojna. Nie poddaje się nigdy i łatwo nie ustępuje. Nie opowiada wiele o sobie i raczej nie lubi rozmów na ten temat. Ogólnie niezbyt interesuje się czyjąś historią, oczywiście nie zawsze. Jest szczera, lecz tłumi w sobie wszystkie złe emocje, chociaż czasem nie wytrzymuje i chlapnie coś o tym i tamtym, co ją trapi. Bardzo dobry z niej strateg, co jak co ale jak wykombinuje jakiś plan, to normalnie mucha nie siada, ale nie robi tego często, a przynajmniej nie w tłumie, bo nie lubi odstawać od reszty. W kilka chwil potrafi oszacować sytuacje. Nie daje sobą pomiatać. Twierdzi, że lekcja bez bólu nic nie znaczy, lub też po prostu nie ma sensu. Odznacza się również wysoką inteligencją, co wprawia ludzi w zdumienie. Jeśli chodzi, o których osoby nie lubi, jest całkowicie bezlitosna, potrafi im coś zrobić bezwzględnie i bez emocji. Niezbyt obchodzi ją jej reputacja. Hyakuja jest dwulicowa. Z jednej strony to słodka, uśmiechająca się dziewczyna, a z drugiej - zimna, psychopatyczna maszyna do zabijania. Tak naprawdę, to nie wiadomo po czyjej stronie stoi. Zawsze w chwilach wątpliwości potrafi wesprzeć i coś doradzić. Jest ona bardzo zdolną aktorką, potrafi świetnie udawać niewinna i zaciekawioną dziewczynę, kiedy trzeba. Poza tym dość szybko można stwierdzić, iż ta dziewczyna jest sadystyczną masochistką. Po prostu lubi ból. Rozkoszuje się nim jak żaden inny człowiek czy nawet Ghoul. Za jej poczynaniami jednak stoi jakaś pokręcona sprawiedliwość Zawiera w sobie więcej paradoksów, niż ktokolwiek byłby w stanie pojąć.
Umiejętności: Niezwykle uzdolniona artystycznie. Potrafi malować, rysować i tak dalej, na bardzo wysokim poziomie. Śpiew także jest niczego sobie. Jest także świetną manipulantką, jak i aktorką. Kocha grać na instrumencie o dźwięcznej nazwie, fortepian. Nieźle posługuje się bronią palną, jak i białą ze sprawą swojego ojca oraz jego części rodziny.
Przeszłość: Niby nic, a jednak. Urodziła się jako człowiek. Zwykły, szary człowiek. Miała piękną rodzinę, kolorowe życie. Ojca, matkę oraz rodzeństwo, a konkretnie to o dwa lata starszego brata oraz o rok starszą siostrę. Z całego rodzeństwa, tylko ona była podobna do matki, rzecz jasna chodziło tu o wygląd. Jedyne co je od siebie odróżniało, to heterochronia Kumi. Wracając do historii, była w 1/4 Japonką, reszta to Anglicy. Ojciec przynależał do tajnej organizacji, o której nic nie wspomniał rodzinie, tak jak i jego ojciec, zaś jego hobby było kolekcjonowanie przeróżnych broni. Stąd też wzięło się doskonałe obeznanie w rodzajach broni u Kumi. Po matce odziedziczyła ogromny talent artystyczny, co było niebywałe jak na jej wiek. W szkole była lubiana i popularna, dobrze się uczyła. Była wręcz w pierwszej trójce najlepszych uczni. Niestety to wszystko prysło jak jakiś śmieszny żart. W wieku jedenastu lat musiała pożegnać się ze wszystkim, co dotychczas osiągnęła, gdyż ojca przeniesiono do Japonii. Nie mając innego wyboru, przenieśli się. Powtórnie poszła do szkoły, gdzie również była przez wszystkich rozchwytywana. Lecz nikt nie wiedział jaka Kurumin jest naprawdę. Wszyscy postrzegali ją jako uśmiechniętą, pełną radości dziewczyną, lecz prawda była inna. Zaczynała nienawidzić życie. Ojciec robił się bardziej zapracowany, prawie w ogóle go nie widywała. Matka znalazła sobie kochanka, o którym tylko Kumi wiedziała, gdyż nakryła ich razem. Starszy brat mocno zachorował, a dawnego wsparcia ze strony siostry już nie odczuwała. Zamknęła się w sobie, nie dopuszczając do siebie nikogo nieproszonego. I tak to się ciągnęło, dopóki nie skończyła klasy trzeciej gimnazjalnej, w wieku piętnastu lat. Szła powoli, podziwiając widoki. Była sama, a znajdywała się w dość niekorzystnej lokalizacji. Była to rozbiórka starego hotelu. Zawsze tam przychodziła, kiedy ją coś trapiło. I tak też było tamtego pamiętnego dnia. Lecz ten dzień zmienił jej życie. Wchodząc do budynku, natknęła się na nietypową sytuację. Na ziemi leżało rozszarpane ludzkie ciało. Upuściła torbę, którą miała na ramieniu i podbiegła do ciała sprawdzając puls. Niestety, mężczyzna już nie żył. Wtedy usłyszała za sobą szmer, a gdy się odwróciła w tym kierunku, ujrzała olbrzymie, krwisto-czerwone macki oraz jakąś szarą, ukrywającą się w cieniu, postać. Postać w bardzo szybkim tempie znalazła się przy niej, tym samym uderzając ją swoimi mackami. Zatrzymała się na ścianie, robiąc ogromne wgniecenie. Zaczęła pluć krwią, a wtedy tajemnicza postać podeszła do niej. Chwyciła ją za podbródek, po czym zlizała krew spływającą po jej policzku. Kiedy się od niej odsunął, uśmiechną się psychicznie i ugryzł ją w ramię. Jednakże Kurumi nie krzyczała. Nie. Była jak najbardziej opanowana. Chwyciła za pręt leżący niedaleko niej i uderzyła mężczyznę z niebywałą siłą i precyzją. Odsuną się od niej z krzykiem. Właśnie wtedy miała okazję uciec, i tak też zrobiła. Podniosłą się i nadal podpierając ściany, biegła w stronę wyjścia. Na marne. Postać złapała ją mocno za ramię, po czym rzucił za siebie. Przeturlała się kilka metrów. Zaczął się nad nią znęcać. Gdyby nie cud, nie żyłaby już. Praktycznie przez ten cud prawie zginęła. Uderzając po raz wtóry o ścianę, sufit zatrząsł się i opadł na nich. Kurumi była naprawdę bliska śmierci. Na szczęście ktoś był niedaleko, przez co w porę zawiadomił karetkę. Nadal, będąc otumanioną, obudziła się w szpitalu. Lecz nie czuła się tak jak zwykle. Przez kolejne dni nikt do niej nie przyjechał, nie odwiedził. Kiedy nadszedł dzień wypisów, przyszli do niej ludzie z ośrodka adopcyjnego. Mieli ją zabrać i tak też zrobili. Jak się później okazało, Kumi nie mogła jeść. Wtedy przypomniała sobie, kto miał takie same objawy. Ghoule. Odczekała jeszcze kilka dni, nic nie jedząc, aż w końcu dopadł ją niewyobrażalny głód. W szale wybiła cały ośrodek, a później odnalazła swoją biologiczną rodzinę. W męczarniach zabiła ich, rozkoszując się każdym ich krzykiem.
Orientacja seksualna: Chyba Hetero.. chyba
Partner: Na co to, komu *śmiech*
Inne: /Jednooki Ghoul/Darzy zwierzęta ogromną sympatią/Raz jest po stronie Ghouli, a raz po stronie ludzi/W jakimś stopniu obawia się ludzi, jak i Ghouli/ Zabiła wielu ludzi w swoim "dotychczasowym życiu" i to nie tylko ze względu na głód, lecz z własnej przyjemności/
Gracz: kuceszetlandzkie
Uosobienie: Ranmaru to przede wszystkim dziki i nieprzewidywalny chłopak, znany ze swego ciętego języka i zabójczych zdolności, a także nieprzeciętnego intelektu. Przylgnęła do niego słuszna opinia geniusza i najlepszego źródła informacji, co jest jak najbardziej słuszne - nic się przed nim nie ukryje, wie o wszystkim co się dzieje, kto z kim, kiedy, dlaczego, w jakim celu... To jego świat. Zdaje się być bezwstydny i szczery do bólu - jest w stanie zrobić i powiedzieć wszystko, nie czując się przy tym nieswojo czy niekomfortowo, jak bardzo nieodpowiednie by to nie było. Bywa wredny i wścibski, do tego jest złośliwy i uszczypliwy. Zmienność charakteru nie jest u niego niczym dziwnym, wszystko zależy od dnia, godziny, pogody, jego nastroju, a także osoby, z którą przyszło mu rozmawiać czy przebywać. Potrafi z sekundy na sekundę zmienić się z uroczego lowelasa we wredną mendę. Lubi zaskakiwać i nigdy nie można powiedzieć, że się go "zna". On sam siebie potrafi zaskoczyć. Kocha emocje i adrenalinę, umie się dopuścić najniebezpieczniejszej rzeczy tylko po to, by się trochę "rozerwać". Wszystko traktuje bardzo luźno, do niczego nie podchodzi poważnie i żyje po to, by się bawić i szukać nowych wrażeń i doświadczeń. Nienawidzi nudy i unika jej jak ognia. Do całego tego buntowniczego i pyskatego ogółu dodać można bez zastanowienia tendencję do bycia wyrafinowanym i dumnym, a także porywczym. Łatwo go obrazić, nieco trudniej sprowokować, ale jest to możliwe. Częściej wybiera potyczki słowne pokonując tych, co mu się narazili słowami wgniatając ich w ziemię, ale nie oznacza to, że nie potrafi się bić. Ojoj, lepiej nie zmuszać go do walki na pięści, bo zaboli. Ranmaru kocha stąpać po cienkim lodzie i pakować się w ekstremalne sytuacje, które wymagają od niego zdolności myślenia i szybkiego podejmowania decyzji. O tak. To kocha. Jego największą słabością jest wiedza. Uwielbia wiedzieć i chłonie informacje jak gąbka, nauka jest jego konikiem. Potrafi siedzieć nad książkami cały dzień i się nie znudzić, co więcej ma łatwość w przyswajaniu informacji i nowych zdolności, które dla innych mogą być wyzwaniem. To geniusz znany na skalę światową, ale dostępny tylko dla niektórych. Drogo się ceni, przez co nie klepie biedy, co to nie. Za swoje informacje, które zawsze są prawdziwe i pewne w 100%, bierze spore sumy, więc może sobie pozwolić na życie w luksusie i nie jest mu z tym źle. Dodać należy, że jego moralność jest dość dyskusyjną kwestią. Jeśli ktoś mu zapłaci, to sprzeda mu każdą informację, jak bardzo nietaktowne by to nie było. Nie cofnie się przed niczym, a swojej pracy jest dalece oddany i jego informacje zawsze są rzetelne. Można mu ufać, ale z dozą ostrożności i tylko wtedy, kiedy ma się pieniądze. Zawsze należy mieć z tyłu głowy zakodowane, że on nie opowiada się po żadnej stronie i równie dobrze może w tym samym czasie pracować dla kogoś innego, kto niekoniecznie chce dobrze. Dobro? Zło? Dla Ranmaru są to tylko puste słowa. Nic nie znaczą. Ważne jest to, by się dobrze bawić i mieć co robić.
Umiejętności: Jako, że jest Kakują, jego Kagune różni się od klasycznego wyglądu organu jakiegokolwiek typu. Wyrasta z kości ogonowej podobnie jak Bikaku, jednak ma właściwości mieszane. Wykazuje zdolność regeneracji na poziomie Rinkaku, a wytrzymałość Koukaku, do tego dochodzą prędkość i obrona Bikaku, które przypomina wyglądem. Kagune Ranmaru zdaje się nie mieć jedynie cech Ukaku, bowiem nie rozszczepia się i jest zupełnie innego kształtu. Przypomina osiem szkarłatnych ogonów, będących w stanie skracać się i wydłużać. Ranmaru opanował swoją Kagune na tyle dobrze, że mało kto może się z nim równać w walce. Dopóki pozostaje przy zmysłach. Kiedy Kagune przejmuje kontrolę nad ciałem Ranmaru, staje się jeszcze bardziej nieprzewidywalny i nieokrzesany, w żaden sposób nie da się przewidzieć jego ataków, które zdają się mieć jeden cel - zabić. Ogólnie jego styl walki jest bardzo wygórowany. Ze swym błyskotliwym umysłem i wysoko rozwiniętymi zdolnościami staje się bardzo niebezpieczny. Jego ruchy mogą się wydać haotyczne i pozbawione sensu - nic bardziej mylnego. Każdy ruch Ranmaru jest dalece przemyślany i dokładnie zaplanowany. Niepowtarzalne sekwencje ruchów i dzika szybkość czynią go nieuchwytnym i zabójczym w starciu. Preferuje walkę w zwarciu i średnim dystansie, rzadziej w długim.
Poza Kaguną dobrze radzi sobie w walce wręcz, jest silny i sprawny, dużo trenuje. Co więcej, częściej walczy NIE używając organu, a i tak nawet wyrachowana ghoule mają z nim problem. Szybkością i zmiennością dorównuje Ukaku, a siłą Koukaku, co w połączeniu czyni go trudnym przeciwnikiem. Nawet nie używając Kaguny potrafi napsuć krwi, zdaje się być wręcz bestialski w walce.
Nikt z żyjących nie może się pochwalić, że widział jego Kagune. Wszyscy, którzy je widzieli, starcia nie przeżyli.
Przeszłość: Nie wiadomo gdzie urodził się Ranmaru, ani kto go wychował, czy też kto jest jego rodziną, ale przypuszczać można, że łatwego startu nie miał. Powłoka obojętności i luzu, odwracania głowy od problemów i niechęć do mówienia o swojej przeszłości czy życiu prywatnym dowodzi, że nie raz miał ciężko. Nikt nie wie skąd Ranmaru się wziął, jak i dlaczego. Nic. On po prostu jest i tyle. Sam nie myśli o swej przeszłości, ani nigdy, przenigdy nie rozmawia o niej z innymi. Lepiej, żeby tak zostało, bo tak jest dobrze.
Orientacja seksualna: Zdaje się być raz aseksualny, innym razem zachowuje się jak wykapany gej, zdarza mu się posłać lubieżne spojrzenie do dziewczyny... Nie wiadomo. Taki unikat.
Partner: Nic nie wiadomo o jego życiu uczuciowym, sam o tym nie mówi.
Inne:
- Ma heterohromię (różnokolorowe oczy).
- To chorowity człowiek z wrodzonymi wadami układu oddechowego, jego atrybutem jest inhalator, bez którego ani rusz.
- Jest uczulony na niemalże wszystko co unosi się w powietrzu.
- Ma klaustrofobię (lęk przed małymi pomieszczeniami) i friggatriskaidekafobię (lęk przed piątkiem 13).
- Uwielbia koty, sam ma ich 13, a każdy z nich reprezentuje swym imieniem i datą urodzin inny znak zodiaku.
- Potrafi grać na każdym instrumencie, przy czym najbardziej lubi gitarę basową i fortepian, ma także bardzo ładny głos, nie ujawnia jednak tego talentu przed innymi, woli rozwijać go sam dla siebie.
Gracz: Kißa
Wiek: 17 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 170,5 cm
Pochodzenie: jako iż jej rodzice byli z różnego pochodzenia to jest w połowie Japonką i w połowie Włoszką.
Znaki szczególne: Akane mierzy 170, 5 centymetra, może troszkę mniej. Jej oczy jak i kolor włosów wyróżnia się co dużo osób potrafi zauważyć, gdyż włosy i oczy mają taki sam kolor, chodzi tu o pomarańcz z czerwienią.Włosy nie są jakiejś szczególnej długości, gdyż sięgają poniżej ramion. Smukła, lecz wysportowana i wygimnastykowana budowa ciała. Na szyi pod włosami ma tatuaż, a raczej bliznę z którą sie urodziła. jest ona w kształcie serca, oplotłego łańcuchami.
Głos: Little do you know
Rodzaj kagune: Ukaku
Dom: Nie ma swojego domu, ale od czasu do czasu pojawia się w Anteiku, aby doradzić się Pana Yoshimury.
Uosobienie: Akane może wydawać sie z początku na bezuczuciową i chłodną dziewczynę. Jednak dla co niektórych wygląda ona na przestraszoną i uroczą dziewczynkę, która potrzebuje kogoś pomocy. Jest ona jednak uśmiechniętą i pozytywnie nastawioną dziewczyną. Mało kiedy myśli o swojej przyszłości czy przeszłości. Nie potrafi się obrazić na kogoś, a jak się obrazi to nie na długo. ''Każdy z nasi nosi dużo masek, które ujawniają się w danej sytuacji.'' To powtarza sobie od czasu do czasu Akane, ale potrafi to komuś powiedzieć, chociaż, iż mało się to kiedy zdarza. Swoje zmartwienia zawsze ukrywa, bo uważa, że powinna dać sobie sama z tym radę. Mało kiedy można ją zobaczyć, a raczej prawie wcale, jak płacze. Gdy coś się jej nie podoba podchodzi do tej osoby i wali prosto z mostu. Pomimo, że jest taka odważna i lubi się zaprzyjaźniać z innymi woli, być od czasu do czasu sama. Akane jest miłą i koleżeńską dziewczyną. Kocha przyrodę i zwierzęta, bardzo cenni sobie poświęcenia innych. Od pierwszego spotkania się z osobą wie, czy się z nią zaprzyjaźni, czy też nie. Pomimo, iż zawsze jest uśmiechnięta, tak jak każdy ma złe dni. Gdy je ma chociaż jest to prawie wcale nie spotykane, zostaje w swoim ulubionym miejscu i z niego nie wychodzić, gdyż nie lubi, gdy komuś dzieje się krzywda. Stara się jak tylko może, aby prowadzić jak najbardziej ludzkie życie.
Umiejętności: Pomimo swojej mocy kagune, jest wygimnastykowaną i wysportowaną dziewczyną.
Przeszłość: Rodzice Akane kochali ją pomimo tego kim była. Inni o tym nie wiedzieli, ale jej rodzice i tak by ją ochronili. Uczyła się w domu, na wzgląd, że mogłay coś jeszcze komuś zrobić. Ich spokój zakłócił pewien ród, który dowiedział się o małej Akane. Akane tak jak zawsze przed snem poszła do rodziców, jednak tej nocy było inaczej. Wchodząc do pokoju rodziców, zobaczyła jak jej ojciec i matka zostają mordowani. Akane poczuła gniew, przez co uwolniła swóją moc. Pomimo, iż była taka mała, była silna. Zabiła wszystkich, plamiąc tym samym sobię ręce od krwi. Jej matka ostatnimi słowami powiedziała "Akane jesteś kochaną dziewczynką, więc nie płacz i żyj tak jak chcesz" Słowa jej matki, jak i jej uśmiech dziewczyna zapamięta doskonale. Osobą, którą pomogła jej w tatmtym czasie, był jej starszy brat, który gdy tylko dowiedziała się co się ma stać, wrócił do domu, pomimo tego, iż było za późno. Wchodząc do pokoju, jej brat ujżał zapłakaną małą Akane i do okoła zabite ciała. Wziął ją na ręce i wyszedł, aby ją uspokić. Na następny dzień, Akane jak i jej brat Masaru pochowali rodziców i wyruszyli w podróż. Ich drogi się rozeszły, gdy jej brat musiał wyjechać, a ona wolała zostać blisko rodzinnego miasta, domu.
Orientacja seksualna: Hetero
Partner: Raczej nikt by jej nie zechciał...
Inne: zawsze do włosów wpina sobie kwiata | uwielbia zapach przeróżnych ziół | kocha kwiaty jak i zwierzęta | uwielbia malować i śpiewać | dużo trenuje | umie rozmawiać biegle w ośmiu językach i wciąż się uczy innych | gra na gitarze, pianinie, fortepianie, perkusji, skrzypcach, a jej ulubionym instrumentem jest flet | interesuje się astronomią | nie ma rzeczy, których by nie chciała spróbować | chodzi na treningi karate, judo i gimnastyki
Gracz: Howrse- fopa12
Imię i nazwisko: Kurumi Hyakuya
Wiek: 17 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 164 cm
Pochodzenie: Angielka z genów, Japonka z wyboru
Znaki szczególne: „Dziewczyna ze zniewalającą urodą” tak opisują ją prawie wszyscy. Sprawia wrażenie eleganckiej dziewczyny z dobrymi manierami. Ma czarne włosy, upięte w dwa kucyki nieróżnej długości (lewy jest krótszy od prawego). Jej prawe oko jest czerwone, a lewe złote. Zwykle lewe oko jest zakryte przez długie włosy grzywki. Do tego ma dziecięcą twarzyczkę, przez co może szybko i łatwo kogoś zmanipulować. Jest szczupłą, lecz dobrze zbudowaną, młodą panną. Zwinna, szybka, silna a do tego wytrzymała, przez co jest także nieokiełznana, nigdy nie pokazuje swoich granic. Karnacja również niczego sobie. Jest blada. Bardzo blada. Dlatego też nigdy się nie opala, ponieważ po zbyt długim kontakcie ze słońcem, jej skóra robi się czerwona, czego bardzo nie lubi. Dopełnieniem postury 'słabej i kruchej' dochodzą jej gęste, sięgające aż po pas, szaro-czarne włosy. Najczęściej przywdziana w 'zimne kolory'. Poza tym prawie nigdy nie rozstaje się ze swoja ukochaną, szarą rozpinaną, bluzą z kapturem. Zobaczenie jej w sukience bądź w spódniczce to nie żaden wyczyn. Lubi nosić na sobie ciuchy podobne do mundurka szkolnego. Wtedy przywdziewa też swoje czarne podkolanówki. Do całości zestawu 'słodkiej dziewczynki' dopasowują się niskie glany. Przechodząc do jej zmiany w Ghoula, jest jednym z jednookich przedstawicieli, a to wszystko za sprawą jej przeszłości.
Głos: Sing
Rodzaj kagune: Rinkaku
Dom: Żyje na własną rękę
Uosobienie: Me ma do siebie dystans, właściwie, nic ją nie obchodzi. Bardzo nieprzystępna. Wypowiada się w uprzejmy i spokojny sposób. Jednakże pod tą maską kryje się, psychopatyczna kobieta, która się szaleńczo śmieje i nie ma żadnego poszanowania dla ludzkiego życia. Nigdy nie polega na szczęściu, zaś kieruje się własnymi wyborami. Lubi rywalizację. Trudno stwierdzić jej intencje, to osoba nie do odczytania, nie wiadomo co dzieje się w jej głowie. Staje się bardziej bezwzględna i brutalna, by móc ochronić swych sprzymierzeńców, bądź po prostu towarzyszy broni. Tak samo zachowuje się w stosunku do zwierząt. Chytra i przebiegła, dlatego trzeba z nią uważać. Zazwyczaj trzyma się na uboczu, siedząc cicho jak mysz pod miotłą, ale potrafi się odezwać, a nawet i sprzeciwić. Potrafi dostosować się do każdej sytuacji, niezależnie co by się akurat wyrabiało. Uwielbia zapoznawać się z nowymi ludźmi, lecz nie potrafiłaby im od razu zaufać. Posiada niezłomną siłę walki i odwagę, dzięki którym nieraz wychodziła z ciężkich opresji. Często zaborcza i zażarta najczęściej, kiedy chodzi o jakieś kłótnie. Próbuje się nie denerwować, gdyż kiedy do tego dojdzie, jest nie do powstrzymania. Nie lubi prosić się innych o pomoc, lecz pomaga innym i bierze ich połowę brzemienia na siebie. Kiedy ktoś pozna ją bliżej, dostrzeże jej częściowe, ciepłe usposobienie. Gdy ma zły dzień, jest sarkastyczna i wkurzona, lecz próbuje to zatuszować "sztucznym uśmiechem", który właściwie trzyma zawsze. W stosunku do obcych jest powściągliwa, wręcz wydaje się, jakby nie miała uczuć. Cały czas jej twarz wydaje się spokojna. Nie poddaje się nigdy i łatwo nie ustępuje. Nie opowiada wiele o sobie i raczej nie lubi rozmów na ten temat. Ogólnie niezbyt interesuje się czyjąś historią, oczywiście nie zawsze. Jest szczera, lecz tłumi w sobie wszystkie złe emocje, chociaż czasem nie wytrzymuje i chlapnie coś o tym i tamtym, co ją trapi. Bardzo dobry z niej strateg, co jak co ale jak wykombinuje jakiś plan, to normalnie mucha nie siada, ale nie robi tego często, a przynajmniej nie w tłumie, bo nie lubi odstawać od reszty. W kilka chwil potrafi oszacować sytuacje. Nie daje sobą pomiatać. Twierdzi, że lekcja bez bólu nic nie znaczy, lub też po prostu nie ma sensu. Odznacza się również wysoką inteligencją, co wprawia ludzi w zdumienie. Jeśli chodzi, o których osoby nie lubi, jest całkowicie bezlitosna, potrafi im coś zrobić bezwzględnie i bez emocji. Niezbyt obchodzi ją jej reputacja. Hyakuja jest dwulicowa. Z jednej strony to słodka, uśmiechająca się dziewczyna, a z drugiej - zimna, psychopatyczna maszyna do zabijania. Tak naprawdę, to nie wiadomo po czyjej stronie stoi. Zawsze w chwilach wątpliwości potrafi wesprzeć i coś doradzić. Jest ona bardzo zdolną aktorką, potrafi świetnie udawać niewinna i zaciekawioną dziewczynę, kiedy trzeba. Poza tym dość szybko można stwierdzić, iż ta dziewczyna jest sadystyczną masochistką. Po prostu lubi ból. Rozkoszuje się nim jak żaden inny człowiek czy nawet Ghoul. Za jej poczynaniami jednak stoi jakaś pokręcona sprawiedliwość Zawiera w sobie więcej paradoksów, niż ktokolwiek byłby w stanie pojąć.
Umiejętności: Niezwykle uzdolniona artystycznie. Potrafi malować, rysować i tak dalej, na bardzo wysokim poziomie. Śpiew także jest niczego sobie. Jest także świetną manipulantką, jak i aktorką. Kocha grać na instrumencie o dźwięcznej nazwie, fortepian. Nieźle posługuje się bronią palną, jak i białą ze sprawą swojego ojca oraz jego części rodziny.
Przeszłość: Niby nic, a jednak. Urodziła się jako człowiek. Zwykły, szary człowiek. Miała piękną rodzinę, kolorowe życie. Ojca, matkę oraz rodzeństwo, a konkretnie to o dwa lata starszego brata oraz o rok starszą siostrę. Z całego rodzeństwa, tylko ona była podobna do matki, rzecz jasna chodziło tu o wygląd. Jedyne co je od siebie odróżniało, to heterochronia Kumi. Wracając do historii, była w 1/4 Japonką, reszta to Anglicy. Ojciec przynależał do tajnej organizacji, o której nic nie wspomniał rodzinie, tak jak i jego ojciec, zaś jego hobby było kolekcjonowanie przeróżnych broni. Stąd też wzięło się doskonałe obeznanie w rodzajach broni u Kumi. Po matce odziedziczyła ogromny talent artystyczny, co było niebywałe jak na jej wiek. W szkole była lubiana i popularna, dobrze się uczyła. Była wręcz w pierwszej trójce najlepszych uczni. Niestety to wszystko prysło jak jakiś śmieszny żart. W wieku jedenastu lat musiała pożegnać się ze wszystkim, co dotychczas osiągnęła, gdyż ojca przeniesiono do Japonii. Nie mając innego wyboru, przenieśli się. Powtórnie poszła do szkoły, gdzie również była przez wszystkich rozchwytywana. Lecz nikt nie wiedział jaka Kurumin jest naprawdę. Wszyscy postrzegali ją jako uśmiechniętą, pełną radości dziewczyną, lecz prawda była inna. Zaczynała nienawidzić życie. Ojciec robił się bardziej zapracowany, prawie w ogóle go nie widywała. Matka znalazła sobie kochanka, o którym tylko Kumi wiedziała, gdyż nakryła ich razem. Starszy brat mocno zachorował, a dawnego wsparcia ze strony siostry już nie odczuwała. Zamknęła się w sobie, nie dopuszczając do siebie nikogo nieproszonego. I tak to się ciągnęło, dopóki nie skończyła klasy trzeciej gimnazjalnej, w wieku piętnastu lat. Szła powoli, podziwiając widoki. Była sama, a znajdywała się w dość niekorzystnej lokalizacji. Była to rozbiórka starego hotelu. Zawsze tam przychodziła, kiedy ją coś trapiło. I tak też było tamtego pamiętnego dnia. Lecz ten dzień zmienił jej życie. Wchodząc do budynku, natknęła się na nietypową sytuację. Na ziemi leżało rozszarpane ludzkie ciało. Upuściła torbę, którą miała na ramieniu i podbiegła do ciała sprawdzając puls. Niestety, mężczyzna już nie żył. Wtedy usłyszała za sobą szmer, a gdy się odwróciła w tym kierunku, ujrzała olbrzymie, krwisto-czerwone macki oraz jakąś szarą, ukrywającą się w cieniu, postać. Postać w bardzo szybkim tempie znalazła się przy niej, tym samym uderzając ją swoimi mackami. Zatrzymała się na ścianie, robiąc ogromne wgniecenie. Zaczęła pluć krwią, a wtedy tajemnicza postać podeszła do niej. Chwyciła ją za podbródek, po czym zlizała krew spływającą po jej policzku. Kiedy się od niej odsunął, uśmiechną się psychicznie i ugryzł ją w ramię. Jednakże Kurumi nie krzyczała. Nie. Była jak najbardziej opanowana. Chwyciła za pręt leżący niedaleko niej i uderzyła mężczyznę z niebywałą siłą i precyzją. Odsuną się od niej z krzykiem. Właśnie wtedy miała okazję uciec, i tak też zrobiła. Podniosłą się i nadal podpierając ściany, biegła w stronę wyjścia. Na marne. Postać złapała ją mocno za ramię, po czym rzucił za siebie. Przeturlała się kilka metrów. Zaczął się nad nią znęcać. Gdyby nie cud, nie żyłaby już. Praktycznie przez ten cud prawie zginęła. Uderzając po raz wtóry o ścianę, sufit zatrząsł się i opadł na nich. Kurumi była naprawdę bliska śmierci. Na szczęście ktoś był niedaleko, przez co w porę zawiadomił karetkę. Nadal, będąc otumanioną, obudziła się w szpitalu. Lecz nie czuła się tak jak zwykle. Przez kolejne dni nikt do niej nie przyjechał, nie odwiedził. Kiedy nadszedł dzień wypisów, przyszli do niej ludzie z ośrodka adopcyjnego. Mieli ją zabrać i tak też zrobili. Jak się później okazało, Kumi nie mogła jeść. Wtedy przypomniała sobie, kto miał takie same objawy. Ghoule. Odczekała jeszcze kilka dni, nic nie jedząc, aż w końcu dopadł ją niewyobrażalny głód. W szale wybiła cały ośrodek, a później odnalazła swoją biologiczną rodzinę. W męczarniach zabiła ich, rozkoszując się każdym ich krzykiem.
Orientacja seksualna: Chyba Hetero.. chyba
Partner: Na co to, komu *śmiech*
Inne: /Jednooki Ghoul/Darzy zwierzęta ogromną sympatią/Raz jest po stronie Ghouli, a raz po stronie ludzi/W jakimś stopniu obawia się ludzi, jak i Ghouli/ Zabiła wielu ludzi w swoim "dotychczasowym życiu" i to nie tylko ze względu na głód, lecz z własnej przyjemności/
Gracz: kuceszetlandzkie
Imię i nazwisko: Znany jako Ranmaru Kurosaki, ale powszechnie wiadomo, że to nie jego prawdziwe nazwisko. Jak nazywa się w rzeczywistości, to już wie tylko on sam.
Wiek: 23 lata
Płeć: Mężczyzna
Wzrost: 182 cm
Pochodzenie: nieznane
Znaki szczególne: Srebrne, wiecznie rozrzucone w artystycznym nieładzie, krótkie włosy i heterohromia, prawe oko fioletowe i lewe srebrne, nadają mu oryginalnego wyrazu. Wygląda raczej na szybkiego i zwinnego niż silnego, ale pozory potrafią mylić. Jest wysoki i chudy, ale umięśniony. Ma bladą skórę, bardzo gładką i miłą w dotyku, pozornie pozbawioną jakichkolwiek niedoskonałości. Jednak na prawym udzie ma paskudną bliznę, której nikomu nigdy nie pokazał. Nikt nie wie o jej istnieniu, ani tym bardziej pochodzeniu, kryje to przed światłem dnia i chowa w tajemnicy. Można by powiedzieć, że wstydzi się jej, chociaż lepszym określeniem byłoby powiedzenie, że się nią brzydzi.
Głos: Three Days Grace
Rodzaj kagune: Kakuja, jego podstawowy typ nie jest znany
Dom: Żyje na własną rękę, ale jest cenionym informatorem każdego z domów. Sam pozostaje neutralny, nie opowiada się po stronie żadnego z Domów.
Wiek: 23 lata
Płeć: Mężczyzna
Wzrost: 182 cm
Pochodzenie: nieznane
Znaki szczególne: Srebrne, wiecznie rozrzucone w artystycznym nieładzie, krótkie włosy i heterohromia, prawe oko fioletowe i lewe srebrne, nadają mu oryginalnego wyrazu. Wygląda raczej na szybkiego i zwinnego niż silnego, ale pozory potrafią mylić. Jest wysoki i chudy, ale umięśniony. Ma bladą skórę, bardzo gładką i miłą w dotyku, pozornie pozbawioną jakichkolwiek niedoskonałości. Jednak na prawym udzie ma paskudną bliznę, której nikomu nigdy nie pokazał. Nikt nie wie o jej istnieniu, ani tym bardziej pochodzeniu, kryje to przed światłem dnia i chowa w tajemnicy. Można by powiedzieć, że wstydzi się jej, chociaż lepszym określeniem byłoby powiedzenie, że się nią brzydzi.
Głos: Three Days Grace
Rodzaj kagune: Kakuja, jego podstawowy typ nie jest znany
Dom: Żyje na własną rękę, ale jest cenionym informatorem każdego z domów. Sam pozostaje neutralny, nie opowiada się po stronie żadnego z Domów.
Uosobienie: Ranmaru to przede wszystkim dziki i nieprzewidywalny chłopak, znany ze swego ciętego języka i zabójczych zdolności, a także nieprzeciętnego intelektu. Przylgnęła do niego słuszna opinia geniusza i najlepszego źródła informacji, co jest jak najbardziej słuszne - nic się przed nim nie ukryje, wie o wszystkim co się dzieje, kto z kim, kiedy, dlaczego, w jakim celu... To jego świat. Zdaje się być bezwstydny i szczery do bólu - jest w stanie zrobić i powiedzieć wszystko, nie czując się przy tym nieswojo czy niekomfortowo, jak bardzo nieodpowiednie by to nie było. Bywa wredny i wścibski, do tego jest złośliwy i uszczypliwy. Zmienność charakteru nie jest u niego niczym dziwnym, wszystko zależy od dnia, godziny, pogody, jego nastroju, a także osoby, z którą przyszło mu rozmawiać czy przebywać. Potrafi z sekundy na sekundę zmienić się z uroczego lowelasa we wredną mendę. Lubi zaskakiwać i nigdy nie można powiedzieć, że się go "zna". On sam siebie potrafi zaskoczyć. Kocha emocje i adrenalinę, umie się dopuścić najniebezpieczniejszej rzeczy tylko po to, by się trochę "rozerwać". Wszystko traktuje bardzo luźno, do niczego nie podchodzi poważnie i żyje po to, by się bawić i szukać nowych wrażeń i doświadczeń. Nienawidzi nudy i unika jej jak ognia. Do całego tego buntowniczego i pyskatego ogółu dodać można bez zastanowienia tendencję do bycia wyrafinowanym i dumnym, a także porywczym. Łatwo go obrazić, nieco trudniej sprowokować, ale jest to możliwe. Częściej wybiera potyczki słowne pokonując tych, co mu się narazili słowami wgniatając ich w ziemię, ale nie oznacza to, że nie potrafi się bić. Ojoj, lepiej nie zmuszać go do walki na pięści, bo zaboli. Ranmaru kocha stąpać po cienkim lodzie i pakować się w ekstremalne sytuacje, które wymagają od niego zdolności myślenia i szybkiego podejmowania decyzji. O tak. To kocha. Jego największą słabością jest wiedza. Uwielbia wiedzieć i chłonie informacje jak gąbka, nauka jest jego konikiem. Potrafi siedzieć nad książkami cały dzień i się nie znudzić, co więcej ma łatwość w przyswajaniu informacji i nowych zdolności, które dla innych mogą być wyzwaniem. To geniusz znany na skalę światową, ale dostępny tylko dla niektórych. Drogo się ceni, przez co nie klepie biedy, co to nie. Za swoje informacje, które zawsze są prawdziwe i pewne w 100%, bierze spore sumy, więc może sobie pozwolić na życie w luksusie i nie jest mu z tym źle. Dodać należy, że jego moralność jest dość dyskusyjną kwestią. Jeśli ktoś mu zapłaci, to sprzeda mu każdą informację, jak bardzo nietaktowne by to nie było. Nie cofnie się przed niczym, a swojej pracy jest dalece oddany i jego informacje zawsze są rzetelne. Można mu ufać, ale z dozą ostrożności i tylko wtedy, kiedy ma się pieniądze. Zawsze należy mieć z tyłu głowy zakodowane, że on nie opowiada się po żadnej stronie i równie dobrze może w tym samym czasie pracować dla kogoś innego, kto niekoniecznie chce dobrze. Dobro? Zło? Dla Ranmaru są to tylko puste słowa. Nic nie znaczą. Ważne jest to, by się dobrze bawić i mieć co robić.
Umiejętności: Jako, że jest Kakują, jego Kagune różni się od klasycznego wyglądu organu jakiegokolwiek typu. Wyrasta z kości ogonowej podobnie jak Bikaku, jednak ma właściwości mieszane. Wykazuje zdolność regeneracji na poziomie Rinkaku, a wytrzymałość Koukaku, do tego dochodzą prędkość i obrona Bikaku, które przypomina wyglądem. Kagune Ranmaru zdaje się nie mieć jedynie cech Ukaku, bowiem nie rozszczepia się i jest zupełnie innego kształtu. Przypomina osiem szkarłatnych ogonów, będących w stanie skracać się i wydłużać. Ranmaru opanował swoją Kagune na tyle dobrze, że mało kto może się z nim równać w walce. Dopóki pozostaje przy zmysłach. Kiedy Kagune przejmuje kontrolę nad ciałem Ranmaru, staje się jeszcze bardziej nieprzewidywalny i nieokrzesany, w żaden sposób nie da się przewidzieć jego ataków, które zdają się mieć jeden cel - zabić. Ogólnie jego styl walki jest bardzo wygórowany. Ze swym błyskotliwym umysłem i wysoko rozwiniętymi zdolnościami staje się bardzo niebezpieczny. Jego ruchy mogą się wydać haotyczne i pozbawione sensu - nic bardziej mylnego. Każdy ruch Ranmaru jest dalece przemyślany i dokładnie zaplanowany. Niepowtarzalne sekwencje ruchów i dzika szybkość czynią go nieuchwytnym i zabójczym w starciu. Preferuje walkę w zwarciu i średnim dystansie, rzadziej w długim.
Poza Kaguną dobrze radzi sobie w walce wręcz, jest silny i sprawny, dużo trenuje. Co więcej, częściej walczy NIE używając organu, a i tak nawet wyrachowana ghoule mają z nim problem. Szybkością i zmiennością dorównuje Ukaku, a siłą Koukaku, co w połączeniu czyni go trudnym przeciwnikiem. Nawet nie używając Kaguny potrafi napsuć krwi, zdaje się być wręcz bestialski w walce.
Nikt z żyjących nie może się pochwalić, że widział jego Kagune. Wszyscy, którzy je widzieli, starcia nie przeżyli.
Przeszłość: Nie wiadomo gdzie urodził się Ranmaru, ani kto go wychował, czy też kto jest jego rodziną, ale przypuszczać można, że łatwego startu nie miał. Powłoka obojętności i luzu, odwracania głowy od problemów i niechęć do mówienia o swojej przeszłości czy życiu prywatnym dowodzi, że nie raz miał ciężko. Nikt nie wie skąd Ranmaru się wziął, jak i dlaczego. Nic. On po prostu jest i tyle. Sam nie myśli o swej przeszłości, ani nigdy, przenigdy nie rozmawia o niej z innymi. Lepiej, żeby tak zostało, bo tak jest dobrze.
Orientacja seksualna: Zdaje się być raz aseksualny, innym razem zachowuje się jak wykapany gej, zdarza mu się posłać lubieżne spojrzenie do dziewczyny... Nie wiadomo. Taki unikat.
Partner: Nic nie wiadomo o jego życiu uczuciowym, sam o tym nie mówi.
Inne:
- Ma heterohromię (różnokolorowe oczy).
- To chorowity człowiek z wrodzonymi wadami układu oddechowego, jego atrybutem jest inhalator, bez którego ani rusz.
- Jest uczulony na niemalże wszystko co unosi się w powietrzu.
- Ma klaustrofobię (lęk przed małymi pomieszczeniami) i friggatriskaidekafobię (lęk przed piątkiem 13).
- Uwielbia koty, sam ma ich 13, a każdy z nich reprezentuje swym imieniem i datą urodzin inny znak zodiaku.
- Potrafi grać na każdym instrumencie, przy czym najbardziej lubi gitarę basową i fortepian, ma także bardzo ładny głos, nie ujawnia jednak tego talentu przed innymi, woli rozwijać go sam dla siebie.
Gracz: Kißa
Imię i nazwisko: Shizu Okura
Wiek: 16
Płeć: Kobieta
Wzrost: 152 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Niziutka albinoska o długich białych włoskach i jednym oku szaroniebieskim oraz czerwonym. Posiada filigranową, smukłą sylwetkę, jednak w oczy rzucają się jej duże piersi zawsze okryte czymś luźnym. Jej twarz często pokrywa nieśmiały rumieniec. Drobne rączki sprawiają wrażenie, jakby jeden niewłaściwy ruch miał je połamać na pół, a wyćwiczone nóżki robią wrażenie na innych. Skóra gładka, choć pokryta bliznami na łapkach, spojrzenie niewinne niczym u anioła. Na całych plecach wytatuowane ma krucze skrzydła, jakby miały o czymś świadczyć. Zazwyczaj ubiera na siebie wiszące bluzki z odkrytymi ramionami, by ukryly całkowicie to, czego by pragnęła, ciemne rurki, na nogach trampki koloru mięty lub brudnego różu. W nocy ubiera obcisły strój, który umożliwia jej uwalnianie kagune.
Głos: Gravity Falls Theme by Lizz
Rodzaj kagune: Ukaku – szkarłatne niczym krew, lecz pojawiają się przebłyski błękitu. Przypominają skrzydła motyla, lecz z ostrzami.
Dom: Do żadnego nie należy. Radzi sobie sama.
Uosobienie: Istota, do której bez problemu możesz podejść, a ona Cię nie odrzuci. Prawdopodobnie. Nieśmiała dla każdego nieznanego. Podczas pierwszego spotkania może nie wysłowić z sobie nic poza przedstawieniem się, jednak po dłuższej próbie rozmowy z nią, ulega oraz zaczyna się przełamywać. Pozostaje nieufna przez cały czas.
Często próbuje pomóc każdemu, kto tego potrzebuje, przez co jest wykorzystywana na maksa. Nie zauważa tego, że ją wykorzystują, póki nie każą jej zabić czy zrównać kogoś z ziemią. Wtedy staje się asertywna oraz pluje jadem na potrzebującego pomocy.
Nie odróżnia dobra od zła, przez co wpada często w problemy jak związek z Aogiri czy próba wywołania demona dla zabawy, a następnie pozbycia się go. Udaje osobą asertywną, choć jej serduszko mięknie gdy zobaczy błagania o pomoc. Wtedy nie potrafi odmówić i poleci jak jej zagrają.
Dla przyjaciół potulna jak małe jagnię. Często uśmiecha się szczerym, zachęcającym do rozmowy uśmieszkiem. Znienacka jest w stanie się przytulić, cmoknąć w policzek. Tylko dla tych wybranych pokazuje, jak bardzo zboczona jest. Ze wszystkim ma skojarzenia, co sugeruje uśmiech perwersa. Poza tym odzywa się grzecznie, prawie nigdy nie pyskuje. No chyba, że ma rację i o tym wie.
Jej zauroczenie jest traktowane ze szczególnością. Oblężane niemalże 24h na dobę, zapraszane na wspólne polowania, do kawiarni czy na spacer. W ten sposób okazuje swoje uczucia, które boi się wypowiedzieć na głos. Stara się prawić komplementy na dzień dobry. Dla swojej miłości jest w stanie poświęcić całe serduszko oraz życie.
Nieprzyjaciele traktowani będą ze szczególną wredotą. Ignorowanie, czasem nawet robienie chamskich żartów typu: podłożenie nogi, zrzucenie książek na głowę, a nawet oblanie paliwem. Typowe dziecinne zachowanie w sprawie zemst. Jej podejście do nienawiści jest dość specyficzne. Wystarczy jej antypatia do osoby, by pojawiła się iskierka gniewu. Nie potrafiłby zabić dla zemsty, jest za słaba psychicznie, by skrzywdzić kogokolwiek z własnego widzi mi się.
Podsumowując Shizu jest dziewczyną o dużym serduszku, naiwnym podejściu do życia, słabej psychice oraz nigdy nieznikającej nadziei. Wszystkie te cechy prawdopodobnie kiedyś ją zgubią i przyczynią się do jej śmierci.
Umiejętności: Ze względu na jej drobniutkie ciało oraz treningi jest bardzo giętka oraz zwinna. Potrafi zrobić szpagat sportowy, a zarazem turecki. Potrafi szybko ucie… znaczy się biegać, jednak nigdy nie ma takiej potrzeby, zatem strasznie się w tym opuszcza. Dzięki jej wysportowanym nogom posiada niezwykłą siłę wykopu, co jakoś w życiu się nie przydaje. Od małego uczy się śpiewać, dalej to robi. Mimo, że tego nie wykorzystuje, śpiewa stare kołysanki mamy, aby uspokoić swoje zawsze chaotyczne myśli. Czasem próbuje cokolwiek narysować, ale uważa że wygląda to jak zwierzę, a nie ludź, więc się nie podejmuje takich rzeczy.
Przeszłość: Gorąco lata dawało się najbardziej w stolicy Japonii, Tokyo. W zaprzyjaźnionym szpitalu rodzi kolejna kobieta, której włosy przybierają srebrzysty odcień. Mimo otwartego okna, na porodówce jest niezwykle duszno oraz czuć jest pot. Przez kilkanaście godzin kobieta męczy się by urodzić swoje ukochane dzieci. Miały być to bliźniaki, lecz w trakcie rozwijania jedno zjadło drugie. Tą szczęściarą jest właśnie Shizu, która okazała się być silniejszą od swojej bliźniaczki.
Kilka dni później, po wykonaniu wszystkich badań białowłosa zostaje wypuszczona ze szpitala i spokojnie może wrócić ze swoim dzieckiem do domu. Nie zastaje jej jednak widok witającego jej męża czy chłopaka. Jest bowiem samotną matką, którą ukochany zostawił, gdy dowiedział się, że zostanie ojcem. Po tym nie odezwał się ani słowem.
Shizu, bo tak została nazwana dziewczynka, od zawsze ma kontakt z innymi. Gdy ma trzy latka, spotyka starszą od siebie o 2 lata dziewczynę, która tak jak ona, jest ghulem. Mimo początkowych trudności z dogadaniem się z nią, zostają ze sobą dość bliskimi znajomymi. Kiedy tylko ich mamy spotykają się ze sobą, one z radością spędzają ów czas razem i poznają się nawzajem coraz bardziej.
Shizu, idąc do podstawówki, ma nadzieję, że pozna innych, a w szczególności znajdzie przyjaciół wśród ludzkich istot. Tak też się dzieje. W ciągu dwóch tygodni zaznajamia się z dwójką bliźniąt, Sheru oraz Take. Cała trójka zwiedza po szkole różne opuszczone miejsca, gdyż ich dziecięca ciekawość jest nader duża. Wkrótce zakładają tajną brygadę „Oka Opatrzności” . W niej badają paranormalne sprawy oraz mity na temat ghuli. Ich przyjaźń trwa przez cały czas trwania szkoły podstawowej mimo oddzielnych klas.
W gimnazjum jednak ich drogi się rozchodzą, a Oko Opatrzności zostaje rozwiązane. Shiz znów pojawia się w nowej szkole z obawami, że nie zostanie zaakceptowana. Jej obawy nikną, gdy okazuje się, że jej przyjaciółka uczęszcza do tej samej szkoły co ona. Wtedy jest okazja do odnowienia tej przyjaźni, którą zaniedbała przez czas podstawówki. Yona poznaje ją ze swoimi znajomymi, za to sama Shizu znajduje sprzymierzeńcy wśród swoich rówieśników. Tam też odnajduje tych, którzy mają obsesję na punkcie okultyzmu. Jest okazja na odnowienia Oka Opatrzności, jednak czy warto. Postanawia zaproponować to dwójce znanych jej dziewcząt, które wyglądają jakby urwały się z subkultury gothów. Te zgadzają się, oficjalnie Oko Opatrzności zostaje odnowione.
Przez te trzy lata pogłębia się znajomość Shizu oraz Yony, a samo Oko Opatrzności zostaje większą grupą okultystyczną, która ma swoje wzloty oraz upadki, ale nadal nie rozpada się jak kiedyś.
Jednak sama dziewczyna ma swoje problemy podczas trwania gimnazjum. Nieświadomie wplątuje się w sprawy Aogiri, by potem zostać tam wciągniętą na siłę. Zostaje świadkiem morderstw na inspektorach, którzy nie zadzierali z ów organizacją. Powoli zaczyna rozumieć, że Aogiri samo w sobie przecieka złem oraz krwią niewinnych osób. Patrząc, jak ghule ze stowarzyszenia zabijają dla własnej przyjemności oraz satysfakcji, wie, że trafiła tam całkowicie przez przypadek. Jest w końcu traktowana jak odludek, gdyż nie zabija masowo, tylko gdy musi. W końcu kończy się na tym, że zostaje obiektem pośmiewisk oraz obelg. Niektórzy próbują ją nawet zabić, bo jest jedynie piątym kołem u wozu. Shizu zatraca się w wewnętrznym ja, które ratuje ją od pęknięcia bariery cierpliwości. Dzięki szczęściu, jakie posiada od małego, udaje jej się uwolnić z sieci Aogiri. Wstępuje do Anty-Aogiri, gdzie odnajduje podobnych do niej. Nikt nie zmusza jej do morderstw, nie musi na nie nawet patrzeć.
Po dluższym czasie przebywania w kolejnej organizacji, odchodzi, by zacząć żyć na własną rękę. Nie chce być od kogokolwiek zależna, bo potem może zostać wykorzystana.
Obecnie mieszka samotnie w domu niedaleko swojego liceum. Mimo iż jej matka żyje, sądzi że musi ją odciążyć i uczyć się żyć samodzielnie. Odwiedza swoją matkę regularnie. Shizu pracuje popołudniu w sklepie ogrodniczym, by się utrzymać.
Orientacja seksualna: Raz wpiera, że biseksualna, za drugim razem, że fanseksualna. Można jednak zasugerować- homoseksualna.
Partner: Zakochana po uszy w swojej przyjaciółce, choć może się to zmienić.
Inne:
- Ma obsesję na punkcie okultyzmu.
- Mimo to nie ubiera się jak typowy goth czy metal
- Nigdy nie spotkała ojca, lecz wie, że to po nim chora jest na albinizm.
- Kocha kreskówkę "Wodogrzmoty Małe"
- Ma uczulenie na cynamon
- Jak była mała to ubierała się jak jakaś fanatyczka puszystych sweterków
- Wpada w uwielbienie kwiatków oraz roślin.
- Wiąże się to z tym, że cały balkon pokryty jest roślinami.
- Podczas polowań nosi tradycyjną maskę lisa
Gracz: Lucyphenia
Wiek: 16
Płeć: Kobieta
Wzrost: 152 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Niziutka albinoska o długich białych włoskach i jednym oku szaroniebieskim oraz czerwonym. Posiada filigranową, smukłą sylwetkę, jednak w oczy rzucają się jej duże piersi zawsze okryte czymś luźnym. Jej twarz często pokrywa nieśmiały rumieniec. Drobne rączki sprawiają wrażenie, jakby jeden niewłaściwy ruch miał je połamać na pół, a wyćwiczone nóżki robią wrażenie na innych. Skóra gładka, choć pokryta bliznami na łapkach, spojrzenie niewinne niczym u anioła. Na całych plecach wytatuowane ma krucze skrzydła, jakby miały o czymś świadczyć. Zazwyczaj ubiera na siebie wiszące bluzki z odkrytymi ramionami, by ukryly całkowicie to, czego by pragnęła, ciemne rurki, na nogach trampki koloru mięty lub brudnego różu. W nocy ubiera obcisły strój, który umożliwia jej uwalnianie kagune.
Głos: Gravity Falls Theme by Lizz
Rodzaj kagune: Ukaku – szkarłatne niczym krew, lecz pojawiają się przebłyski błękitu. Przypominają skrzydła motyla, lecz z ostrzami.
Dom: Do żadnego nie należy. Radzi sobie sama.
Uosobienie: Istota, do której bez problemu możesz podejść, a ona Cię nie odrzuci. Prawdopodobnie. Nieśmiała dla każdego nieznanego. Podczas pierwszego spotkania może nie wysłowić z sobie nic poza przedstawieniem się, jednak po dłuższej próbie rozmowy z nią, ulega oraz zaczyna się przełamywać. Pozostaje nieufna przez cały czas.
Często próbuje pomóc każdemu, kto tego potrzebuje, przez co jest wykorzystywana na maksa. Nie zauważa tego, że ją wykorzystują, póki nie każą jej zabić czy zrównać kogoś z ziemią. Wtedy staje się asertywna oraz pluje jadem na potrzebującego pomocy.
Nie odróżnia dobra od zła, przez co wpada często w problemy jak związek z Aogiri czy próba wywołania demona dla zabawy, a następnie pozbycia się go. Udaje osobą asertywną, choć jej serduszko mięknie gdy zobaczy błagania o pomoc. Wtedy nie potrafi odmówić i poleci jak jej zagrają.
Dla przyjaciół potulna jak małe jagnię. Często uśmiecha się szczerym, zachęcającym do rozmowy uśmieszkiem. Znienacka jest w stanie się przytulić, cmoknąć w policzek. Tylko dla tych wybranych pokazuje, jak bardzo zboczona jest. Ze wszystkim ma skojarzenia, co sugeruje uśmiech perwersa. Poza tym odzywa się grzecznie, prawie nigdy nie pyskuje. No chyba, że ma rację i o tym wie.
Jej zauroczenie jest traktowane ze szczególnością. Oblężane niemalże 24h na dobę, zapraszane na wspólne polowania, do kawiarni czy na spacer. W ten sposób okazuje swoje uczucia, które boi się wypowiedzieć na głos. Stara się prawić komplementy na dzień dobry. Dla swojej miłości jest w stanie poświęcić całe serduszko oraz życie.
Nieprzyjaciele traktowani będą ze szczególną wredotą. Ignorowanie, czasem nawet robienie chamskich żartów typu: podłożenie nogi, zrzucenie książek na głowę, a nawet oblanie paliwem. Typowe dziecinne zachowanie w sprawie zemst. Jej podejście do nienawiści jest dość specyficzne. Wystarczy jej antypatia do osoby, by pojawiła się iskierka gniewu. Nie potrafiłby zabić dla zemsty, jest za słaba psychicznie, by skrzywdzić kogokolwiek z własnego widzi mi się.
Podsumowując Shizu jest dziewczyną o dużym serduszku, naiwnym podejściu do życia, słabej psychice oraz nigdy nieznikającej nadziei. Wszystkie te cechy prawdopodobnie kiedyś ją zgubią i przyczynią się do jej śmierci.
Umiejętności: Ze względu na jej drobniutkie ciało oraz treningi jest bardzo giętka oraz zwinna. Potrafi zrobić szpagat sportowy, a zarazem turecki. Potrafi szybko ucie… znaczy się biegać, jednak nigdy nie ma takiej potrzeby, zatem strasznie się w tym opuszcza. Dzięki jej wysportowanym nogom posiada niezwykłą siłę wykopu, co jakoś w życiu się nie przydaje. Od małego uczy się śpiewać, dalej to robi. Mimo, że tego nie wykorzystuje, śpiewa stare kołysanki mamy, aby uspokoić swoje zawsze chaotyczne myśli. Czasem próbuje cokolwiek narysować, ale uważa że wygląda to jak zwierzę, a nie ludź, więc się nie podejmuje takich rzeczy.
Przeszłość: Gorąco lata dawało się najbardziej w stolicy Japonii, Tokyo. W zaprzyjaźnionym szpitalu rodzi kolejna kobieta, której włosy przybierają srebrzysty odcień. Mimo otwartego okna, na porodówce jest niezwykle duszno oraz czuć jest pot. Przez kilkanaście godzin kobieta męczy się by urodzić swoje ukochane dzieci. Miały być to bliźniaki, lecz w trakcie rozwijania jedno zjadło drugie. Tą szczęściarą jest właśnie Shizu, która okazała się być silniejszą od swojej bliźniaczki.
Kilka dni później, po wykonaniu wszystkich badań białowłosa zostaje wypuszczona ze szpitala i spokojnie może wrócić ze swoim dzieckiem do domu. Nie zastaje jej jednak widok witającego jej męża czy chłopaka. Jest bowiem samotną matką, którą ukochany zostawił, gdy dowiedział się, że zostanie ojcem. Po tym nie odezwał się ani słowem.
Shizu, bo tak została nazwana dziewczynka, od zawsze ma kontakt z innymi. Gdy ma trzy latka, spotyka starszą od siebie o 2 lata dziewczynę, która tak jak ona, jest ghulem. Mimo początkowych trudności z dogadaniem się z nią, zostają ze sobą dość bliskimi znajomymi. Kiedy tylko ich mamy spotykają się ze sobą, one z radością spędzają ów czas razem i poznają się nawzajem coraz bardziej.
Shizu, idąc do podstawówki, ma nadzieję, że pozna innych, a w szczególności znajdzie przyjaciół wśród ludzkich istot. Tak też się dzieje. W ciągu dwóch tygodni zaznajamia się z dwójką bliźniąt, Sheru oraz Take. Cała trójka zwiedza po szkole różne opuszczone miejsca, gdyż ich dziecięca ciekawość jest nader duża. Wkrótce zakładają tajną brygadę „Oka Opatrzności” . W niej badają paranormalne sprawy oraz mity na temat ghuli. Ich przyjaźń trwa przez cały czas trwania szkoły podstawowej mimo oddzielnych klas.
W gimnazjum jednak ich drogi się rozchodzą, a Oko Opatrzności zostaje rozwiązane. Shiz znów pojawia się w nowej szkole z obawami, że nie zostanie zaakceptowana. Jej obawy nikną, gdy okazuje się, że jej przyjaciółka uczęszcza do tej samej szkoły co ona. Wtedy jest okazja do odnowienia tej przyjaźni, którą zaniedbała przez czas podstawówki. Yona poznaje ją ze swoimi znajomymi, za to sama Shizu znajduje sprzymierzeńcy wśród swoich rówieśników. Tam też odnajduje tych, którzy mają obsesję na punkcie okultyzmu. Jest okazja na odnowienia Oka Opatrzności, jednak czy warto. Postanawia zaproponować to dwójce znanych jej dziewcząt, które wyglądają jakby urwały się z subkultury gothów. Te zgadzają się, oficjalnie Oko Opatrzności zostaje odnowione.
Przez te trzy lata pogłębia się znajomość Shizu oraz Yony, a samo Oko Opatrzności zostaje większą grupą okultystyczną, która ma swoje wzloty oraz upadki, ale nadal nie rozpada się jak kiedyś.
Jednak sama dziewczyna ma swoje problemy podczas trwania gimnazjum. Nieświadomie wplątuje się w sprawy Aogiri, by potem zostać tam wciągniętą na siłę. Zostaje świadkiem morderstw na inspektorach, którzy nie zadzierali z ów organizacją. Powoli zaczyna rozumieć, że Aogiri samo w sobie przecieka złem oraz krwią niewinnych osób. Patrząc, jak ghule ze stowarzyszenia zabijają dla własnej przyjemności oraz satysfakcji, wie, że trafiła tam całkowicie przez przypadek. Jest w końcu traktowana jak odludek, gdyż nie zabija masowo, tylko gdy musi. W końcu kończy się na tym, że zostaje obiektem pośmiewisk oraz obelg. Niektórzy próbują ją nawet zabić, bo jest jedynie piątym kołem u wozu. Shizu zatraca się w wewnętrznym ja, które ratuje ją od pęknięcia bariery cierpliwości. Dzięki szczęściu, jakie posiada od małego, udaje jej się uwolnić z sieci Aogiri. Wstępuje do Anty-Aogiri, gdzie odnajduje podobnych do niej. Nikt nie zmusza jej do morderstw, nie musi na nie nawet patrzeć.
Po dluższym czasie przebywania w kolejnej organizacji, odchodzi, by zacząć żyć na własną rękę. Nie chce być od kogokolwiek zależna, bo potem może zostać wykorzystana.
Obecnie mieszka samotnie w domu niedaleko swojego liceum. Mimo iż jej matka żyje, sądzi że musi ją odciążyć i uczyć się żyć samodzielnie. Odwiedza swoją matkę regularnie. Shizu pracuje popołudniu w sklepie ogrodniczym, by się utrzymać.
Orientacja seksualna: Raz wpiera, że biseksualna, za drugim razem, że fanseksualna. Można jednak zasugerować- homoseksualna.
Partner: Zakochana po uszy w swojej przyjaciółce, choć może się to zmienić.
Inne:
- Ma obsesję na punkcie okultyzmu.
- Mimo to nie ubiera się jak typowy goth czy metal
- Nigdy nie spotkała ojca, lecz wie, że to po nim chora jest na albinizm.
- Kocha kreskówkę "Wodogrzmoty Małe"
- Ma uczulenie na cynamon
- Jak była mała to ubierała się jak jakaś fanatyczka puszystych sweterków
- Wpada w uwielbienie kwiatków oraz roślin.
- Wiąże się to z tym, że cały balkon pokryty jest roślinami.
- Podczas polowań nosi tradycyjną maskę lisa
Gracz: Lucyphenia
Imię i nazwisko: Yona Masamune
Wiek: 18 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 165 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Czerwonowłosa dziewczyna z ciemno różowymi oczami. Jej włosy kiedy są rozpuszczone sięgają do pasa. Jest dość szczupła i zgrabna, ale zawdzięcza to wszelakim ćwiczeniom. Ciągle chodzi w wszelakich gorsetach i dobranych do nich odpowiednio spodniach/spódnicach. Czasami można zobaczyć ją w jakiś luźniejszych ciuchach, ale wtedy mus i być ku temu jakiś głębszy powód. Rzadko kiedy nosi rękawiczki koronkowe, a jak nawet założy to szybko je ściągnie, no chyba że ma coś do ukrycia.
Głos: Everytime we Touch
Rodzaj kagune: Bikaku
Dom: Na własną rękę
Uosobienie: Dla obcych jej osób zawsze stara się być miła i przyjacielska, nawet wtedy, kiedy ktoś ją obraża. Przez to można nazwać ją oazą spokoju. Jednak tak jak każdy ma pewną granicę cierpliwości, której nie powinno się przekraczać, jeśli jednak już ktoś to zrobi nie ma co liczyć na taryfę ulgową Ktoś kto obrazi jej najlepszą przyjaciółkę może być pewien, że na pewno cało nie wyjdzie z tego spotkania.
Dla swoich przyjaciół zawsze służy pomocom i naprawdę potrafiłaby zrobić dla nich wszystko. Bardzo im ufa i nigdy nie pozwoliłaby, aby któreś z nich zostało skrzywdzone. Jednak tak jak każdy ma pewne wady. Strasznie, a wręcz panicznie boi się płci przeciwnej do tego stopnia, że jej odwaga nagle ucieka w las, a ona w mgnieniu oka może wspiąć się na najbliższe drzewo i czekać do puki jakiś przedstawiciel płci męskiej sobie nie pójdzie. Możliwe jest też, że wtedy zacznie mocno panikować i wręcz przeganiać jakiegoś chłopaka od siebie tak jak jakiegoś szczura.
Jej najlepsza przyjaciółka znaczy dla niej więcej niż każdemu może się zdawać. Dla niej mogłaby poświęcić właśnie życie, jednak ta zdaje się tego nie zauważać.
Lubi czasami pobyć w samotności i myśleć nad ważnymi dla niej rzeczami. Wtedy nagle zmienia się jej charakter z odważnie i optymistycznie podchodzącej do życia osoby zmienia się w pesymistkę, która w każdej chwili może popłakać się o byle pierdołę.
Umiejętności: Nie posiada jakiś wielce szczególnych umiejętności. Jedyną taką jest to, że potrafi biegać szybciej niż przeciętna osoba, ale i tak prawie nigdy tego nie wykorzystuje. Reszta jej umiejętności jest bardzo normalna, czyli np. potrafi grać na fortepianie, skrzypcach ( chyba granie na nerwach się nie liczy ) lub dość ładnie malować farbami.
Przeszłość: Przyszła na świat w dość burzliwą noc, która jakby zapowiedziała jej przyszłe życie. Na początku miała mieć na imię Aka, co miało być odniesieniem do koloru jej włosów. Jednak później jej rodzice stwierdzili, że nadadzą jej imię Yona i tak też zostało. Od tego momentu jej życie przebiegało dość spokojnie. Kiedy miała pięć lat na swojej drodze spotkała białowłosą dziewczynę- Shizu. Po jakimś czasie udało im się zaprzyjaźnić. Jednak jak tylko Shizu poszła do podstawówki wszelki słuch po niej zaginął. Jako iż była beztroskim dzieckiem zbytnio się tym nie przejęła. Jednak żałuje tego aż to teraz.
Życie w podstawówce przebiegało w miarę normalnie. W końcu nie wyróżniała się niczym szczególnym. Do momentu, kiedy ukończyła dwanaście lat i dwa miesiące po jej urodzinach została brutalnie zgwałcona przez jakiegoś faceta, którym prawdopodobnie był to jej bardzo bliski, starszy kolega ze szkoły. Jednak nigdy mu tego nie udowodniono. Od tego momentu panicznie boi się przedstawicieli płci męskiej, bo wszystkich uważa za takich samych jak tamten chłopak. Nawet jej ojciec musiał wyprowadzić się z domu, aby Yona mogła normalnie funkcjonować. Mimo wszystko starała pozbyć się tego strachu na wiele sposób, jednak nic jej nie pomagało.
Przez ten czas bardzo się zmieniła. Latka miły, aż w trzeciej klasie gimnazjum spotkała ją miła niespodzianka. Jej ukochana dawna przyjaciółka dołączyła do tego samego gimnazjum co ona już była. Szybko odnowiły swoją przyjaźń, a Yona zapoznała ją ze swoimi przyjaciółkami. Również wtedy spotkała swoją pierwszą „miłość” jednak dość szybko się rozstały.
Koniec końców trafiła do Anteiku, w którym mimo wszelkich trudności przebywała dość długo. Oczywiście z daleka obserwowała poczynania Shizu. Cały czas próbowała wspierać ją duchowo w ucieczce z Aogiri.
W tamtym czasie odeszła też z Anteiku, aby żyć na własną rękę. Obecnie stara się z całych sił rozpieszczać swoich dawnych i nowych przyjaciół oraz chce się pozbyć swojego panicznego strachu przed płcią przeciwną.
Orientacja seksualna: bi
Partner: Białowłosa albinoska, której nigdy nie wyzna swoich uczuć
Inne:
- Jest typową Yangire
- Nienawidzi czarnowłosych chłopaków, jednak to z czasem może ulec zmianie
- Kiedy widzi jak jakiś facet krzywdzi kobietę to zaczyna płakać i cała się trząść
- Możliwe, że dzięki jakieś osobie uda jej się w końcu ogarnąć z tego lęku
Gracz: mysza888
Wiek: 18 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost: 165 cm
Pochodzenie: Japonia
Znaki szczególne: Czerwonowłosa dziewczyna z ciemno różowymi oczami. Jej włosy kiedy są rozpuszczone sięgają do pasa. Jest dość szczupła i zgrabna, ale zawdzięcza to wszelakim ćwiczeniom. Ciągle chodzi w wszelakich gorsetach i dobranych do nich odpowiednio spodniach/spódnicach. Czasami można zobaczyć ją w jakiś luźniejszych ciuchach, ale wtedy mus i być ku temu jakiś głębszy powód. Rzadko kiedy nosi rękawiczki koronkowe, a jak nawet założy to szybko je ściągnie, no chyba że ma coś do ukrycia.
Głos: Everytime we Touch
Rodzaj kagune: Bikaku
Dom: Na własną rękę
Uosobienie: Dla obcych jej osób zawsze stara się być miła i przyjacielska, nawet wtedy, kiedy ktoś ją obraża. Przez to można nazwać ją oazą spokoju. Jednak tak jak każdy ma pewną granicę cierpliwości, której nie powinno się przekraczać, jeśli jednak już ktoś to zrobi nie ma co liczyć na taryfę ulgową Ktoś kto obrazi jej najlepszą przyjaciółkę może być pewien, że na pewno cało nie wyjdzie z tego spotkania.
Dla swoich przyjaciół zawsze służy pomocom i naprawdę potrafiłaby zrobić dla nich wszystko. Bardzo im ufa i nigdy nie pozwoliłaby, aby któreś z nich zostało skrzywdzone. Jednak tak jak każdy ma pewne wady. Strasznie, a wręcz panicznie boi się płci przeciwnej do tego stopnia, że jej odwaga nagle ucieka w las, a ona w mgnieniu oka może wspiąć się na najbliższe drzewo i czekać do puki jakiś przedstawiciel płci męskiej sobie nie pójdzie. Możliwe jest też, że wtedy zacznie mocno panikować i wręcz przeganiać jakiegoś chłopaka od siebie tak jak jakiegoś szczura.
Jej najlepsza przyjaciółka znaczy dla niej więcej niż każdemu może się zdawać. Dla niej mogłaby poświęcić właśnie życie, jednak ta zdaje się tego nie zauważać.
Lubi czasami pobyć w samotności i myśleć nad ważnymi dla niej rzeczami. Wtedy nagle zmienia się jej charakter z odważnie i optymistycznie podchodzącej do życia osoby zmienia się w pesymistkę, która w każdej chwili może popłakać się o byle pierdołę.
Umiejętności: Nie posiada jakiś wielce szczególnych umiejętności. Jedyną taką jest to, że potrafi biegać szybciej niż przeciętna osoba, ale i tak prawie nigdy tego nie wykorzystuje. Reszta jej umiejętności jest bardzo normalna, czyli np. potrafi grać na fortepianie, skrzypcach ( chyba granie na nerwach się nie liczy ) lub dość ładnie malować farbami.
Przeszłość: Przyszła na świat w dość burzliwą noc, która jakby zapowiedziała jej przyszłe życie. Na początku miała mieć na imię Aka, co miało być odniesieniem do koloru jej włosów. Jednak później jej rodzice stwierdzili, że nadadzą jej imię Yona i tak też zostało. Od tego momentu jej życie przebiegało dość spokojnie. Kiedy miała pięć lat na swojej drodze spotkała białowłosą dziewczynę- Shizu. Po jakimś czasie udało im się zaprzyjaźnić. Jednak jak tylko Shizu poszła do podstawówki wszelki słuch po niej zaginął. Jako iż była beztroskim dzieckiem zbytnio się tym nie przejęła. Jednak żałuje tego aż to teraz.
Życie w podstawówce przebiegało w miarę normalnie. W końcu nie wyróżniała się niczym szczególnym. Do momentu, kiedy ukończyła dwanaście lat i dwa miesiące po jej urodzinach została brutalnie zgwałcona przez jakiegoś faceta, którym prawdopodobnie był to jej bardzo bliski, starszy kolega ze szkoły. Jednak nigdy mu tego nie udowodniono. Od tego momentu panicznie boi się przedstawicieli płci męskiej, bo wszystkich uważa za takich samych jak tamten chłopak. Nawet jej ojciec musiał wyprowadzić się z domu, aby Yona mogła normalnie funkcjonować. Mimo wszystko starała pozbyć się tego strachu na wiele sposób, jednak nic jej nie pomagało.
Przez ten czas bardzo się zmieniła. Latka miły, aż w trzeciej klasie gimnazjum spotkała ją miła niespodzianka. Jej ukochana dawna przyjaciółka dołączyła do tego samego gimnazjum co ona już była. Szybko odnowiły swoją przyjaźń, a Yona zapoznała ją ze swoimi przyjaciółkami. Również wtedy spotkała swoją pierwszą „miłość” jednak dość szybko się rozstały.
Koniec końców trafiła do Anteiku, w którym mimo wszelkich trudności przebywała dość długo. Oczywiście z daleka obserwowała poczynania Shizu. Cały czas próbowała wspierać ją duchowo w ucieczce z Aogiri.
W tamtym czasie odeszła też z Anteiku, aby żyć na własną rękę. Obecnie stara się z całych sił rozpieszczać swoich dawnych i nowych przyjaciół oraz chce się pozbyć swojego panicznego strachu przed płcią przeciwną.
Orientacja seksualna: bi
Partner: Białowłosa albinoska, której nigdy nie wyzna swoich uczuć
Inne:
- Jest typową Yangire
- Nienawidzi czarnowłosych chłopaków, jednak to z czasem może ulec zmianie
- Kiedy widzi jak jakiś facet krzywdzi kobietę to zaczyna płakać i cała się trząść
- Możliwe, że dzięki jakieś osobie uda jej się w końcu ogarnąć z tego lęku
Gracz: mysza888
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz